Zondagmorgen, eega heeft het benauwd (COPD), hoest tot ie groen en ellendig ziet, ik bel eerst dochterlief en dan toch maar de HAP, ik hang twintig minuten in de wacht want tja, een stem zegt wel elke 15 seconden dat ik op de 1 moet drukken als ik in levensgevaar ben, maar dat is in mijn ogen niet het geval...dus ik hang, met recht. Niet meer aan een draadje, dat komt vast nog wel, nee, ik hang in de stoel met de telefoon geklemd tussen de rugleuning en mijn (afwisselende) oor.
Dan is ook de…

Iedere keer wanneer ik mijn ouders in Nunspeet bezocht liep ik eerst via de lange F.A. Molijnlaan, die een groot gedeelte parallel aan de spoorbaan loopt.
Omdat ik gelezen had dat de schrijver Nescio die laan ook vaak bewandeld had, liep ik voor mijn gevoel steeds regelrecht de literatuur binnen. Dat feit gaf die laan een extra cachet. De bedenker van Japie de uitvreter had daar voorheen ook gelopen. Van die gedachte werd ik blij. De literatuur kwam ineens heel dicht bij. Net als die treinbrug…

Subtitel: Valse getuigenis
Exodus 20; Leg over een ander geen valse getuigenis af.
'Kwalijk heb ik het haar nooit genomen/mogen nemen, maar jammer blijf ik het vinden tot het voor eeuwig donker wordt'.
Precies 25 jaar geleden hield mijn leven op - niet mijn bestaan. Sindsdien worstel ik voort. Streed ik, tot het moment van 23 jaar geleden, toen zij (in overleg met anderen?) tot de conclusie was gekomen dat zij mij moest laten vallen en moest gaan voor slechts haar eigen geluk; van het donker…

Om bekende dan wel onbekende redenen is het plotseling lente in december 2015.
De Burgemeester Brokxlaan in Tilburg met haar welhaast landelijk aandoende modder en plassen door de recente regenbuien strekt zich onbekommerd uit, geflankeerd door het oude Clarissenklooster, vandaag de dag dienend voor alternatieve huisvesting. In de verte doet een carillon van zich horen. De klanken planten zich vrolijk voort tot ze in de ijle atmosfeer mijn oren bereiken. Op een grasveld laat een dame haar…

'o jeugd! o tijd van smarten! van vreugd en wilde harten!'
Willem Elschot
Bij een recreatiegebied, even buiten Voorthuizen, kwam er een oude man op mij af, die vroeg 'Weet jij wel waar dat kruisje voor staat?', op het zilveren kruisje rond mijn nek wijzend. Dat bleek de bekende evangelist Johan Maasbach te zijn. Ik woonde aan de hoofdstraat, die ten tijde van de Romeinen een belangrijke weg van Apeldoorn naar Amersfoort was. Op het twaalf-en-een-half-jarig huwelijksfeest van mijn ouders was…

Onze liefde was nauwelijks zeven maanden jong, toen je me vroeg voor een vakantie aan de kust.
We boekten geen reis, we reserveerden geen hotel, we stopten wat noodzakelijkheden in een rugzak, een drinkfles, een schrijfschrift, een campingservies en een kleine tent. En we gingen met het paspoort in de binnenzak naast de snelweg staan, op een plek waar de auto's nog konden stoppen.
Je was handiger in het liften dan ik, je stond wat verder, de mensen hadden langer de tijd om na te denken. We…

Toen wij in Kollum woonden, gingen we vaak met de witte Cortina naar Stiens, waar oom Anne, tante Thea, neef Johan, die ongeveer net zo oud als ik was, de Zuid-Koreaanse neef Theodoor en het nakomertje, neefje Mark, woonden. Tante Thea is de jongste zus van mijn vader. Deze tante wilde altijd het liefste met mijn vader samen leven en ze was dan ook hartstikke jaloers op mijn moeder, wat ze geregeld op venijnige wijze liet merken. Toen ze eens samen bij elkaar in bed lagen, duwde ze mijn moeder…

De zwarte mantel van Zorro is heel anders dan het zwarte habijt van een benedictijn. Als kind had ik een Zorro-boek met zwart-wit foto's. Op de blanco bladzijden schreef ik: Ik hou van patat, ijsjes, snoep, spekkies en drop. Juist dat was niet hoofdzakelijk in de St. Adelbertabdij aanwezig. Dat sombere habijt diende om ingetogen te zijn, contemplatief en zwijgzaam. Ik was zomaar in het diepe gesprongen, zonder de consequenties te kunnen overzien. Ik had me ernstig vergist, maar ik was al zo in…

Ongelovig ben ik allang niet meer, wel qua geloof maar niet qua het feit dat er nog steeds dingen in ons huis gebeuren die vreemd zijn te noemen voor hen: de sceptici, maar wederom vindt mijn schoonmoeder het nodig acte de présence te geven.
Mijn eega zet haar fotolijst gisteren in de kleine lampjes en het geheel ziet er lief uit, maar het weerstation dat er normaal voor staat, neemt net iets teveel van het mooie weg, dus ik zeg: zet het maar op het andere kastje, terwijl ik meteen tegen Ma…

In de achternaam van Peter had ik mij nooit eerder verdiept, ik noemde hem Peter, meer niet.
Ik wist wel dat hij ook Ham heette, dat was zijn achternaam, maar ik noemde hem nooit Peter Ham.
Hij bleek ook een zus te hebben, met borderline, die woonde in een kraakpand in Amsterdam, haar naam was Emmanuelle, Emmanuelle Ham. Een sensuele naam die bij mij een sensatie teweeg bracht, maar dat kwam waarschijnlijk door de film met de beeldschone Silvia Kristel, want ik had de zus van Peter Ham nog…

