43.
Op vrijdag bakte Meester (mijn vader) vaak vis. Hij gebruikte daar een grote, zware gietijzeren bakpan voor.
Vis bakken was zijn specialiteit en ging gepaard met een hoop drank.
Dat begon ‘s middags al als hij terugkwam van de haven waar hij verse vis had gehaald.…

Zo togen we met zijn zessen naar Limburg, de mooiste provincie van ons land. Zijn bossen, zijn weilanden, zijn kleine dorpjes, waar men elkaar nog begroet. Lieflijke gebouwtjes en de sfeer, die je alleen daar maar proeft, voelt en meemaakt. De rust is er bijna hemels te noemen, sprak ooit een voor ons bekend figuur en weet je, dat ís ook zo..
Met zijn zessen, van alles en nog wat ondernomen en omdat er kleinkinderen bij waren, moesten er natuurlijk pannenkoeken worden gegeten. Nou kun je die…

Na de dood van mijn geliefde Emma Petronella, en de dood van mijn oude vader kort daarna, kwam ik in een sociaal isolement terecht. Doordat ik lange tijd met niemand over onze intensieve relatie had durven praten, was er na haar sterven ook weinig ruimte in mijn sociale contacten om over de gevoelens van rouw te praten.
Ik sloot mezelf steeds meer op in mijn huis, had het leven van een kluizenaar en vond slechts heil in het vervaardigen van kleine tekeningen die het formaat hadden van een…

Zeventien was ik, een eeuwigheid geleden en in opleiding in Simeon en Anna op de Kruiskade toen nog, inmiddels staat er een nieuw pand aan de andere kant van Rotterdam. Ik mocht aan het werk op de afdeling "valide heren" wist niet eens wat het betekende maar daar kwam ik snel achter. Je had twee afdelingen Valide heren 1 en Valide heren 2, op beide afdelingen zaten 40 valide heren, die overdag gewoon Valide waren. Niet krakkemikkig maar gewoon redelijk ter been.
In die tijd waren er nog geen…

42.
Op een gegeven moment bedacht Meester dat ik een bril moest hebben. Naar de oogarts gingen we inmiddels niet meer, want mijn moeder durfde niet en Meester had een hekel aan oogartsen.
Op een avond nam Meester, mijn vader, me mee naar een kennis die een brillenwinkel had.
Meester en de brillenman zaten gezellig biertjes te drinken en tussendoor ging de brillenman mijn ogen opmeten. Het resultaat was een bril met een dun ongeslepen glas voor m’n rechteroog en een heel dik, zwaar geslepen…

41.
Toen ik een jaar of acht was kreeg ik last van mijn linkeroog. Mijn oog werd rood, deed pijn en ik kon er geen licht op verdragen. Daarom hield ik de hele tijd maar een hand voor mijn oog.
Ik probeerde het steeds tegen mijn ouders te zeggen, maar dat lukte niet. Het was kerst en mijn ouders hadden het druk met gezellig doen met andere mensen. Ze vonden het lastig dat ik aandacht vroeg, dat voelde ik. En volgens Meester was er niets aan de hand, gewoon een pukkeltje. Gaat wel weer over.…

Mijn juffrouw Engels van de Middelbare Tuinbouwschool te Utrecht had mij gebeld om een afspraak te maken om bij haar Italiaans te komen eten in haar woning in een buitenwijk van de stad.
“Zou het je aanstaande zaterdag uitkomen Bjarne, er komt ook een derde persoon voor de gezelligheid.”
Ik schrok toen zij dit zei, de vervelende nasleep van mijn eerste triootje nog in mijn achterhoofd. “Een kunstenaar, die ik ontmoet heb in een galerie in de stad, toen ik een schilderij van hem ging…

Moet ik toch even wat kwijt, samen met mijn maatje maken we de gemeente onveilig met de gemeente cabrio. Moesten verschillende dingen doen en tja het is heerlijk weer toch? Dus van profiteren.
Híj wil eventjes naar de gamma, en ík dacht, ik tuf achter hem aan...rats, klap BOEM, stíl stond ik. Ik denk, mijn cabrio gaat dood, zul je net zien. Nou niks hoor, de zender van het poortje van de winkel had me niet gezien en geloof me; je ziet me écht niet over het hoofd, alleen dat rottige…

Het was drie dagen na het triootje dat ik de brief van Victoria Martin kreeg. De brief was niet in een fles verzonden, maar in een zakelijke enveloppe. Over de inhoud van de brief kon ik kort zijn:
Het was pure chantage!
Er waren met geheime camera's opnames gemaakt in de slaapkamer van mijn hospita Emma Petronella tijdens het triootje, en Victoria bleek de spin in het web waarin ik in verzeild was geraakt. Ze dreigde ermee dat ze de opnames openbaar zou maken. Ik ging een angstige en…

Normaal ben ik een tevreden mens, dus over 't algemeen gesproken kun je stellen dat ik een gelukkig mens ben. Lachen doe ik vaak en veel, ook al valt er soms niet te lachen, het gekke is dat, wanneer bijvoorbeeld manlief tegen de hardhouten tafel zijn been, niet al te zachtzinnig parkeert, ik grrr achter me hoor, dit op mijn: ik noem het maar, lachspieren werkt.
Een handicap? Ja soms wel, want wanneer iemand zich dus echt te barsten valt, dan moet ik lachen. Ik kan er echt niks aan doen,…

