Dertien jaar geleden is het alweer toen we toch weer overstag gingen om een hondje aan te schaffen. De keus van de naam liet ik over aan Oma, die er Wiskie van maakte...een heerlijk beessie maar het begin in ons gezinnetje liep niet meteen van een leien dakje.
Dag 1: Er was ons aangeraden om hem in een bench te doen voor de nacht en zo ging het beestje in zo'n opsluit-mogelijkheid. Heel prettig maar niet voor hem, hij vond er niks aan en liet dat goed weten door met recht de dakpannen van het…

1990 zal het zo'n beetje geweest zijn, ik was druk, altijd met twee banen, drie kinderen en een eega. Werkend in zowel de thuiszorg als 's avonds voor een schoonmaakbedrijf (waar ik het zo naar mijn zin had dat ik alleen al voor de lol ging werken) en een behoorlijk huishouden dat toch echt op rolletjes liep, ging ook bij mij de knop om.
De knop, ging om, op een bewuste maandagmorgen, klaar om naar mijn werk te gaan doe ik de voordeur open en wil naar buiten lopen, maar: mijn been gaat niet…

Het schijnt zo te zijn dat meer dan een miljoen Nederlanders anti-depressiva slikken en dat dat aantal alleen maar toeneemt. Het gemak waarmee huisdokters deze pillen leveren, is ook erg groot, maar kan wel eens best terecht zijn, omdat de huidige maatschappij voor velen deprimerend en frustrerend kan zijn. En dat nog afgezien van de intern ontstane depressie door o.a. trauma's, psychische, aangeboren stoornissen en falen op de maatschappelijke ladder, zeg maar, al bij de eerste trede op je bek…

Op RTL4 was woensdagavond een ingrijpend televisieprogramma over vijf mensen die allen ongeneeslijk ziek zijn en "ten dode zijn opgeschreven": ze zijn allemaal stuk voor stuk dood-gewone (sinister in dit geval) mensen. Vier hebben kanker, een man heeft ALS, en alle vijf hebben ze één ding gemeen: ze sterven over niet al te lange tijd.
Het is een opluchting voor mij, om mensen frank en vrij te horen praten over hun ziekte, immers, als je kanker hebt en er gewoon over praat - níet als…

Een weekje waren ze maar weg, een week = zeven dagen, zeven maal vierentwintig uur, maal de minuten en seconden = een soortement van eeuwigheid. Slaat nergens op natuurlijk maar zeven dagen is toch mooi, z e v e n dagen en die waren láng.
Natuurlijk kregen we foto's binnen, berichtjes en zo voort, maar 500 kilometer is....juist ja 500 kilometer.
Natuurlijk is een weekje weg hartstikke leuk voor hen, die gaan, natuurlijk gún ik het ze meer, dan van harte, natuurlijk hebben ze het hard nodig…

Vakantietijd en tja die moet tegenwoordig worden doorgebracht op vaak heel mooie prijzige locaties. Op het moment dat er wat foto's via de social media (waar ik ook bij hoor) voorbijkomen, denk ik ineens terug aan de vakanties van toen. Niet dat er nou zoveel sprake was van echt vakantie vieren, welnee...in mijn jeugd was je al blij dat je naar het plaatselijke openluchtbad mocht, want die uitspatting kostte maar liefst een heel kwartje per persoon, groot of klein.
Natuurlijk mocht ik uit…

Wat begon als een heel gewone zaterdag had een vervolg dat me nu, versleten en wel, op mijn gat laat zitten en nou weet ik best wel dat er goeie en minder goede dagen zijn, maar dit is duidelijk een mix van beide, een mens zou warempel van andere zaken uit zijn doen geraken.
Eerst subtiel het bed uit en net zo subtiel de douche in, na koffie genuttigd te hebben...want koffie is in huize Terlouw een MUST. Manlief gaat naar de kaasboer en ik wacht tot de was naar buiten kan, heb wat mailtjes…

2016 Koningsdag, de geschiedenis herhaalde zich vandaag. Daar waar ik zelf vroeger met een kraampje de spulletjes van de kids stond te verkopen (en zij het net zo hard weer uitgaven aan de andere kraampjes) stond vandaag mijn stoere dochter letterlijk in weer en wind met een vracht aan spullen.
Om half zeven met twee dochters, 7 en 10 jaar, die dus vroeg hun warme bed uit moesten, tja de opbrengst is voor hen, voor de vakantie. Ze weten nú nog niet waar ze heen gaan....ouders en grootouders…

1988-1989 was het, toen eega met een hernia plat moest liggen, geen sinecure voor een man maar ach: het kon en ging niet anders. Het leven ging gewoon door en zo gebeurde het dat er in huis het een en ander verkast moest worden.
Nou was het nooit mijn sterkste kant om zware dingen te versjouwen, want: zodra er iets mis ging werkte dat op mijn slappe-lach-spieren. Geen malheur, er was nog een zoon in huis, die samen met mij dit "klusje wel eventjes zou klaren".
Moet er wel bij vermelden dat de…

Bij het monstrueuze hoofd van Multatuli is een zijstraatje, waar ik enkele weken in een artistiek huis geleefd heb. Het was een winkel, die bijzondere dozen verkocht en varkens met engelenvleugels. Er was een hond, met wie ik geregeld ging wandelen en de sfeer van Amsterdam opsnuiven. Het huis was smal en had een ronddraaitrap. Op het toilet stonden bossen lavendel. Er tegenover was een coffeeshop van een jong stel met een kindje. Destijds gebruikte ik zelf ook nog hasj. Op een dag zag ik Theo…