Voordat ik een benedictijnse postulant in Egmond-Binnen werd, heb ik nog geprobeerd om een ziekenverzorgende te worden. De opleiding was in een schoolgebouw in Veenendaal, terwijl mijn huurkamer in Driebergen was, in een zijstraat van de Hoofdstraat. Driebergen is een landelijk dorp met een gemoedelijke sfeer en dat lag me wel. De schrijfster Jenneke Strijland, beter bekend als Racha Peper (1949 - 2013) is er geboren. Naast mijn huurkamer huurde Hans Bolderkar zijn huurkamer en wij waren de…

Onze gereformeerde pastorie stond aan een drukke snelweg en omdat ik van het autoverkeer niet kon slapen, verhuisde ik naar de zolderkamer, waar ik op een zwartwittvtje naar Tatort, Komansky, Der Alte en Derrick keek. Of ik keek via het dakraam in de verte naar de kleurentelevisie van de koster, die meestal naar voetbal keek. Als ik maar wat zag bewegen. Via het slaapkamerraam van mijn jongste broer klom ik een keer naar de nok van het dak en zag ik de auto's voorbij razen. Als ik naar de…

Een jaar of vijftien geleden toen ik mijn eerste brouwsels plaatste op de site, kon het zomaar voorkomen dat honderden mensen je stukje lazen, dat tientallen lezers je werk beoordeelden en enkelen de toen nog aanwezige "vier" aanklikten.
Bij dat eerste gloeide je, bij het tweede groeide je maar bij dat laatste, had je danig de smoor in. Ook TOEN was sprake van pesten, pesten door volwassenen.
Maar weet je: tegenwoordig moet je al blij zijn als een paar mensen je brouwsels lezen, dus gloeien…

Aan de rechterkant van de snelweg richting Leeuwarden ligt het Heerenveense Oranjewoud, waar ik iets van twee jaar in de laatste villa aan de Prinses Marijkelaan heb gewoond. Mijn vader was de predikant van de gereformeerde De Sionskerk in Heerenveen-Zuid.
Op mijn slaapkamer zat ik vaak te tekenen, want ik volgde een schriftelijke tekencursus uit Groningen. 's Ochtends krabde onze poedel vaak aan mijn deur en dan mocht die bij mij in bed liggen, terwijl ik zwart-witte western en soldaten…

Als scholiertje van de basisschool in Kollum had ik best enkele vrienden. Mijn broers en ik kwamen vaak bij heit en mem Zeldenrust, die dertien kinderen hebben. Heit was slager en ik hoor nog het doodsangstige piepen van de varkens, als ze door de smalle poort moesten gaan. Achter in de tuin was het slachthuis en ik zie nog dat grote, dikke, zwarte pistool voor me. Soms keek ik door een vies raampje en zag ik na het schot een koe door zijn voorpoten zakken. Heel heftig om te zien. Ik was…

Op een winterdag in Kollum kwam Sinterklaas op bezoek in de school, dus ook in mijn klas. Het was nog zo'n echte winter met halve meters sneeuw en broodnodige sneeuwschuivers. Het was of een kleuterschoolklas of een eerste klas op de basisschool, dat weet ik niet meer precies. Het was een oud schoolgebouw, dat wel. Sinterklaas kwam binnen in vol ornaat, met zo'n kleurrijk habijt en zo'n irritant lange mijter, die nauwelijks onder de deur door kon. Zijn spierwitte baard leek wel van watten en er…

Het wereldnieuws kwam hard de woonkamer binnen door de radiozender die ik aan had staan om het nieuws te volgen. Terwijl mijn hospita in Amerika was viel het leger van datzelfde Amerika Irak binnen omdat ze Saddam een lesje wilden leren.
Ik was tegen deze oorlog, maar ik had niets in te brengen want mijn land volgde de politiek van de Amerikaanse president, en die liet bombardementen boven Bagdad uitvoeren. Frits vond het ook allemaal niets en hij raadde mij aan om weer eens een goed boek te…

In deze tijd van marsepein, pepernoten en chocoladeletters waar ik niet zo erg gek op ben, denk ik terug aan de tijd dat snoep niet hoog op de ladder stond.
Nu ligt al maanden van te voren de Sinterklaas snoeperijen in de winkels, tóen waren er winkels die snoep verkochten, vanzelf maar elke dag snoep gebeurde gewoon niet.
Snoep werd verkocht bij de Waterstoker op de hoek, veel mensen weten best nog wel wat een Waterstoker is en was....het woord zegt het al, toch haalde ik in een column het…

Uit de verhalen van mijn moeder weet ik dat men mijn oma voor haar aanzag wegens haar jonge en florissante uiterlijk als ze mij in het ziekenhuis in ogenschouw kwam nemen. Als fragiele, kwetsbare baby lag ik in het glazen broeikasje dat men couveuse noemt. Later zocht ik in de armen van mijn oma instinctief naar haar borst. Ze moest me teleurstellen omdat ze volgens haar verklaring "een droge min" was die de moederlijke gaven reeds lang geleden besteed had aan haar drie zonen en dochters, mijn…

Men zou nu zeggen: je hebt niks te vertellen, men zou nu zeggen, dat iedereen zegt wat ie denkt en wie weet is dat goed. Daar zullen we nooit achter komen. Maar toen, was het niet vanzelfsprekend dat kinderen een weerwoord hadden want: moeders wil was wet.
Toen was het niet logisch als kinderen tegensputterden, want "als vader thuiskwam" dan zwaaide er wat. Toen was er geen denken aan dat men ouders tegensprak en weet je: het kwam eigenlijk niet eens in je op. NU echter is alles dermate…