Alleen het feit dat Emma Petronella mij in een toestand van onverstandige woede en aandoenlijke boosheid de deur had gewezen, had niet gezorgd voor mijn hernieuwde hang naar alcoholische versnaperingen. Er was een feest in een boerenstal aangekondigd en ik was uitgenodigd om te komen fuiven.
De vriend in wiens woning ik tijdelijk verbleef had een fles Jamaicaanse rum gekocht, en de eerste borrel kwam euforisch hard aan. Ik had mijn haar weer door een vriend in de punkstijl laten knippen en ik…

Hij wil niet meer, mankeert van alles wat, zit er doorheen, is overspannen, zit in een depressie en praat over dood. Hij kan niet meer, is moe, levensmoe of gewoon moe, dat meldt de historie niet. Hij ziet er niet uit, ik bedoel, hij ziet er slecht uit, loopt met de dood in zijn schoenen, vermits hij de moeite neemt die aan te trekken, want het komt voor dat ie gewoon op zijn sokken of blote voeten naar buiten loopt.
Te moe om wat aan zijn voeten te doen, te moe om een jas of vest te pakken en…

Plotseling kwam er een einde aan het mooie nazomerweer. Ik moest studeren voor school. Die maandag kwam het droeve nieuws, onze leraar Engels, Willem-Jan Maanveld was door de warmte in het weekend bezweken aan een hartstilstand en het lesuur Engels ging niet door.
Er moest worden gezocht naar een vervangende leerkracht en dat duurde niet lang, want op de donderdag van diezelfde week verscheen ze, vers van de kweekschool, onze nieuwe lerares Engels, die in jaren niet veel ouder was dan de…

Ze moet wennen aan haar gemeente-cabrio oftewel aan vooral het achteruit parkeren in de kelder, voor de rest maakt ze de gemeente onveilig door er simpelweg te rijden. Het is ook een tikje onduidelijk waar je nu wel en waar je nou juist niet mag rijden met dat ding.
Een openbaring en ze geniet, niet alleen vanwege het mooie weer, maar ook vanwege de vrijheid. Nog net niet achter de geraniums zat ze, want daar is ze ook nog eens allergisch voor...echter het is een beetje lastig om door een…

Open Monumentendag. Ik dacht, ik waag het erop. Via internet leek mij Breda een goede optie. Ik had een twee literfles Spa bij me en een energiedrankje met biologische ingrediënten. Ik wilde allereerst graag het Kasteel van Breda bezoeken. Via het heerlijke park in de binnenstad, met die majestueuze fontein, sloot ik me wat onnozel bij een groep toeristen met een vrouwelijke gids aan. Op een gegeven moment komt de gids op mij af en zegt ze 'Meneer, dit is een besloten groep, dus...'. 'Ik…

Vroeger werd er in veel kringen vaak meesmuilend en neerkijkend over de mensen van de Blauwe Knoop gedaan, de organisatie van de geheelonthouders. Dat waren in veel ogen saaie braverikken en trouwe geloofsfanatici. Ik keek daar ook zo tegen aan, maar de laatste tijd begint mijn respect voor die kleine organisatie te groeien, omdat ik inmiddels serieus in gevecht met de alcohol ben. Als jongeling ben ik op allerlei manieren misleid om maar eens dit of dat te gaan drinken, want dat was stoer en…

Op veel kaarten en in liedjes tegenwoordig ten gehore gebracht staat: afscheid nemen bestaat niet, nou ik verzeker je, dat bestaat gewoon wel en dat het ook nog eens verrekte pijn doet, ook dat kan ik je verzekeren. Op jonge leeftijd afscheid nemen van een dierbare deed toen pijn, maar niet zoveel pijn als wanneer je je allerbeste vriendin verliest.
Ook niet met je allerbeste vriend, dat doet pijn, afscheid nemen bestaat niet, natuurlijk bestaat het wel. Ze zeggen in de mortuariums toch niet…

Toen de kinderen klein waren, was elke nieuwe uitvinding er eentje waar je meteen de halve wereld voor belde, zo van: moet je nou 's horen wat hij of zij deed....het eerste mamma en pappa: nee zei hij, hij zei eerst pappa, en zij zei: niks hoor, het was mamma.
De onderlinge strijd tussen de ouders was vaak onderwerp van gesprek, wanneer was de jouwe zindelijk? Ohh dat is ook laat, maar nooit trof ik een ouder die me overtrof want mijn dochter vond haar natte luier zo goor, dat ze met negen…

Het was de avond nadat Frits de zwarte kater door ouderdom en uitputting was gestorven en begraven in de tuin van het herenhuis waarin mijn knappe hospita mij een kamer verhuurde. Ik zat op het balkon van mijn kamer en de avondzon scheen over de tuin en het balkon. Ik zag de hortensia in bloei staan, een paar hardnekkige rozen, die het laat augustus nog volhielden, omdat de nazomer hoge temperaturen kende. Ik had een nieuw Hector Havermout schrift het daglicht laten zien en er een eerste…

En daar kwam de wind, met een behoorlijke kracht gelukkig hoor ik iedereen want ik lag te zwemmen vannacht. De hitte verdwijnt langzaamaan met kleine streepjes, het wordt wat koeler...maar je kunt er donder op zeggen, dat al die klagers van afgelopen week over een paar maanden lopen te mopperen: 'k heb het zo koud...
Ik/ wij daarentegen zijn gewoon heerlijk uitgewaaid, wind door je haren, blik op oneindig bomen zwiepen in de verte, het riet wat wuifde. Golven met schuimkoppen, schitterend…