Herfst in de lente

Mijn consultaties lopen.
De speelse natuur en dieren die door aanstormende voertuigen worden plat gereden.
De levensverwachting en de jongen in het nest, die verweesd achter blijven in honger en dorst.
De ene mens wordt een eeuweling, de andere mens blijft een kind.
Stikstof die zuurstof verslindt.
Dan lijkt er herfst in de lente, de klederdracht van bladeren, de hoop lang te mogen tooien ver weg.
De hoop van lange levensjaren, de winter uit te stellen, het hart dat opnieuw hernieuwd wil kloppen,
levensaderen elastisch zich omvormen, natuurkrachtig zich herbronnen, de hoop zich te vereeuwigen,
de zoete slaap zich in rust wil veredelen, de warme haard in welbevinden, het warme nest terug te vinden.

Zonlicht wil worden. Opnieuw als lente zich wil ontpoppen. De natuur die de echte blijheid schenkt in het verwijderen van dagelijkse zorgen. Haar opverende kracht die ieder mag ontdekken en die als een moeder voor ons wil zorgen. Doorheen de seizoenen zich om ons wil bekommeren. Ons eigen levenslied laat tokkelen. Tot het geschreven is. Soms onvoorspelbaar, waar het lijkt te eindigen leeft er hoop en wanhoop of het leven zinvol is. Of het leven oneindig is, afscheid ooit eindig is. Doorheen de seizoenen de lente alles her-opleeft. Humus verbladeren en vallende bladeren, wintergloed in koude dagen, hittetoestanden in zomerse dagen, de knoppen die om lente vragen, donkere nachten die in licht ontwaken. Ons levensrad die blijft draaien, in lengten van dagen.

Natuurlijke bronnen die worden verslonden. Dierlijk leed in over-redelijke vormen. Parasieten in menselijke vormen, blikken en plastieken bekers verpreid op natuurlijke gronden, mensen zonder zorgen, de afvalberg in vele vormen, zeeën en oceanen worden bedolven, de ecologische voetafdruk die steeds meer en groter wil worden, bedervend in bedorven. Ontluikende lentelevens vroegtijdig gestorven. Mensdom die zich hardnekkig niet natuurlijk wil laten herbronnen. Zjef Vanuytsel die zingt "de zotte morgen." Liederen die verstommen. Vervallen natuur die geen inspraak heeft, op een bepaald moment zich tegen ons keert."Hebben"waar men niet "geeft". Alleen neemt. Moeder natuur die men besteeld. Natuurlijke beginselen niet beleefd.
On-evenwicht door ons ingedeeld. De rede die het nochtans weet. De natuur die om ons geeft. Herstel wil naar goede wil. Ons een gezond verstand "geven" wil. Weerklanken in "de zotte morgen."Ondergang in een volgende morgen. Klimaten vals gezongen. Toonbalken die zijn verzonken. Verrotte noten die beginnen te kraken. Vivaldi verliest zijn bladeren.

Huisjesmelken bij de armen. Alleengaanden zullen verarmen. Armen die men wil laten zakken. Zwart brood in oude zakken. Europese eiken in hoge gewaden. Armen die het echte Europese volkslied vragen. Vredesduiven die pootje baden. Hoop in bange dagen. Partijen die zich verrijken. Raketten in vogelvlucht, einde van het dierengeluk. Slaafse vormen gericht op de armen die meestal zelf uw hart verwarmen. Verdrukt, vertrapt, overrreden, "de zotte morgen" ontwaakt zonder geweten.

Kiespijn bij de verkiezingen. Welke partij met het minste gif? Gesproeide takken waar vogels fluiten. Vrij als een vogel hoor ik hen fluiten. Betonnen politieke standpunten die de natuurlijke ruimte in nemen , belegd in eigen vast goed. Vogels hun vleugels breken. Hun habitat overheersen. Uitbuiten van armen al zovele jaren . Normaal dat een mens zou verdwalen. Vivaldi heeft alleen, de grootste pijn willen verzachten. Electoraal zaten de deelstaten op de verkiezingen te wachten. Zonder de crisissen te dragen.

lente politiek oorlog herfst verkiezingen natuur leven morgen algemeen vrede

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 152