Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Paddenstoelen

Paddenstoelen

Rare kabouters zijn het, die zwammen.
Ze behoren tot de schimmels van rond de sinterklaas.
Die, overigens, geenszins de verpersoonlijking is van de blanke mens.
Evenmin als zwarte piedro een archetypische negroïde persoon verbeeldt. Maar dat even terzijde. De politiek correcte afstammelingen van de bruin gepigmenteerden zullen nooit het juk van vermeende onderdrukking van zich afwerpen.
Verwijt de pot de ketel dat hij zwart ziet? Nee toch? Ze hangen immers allebei boven het houtvuurtje te blakeren. Zal de schoorsteenverger van chim-chim-er-ee minder vrolijk over de daken dansen omdat zijn gezicht beroet is? Welneen.

Maar terug naar de fungus. Wat een rare kobolden, deze goedgemutste uitstulpingen van tussen de broeiende herfstblaren.

Ooit, zo’n tien jaar de klok teruggedraaid, nee niet zo’n luizig uurtje, ontmoette ik Sander die viool speelde op concerten die ik organiseerde en voorzag van door de gymzaal gesmeten gedichten. Hij piepte en knarste, hij schuurde en plonkte, en dit alles was hem gedicteerd (zei hij, maar wie zou dat kunnen controleren?) door een Tsjechische componist die deze buitenaardse klanken rechtstreeks kreeg doorgechanneld (doorgekanaliseerd) van de heksenkringen in het bos die hij in het holst of het bolst of het volst van de nacht transfigureerde tot de ijzingwekkende klanken die we op dat concert te horen kregen, die ik had voorzien van passende lichtbeelden en de Latijnse benamingen.

Deze onvergetelijke en onvergeeflijke gebeurtenis maakte alle aanwezigen (zo’n 45 in totaal) in ieder geval twee, drie, vier zaken onvervreemdbaar duidelijk:
paddenstoelen zijn rare kwasten;
bejaarde violisten nemen hun toevlucht gaarne tot oncontroleerbare moderne composities;
Tsjechische leperkoenen zijn niet vies van een exotisch paddootje;
en mensen die betaald hebben voor een zondagochtendkoffieconcertje zullen koste wat kost (5 Euro plus gratis troost) trachten te genieten.
Gij zult genieten, gij zult niet kniezen!

Het mysterie van de uit de grond schietende atoomkopjes, hun korte glanstijd en hun ontredderende, zompig-slijmerige eindspel, blijft me intussen onverminderd intrigeren.
Elke keer en alle keren.

De penisvormige stinkerds, de ontroerend poserende familie opstellingen van de gele kokette spillebeentjes, de lompe bruine cowboyhoeden, de angstaanjagende zwarte inktbuilen, de fotogenieke vliegenzwammen, de onschuldig oppoppende kampioenen, de eekhoorntjesboterhammen, en de vele andere verrassingen die ons duidelijk maken dat we geen sjoege hebben van de diepte van het mysterie waar we elke dag op rondlopen, dat we gemeenzaam, familiaritair, als we het er al over hebben (omdat het misschien een even groot taboe is als god en sinterklaas), het platvloerse woord Aarde toeschuiven.

Ze hebben niks te maken, deze vluchtige myceliumbommetjes, met padden, stoelen of prikkebeen-kaboutertjes.
Waar ze wel voor zijn? Ik ben er nog niet uit. Houd me aanbevolen voor suggesties. Maar niet uit een boekie.
Niet van het web.

Liever nog een onsamenhangende krasserige serie muziekflarden, dan een academische verhandeling.
Dat verdienen ze niet, die vertederende weerloze oprispingen van de herfst.

Misschien had die wereldvreemde Tsjechische componist het toch precies bij het juiste eind. Maar was dat nou de hoed of de rand?

Zonder diepgaand persoonlijk ervaren onderzoek heeft het geen zin te reflecteren. Uw suggestie wordt dan niet in behandeling genomen..

Schrijver: Ton Hettema, 4 november 2016


Geplaatst in de categorie: natuur

2.5 met 4 stemmen 130



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)