Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Alleengelaten in de wildernis van Alaska

(voor Carl McCunn (1946 - 1981))

Je bent in 1946 in West-Duitsland geboren. Je vader Donovan McCunn zat ik het Amerikaanse leger en jij groeide op in San Antonio, Texas.
Op je achttiende kreeg je een diploma van de middelbare school en daarna ging je in dienst bij de Amerikaanse marine, wat je vier jaar hebt gedaan.

In 1970 verhuisde je naar naar Anchorage, Alaska. In maart 1981 ging je met een Bush vliegtuig naar een afgelegen meer, ongeveer 225 mijl ten noordoosten van Fairbanks, ten zuiden van de bergketen Brooks Range en nabij de rivier Coleen.

Je was in de volstrekte wildernis van Alaska om als natuurfotograaf de mooiste foto's te kunnen maken. Je was van plan om iets van vijf maanden wilde dieren te fotograferen. Je had eerder al vijf maanden op de Brook Range geleefd. Je had 500 filmrollen bij je, twee geweren en een jachtgeweer. Je schoot veel kogels naar de vissen in de rivier bij je kampement.

Je dacht dat je het juist had geregeld met de piloot van het Bush vliegtuig, dat hij jou in het begin van augustus zou ophalen, maar dat liet die piloot afweten en je schreef in je dagboek 'Ik denk dat ik mijn vertrek beter had moeten regelen, maar ik zal het uitvissen.' Midden augustus werd het jou duidelijk, dat de piloot niet van plan was om voor jou terug te keren.

Om in leven te blijven schoot je op muskusratten en droogde je het vlees van rendieren. Je munitie raakte al snel op. In je dagboek schreef je, dat je hoopte, dat je familie of vrienden je zouden zoeken, omdat je niet terug was gekeerd. Je had drie landkaarten achter gelaten bij je vader en enkele vrienden, waarop je jouw basiskamp had gemarkeerd, alleen was je onduidelijk over je reisroute geweest. Je vader was ook niet op de hoogte van je geplande terugkeer. Je zei tegen je vader, dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, wanneer jij aan het einde van de zomer nog niet was teruggekeerd, omdat je langer zou blijven als het goed ging.

Eind augustus had de Alaska State Trooper David Hamilton jou uit zijn vliegtuig waargenomen en zag hij jou bij jouw tent met een rode tas zwaaien. Je gaf een fout signaal. Hij dacht niet dat jij in nood verkeerde. De winter kwam en het meer bevroor. Je valstrikken voor konijnen werden door wolven en vossen overvallen. In november was je voedsel op en besloot je om naar Fort Yukon te lopen, op zo'n 75 mijl afstand, maar je was te verzwakt en de sneeuw een te grote barrière. Op vijf mijl afstand was er een jachthut, waar je vreemd genoeg geen gebruik van hebt gemaakt.

Op 26 november 1981 had je last van duizelingen en bijna steeds koude rillingen. Je besloot om er een einde aan te maken en op 18 december 1981 heb je jezelf met je geweer doodgeschoten. Net voor je zelfdoding schreef je in je dagboek 'Ze zeggen dat het geen pijn doet. Lieve God, vergeef me mijn zwakheid en zonden. Wees met mijn familie.'. Je schreef nog aan je vader hoe hij de filmrolletjes moest ontwikkelen en dat al je persoonlijke bezittingen voor hem waren.

Je werd vijfendertig jaar, na acht en een halve maand in de wildernis. Op 2 februari 1982 werd je in je tent door enkele State Troopers gevonden, uitgehongerd en bevroren, samen met je dagboek van honderd pagina's.


Zie ook: http://www.nytimes.com/19...s-man-penned-dying-record.html

Schrijver: Joanan Rutgers, 4 juni 2015


Geplaatst in de categorie: idool

4.6 met 5 stemmen 689



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
kristine
Datum:
13 september 2016
Email:
stovelotion1live.nl
Waardering.
Reeds eerder zeer positieve reacties gepost.
Niet geplaatst wegens beperkte reacties per etmaal.
Naam:
Ton Hettema
Datum:
5 juni 2015
wat een vreselijke ironie om in plaats van
het bedoelde 'ik heb hulp nodig' het gebaar
te maken van 'alles is oké' .
Aangrijpend stukje reality.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)