37.
Van kleins af aan had ik het gevoel dat ik onzichtbaar was.
Ook later toen ik modellenwerk ging doen of wel eens als rondemiss bij een wielerwedstrijd een bloemetje overhandigde, had ik niet het gevoel dat ik het was die daar stond of liep.
Het waren verschijningsvormen van mij in de openbaarheid die niets met mijzelf te maken hadden. Ik voelde me onzichtbaar, een wolkje dat voorbij dreef. Meer niet.…

Tijdens mijn verblijf van anderhalf jaar in een therapeutisch centrum in het psychiatrisch ziekenhuis 'Zon en Schild' sliep ik met Hans op één kamer. Hans had een ruige baard en hij was militair geweest, waardoor ik een beetje het gevoel kreeg, dat ik alsnog mijn militaire dienstplicht mocht vervullen. In feite was ik na mijn mislukte kloosterbestaan afgewezen, omdat ze me gek verklaarden. Hans en ik werden vrienden en we grapten over van alles en nog wat. In de slaapkamer naast ons sliep een…

Wat begon als een onschuldig lijkend griepje bleek na maanden toch geen simpel griepje te zijn, nee het was erg, erger dan iedereen had verwacht. En zo kreeg ze te horen dat de kanker al in vergevorderd stadium was.
Niks meer aan te doen zei de arts.
Niks meer aan te doen? Een verkoudheidje, een griepje, een kuurtje dat niet aansloeg en dan dit? God haalt een grapje met me uit, zei ze nog.
Maar dat God geen grapje maakte was duidelijk. Ze probeerde nog om op homeopathisch gebied het e.e.a.te…

Ik herinner me Fré, een lange, magere man, die zijn vaste kamer had in het therapeutische centrum op de psychiatrische kliniek 'Zon en Schild' bij Amersfoort, waar ik anderhalf jaar vertoefde. Hij liep altijd paniekerig door de gangen, met zijn hoofd op zijn voorhoofd. Ik vertelde hem, dat de vrienden van de schrijver/psychiater Frederik van Eeden hem Fré noemden. Hij vertelde mij, dat door alle electroshocktherapie zijn geest uit zijn hoofd was verdwenen. Ik denk daar vaak aan terug, omdat…

Ik was eigenlijk gestopt met schrijven voor Nederlands.nl, maar ik heb een herinnering aan Wim Brands die onlangs zelfmoord heeft gepleegd die ik graag met jullie wil delen.
Het was in het jaar 2000 als ik mij het goed herinner. Ik was in Amsterdam lid van het Diep Water Collectief, een collectief voor kunstenaars met een psychiatrische handicap. Er werd een dichterscursus gegeven in de Staatsliedenbuurt in Amsterdam onder leiding van Wim Brands.
Er was een grote cirkel van tafels gemaakt en…

Een korte toespraak over mijn vader Pieter Messie (27 oktober1923 - 10 maart 2016), die ik bij zijn uitvaartdienst, crematie, gehouden heb naast de preek van onze dominee:
Mijn vader en moeder leerden elkaar kennen in Zwitserland, toen Nederlandse studenten daar een rondreis maakten.
In 1949 trouwden ze en kreeg vader als dominee zijn eerste gemeente in Terherne (Friesland), waar ik geboren ben. Zijn Frans sprekende vrouw leerde heel snel het Nederlands en kon hier ook meteen aarden.
Enige…

Ik denk dat Drs. P de eerste was. Hem zag ik in de schouwburg annex bioscoop in Heerenveen. Achter de piano en wilde liedjes zingend. Sigaar rokend en whisky drinkend. Op de Havo-afdeling van de Pabo daar zag ik medeschoolkrantdichters, wat natuurlijk ook meetelt.
Rond mijn negentiende zag ik Ida Gerhardt op een afstand bij het Lioba-klooster in Egmond-Binnen, waar zij graag retraites hield.
Op het Johannes Fontanuscollege in Barneveld zat ik één jaar in de klas van de leraar Nederlands…

Haar dagen zijn geteld, niet expliciet van ' morgen is het gedaan' haar dagen op aarde zijn geteld, het monster sloeg weer toe. Eerst dacht ze aan een verkoudheid, die maar niet verdween. Toen aan een griep die maar aanhield.
Toch maar eens naar een dokter, die liet bloedprikken, en dan: komt het monster tevoorschijn. Het monster met een naam, de naam die we allemaal haten: kanker.
Ze probeerde van alles, echt alles maar niets mocht baten, de kanker was te ver haar organen ingedrongen. Artsen…

Pletmachine achter de rug, dan moet je na een paar dagen wel weer terug, want de uitslag, tja dat weten we: daar moet je meestal op wachten.
Inmiddels al een geroutineerd persoon kom ik bij de balie, wordt omhelsd door de verpleegkundige die me inmiddels al zes jaar meemaakt, dat kweekt en geeft een band hè?
Dat is het prettige van het hele verhaal, kijk ik ging er naar toe met in mijn achterhoofd, het is mis, het is fout, het is niet goed.
Als je DAT nou maar denkt dan is de dreun niet zo…

Foto 1:
Het is 1994, ik zit langs het Meer van Nazareth. In mijn linkerhand heb ik een glas witte wijn en met mijn rechterhand houd ik een beroemde Sint Petrusvis aan zijn staart omhoog. De vis zat boordevol graten en was niet zo lekker als een doorsnee lekkerbek. Desondanks glunder ik volop.
Foto 2:
Ik sta ingesmeerd met zwarte modder (kosten drie shekeltjes), wat je een kwartier moest laten intrekken, bij de Dode Zee, bij En Boqeq, terwijl Japanse dames zich al aan het afspoelen zijn. Een…