De waarheid omtrent Sint Odulphus

Bisschop Frederik van Utrecht gaf Sint Odulphus de heilige taak om de hardnekkige ketterij van de oproerige Friezen te bestrijden. De heilige Frederik was die akelige, tegenstribbelende en onhandelbare Friezen meer dan zat. Met de voorbeeldige Sint Odulphus zou de missie alle kans van slagen krijgen. Daar was hij heilig van overtuigd. Dus ging de heilige Odulphus op pad naar het woeste land van de heidense Friezen. Odulphus belandde in Stavoren, waar hij in 837 aan de monding van het Vlie het Sint-Odulphusklooster oprichtte. Hij was er absoluut niet vies van om zijn eigen naam aan het benedictijnse dubbelklooster te geven. Omdat er zowel monniken als nonnen in dit klooster waren, kon je er donder op zeggen, dat er wel eens wat anders in de monastieke cellen werd gedaan, dan bidden en bijbelexegese. Ook al waren de kloostergebouwen voor monniken en nonnen van elkaar gescheiden, met meestal een kerk ertussen, er waren genoeg mogelijkheden om met de andere sekse in contact te komen, zoals via geheime doorgangen en slimme omwegen. Dit werd zowel door Odulphus en moeder overste Clara Fluitenkruid, die hiervan op de hoogte waren, geduld en zelfs aangemoedigd. Beiden vonden dat het de goddelijke erediensten ten goede kwamen. Het hield de sfeer lekker pittig en inventief.

Dus toen broeder Peer Crack een oogje op zuster Marrit de Schepper kreeg, waren Odulphus en Clara al gauw op de hoogte van deze ontluikende romance en genoten zij aan de zijlijn stiekem mee. Zowel de mannelijke als de vrouwelijke kloostergemeenschap genoot plaatsvervangend met het verliefde stelletje mee. Men deed allemaal of er niets aan de hand was en men niets in de gaten had, maar ondertussen volgden zij de vooruitgangen op de voet. Wanneer broeder Peer zuster Marrit op een donker plekje in de kerk vluchtig op de mond had gekust, dan ging dat wapenfeit al snel van mond tot mond. Er werd alom om gelachen, maar toen het paartje enkele dagen later in een lege sacristie werd betrapt, begon men toch te fronsen. Broeder Berend had gezien hoe die geile beer Peer de zwaar behaarde gleuf van Marrit aan het likken was en dat tussen alle heilige voorwerpen en priestergewaden daar. Gelukkig was het niet daar, maar in de kloostercel van Marrit, waar Peer voor het eerst de liefde met haar bedreef. Via een spleet in de kloosterceldeur heeft zuster Hilde alles uitstekend kunnen zien, terwijl zij zichzelf driftig vingerde. Hilde vertelde het meteen aan moeder overste Clara, maar die heeft de nachtelijke praktijken van het monastieke liefdespaar nog maandenlang door de vingerende vingers gezien. Pas toen het naakte, vrijende kloosterpaar op het altaar werd betrapt, kon moeder overste niet anders, dan beiden uit het klooster te zetten. Maar hoe schokkend ook, het inspireerde anderen om hetzelfde te gaan doen en er ontstonden al gauw nieuwe paartjes, zoveel, dat Clara er geen vat meer op had en zij oogluikend alle seksuele escapades toeliet.

Gekker nog, want Clara kreeg een seksuele relatie met Odulphus en het klooster was in feite het grootste bordeel van Stavoren, van Friesland, ja, zelfs van heel Nederland. Zodra Odulphus met Clara alleen was, dook hij onder haar zware rokken en lebberde hij aan haar bereidwillige spelonk, speelhonk. Met zijn dorstige, slijmerige hondentong masseerde hij haar stijve kittelaar. Even later sprong hij op haar zoete borsten en draaide hij zijn vurige tong rond haar uitstekende en opgezwollen tepels. Dat zij samen talloze keren tot een hemels, zalig en heilig orgasme kwamen, mag duidelijk zijn. Toch was het voor Odulphus allemaal nog niet spannend genoeg en hij vermengde zijn kerstenende werkzaamheden met het aangename. Ergens voorbij Sneek trof hij de verdwaalde gravin Isabella van Plettenberg, die een zeer wanhopige indruk maakte. Odulphus beloofde om haar uit het ketterse Friesland te leiden, echter, toen bij Hindeloopen de nacht inviel, moesten zij wel in een hooiberg gaan slapen. Het hooi broeide en het leek wel de heetste hooiberg van de wereld. Odulphus deed al zijn kleren uit en Isabella volgde hem al snel. De hitte maakte hen zo sloom als vaatdoeken en zij begonnen elkaar overal te strelen. Hun zwetende lichamen klotsten tegen elkander aan. Voordat ze het beiden goed en wel beseften, bedreven ze al de liefde met elkaar. Heel langzaam en uiterst genotvol. Ze smolten bijna weg in het brandende hooi. Toen de boer 'Is daar iemand?' schreeuwde, waren ze net supergoddelijk klaargekomen.

Zo'n tien minuten lopen vanaf het Sint-Odulphusklooster woonden de boerinnen Wieke Hoppers en Hester Sternsee, die beiden een bijzondere belangstelling voor Odulphus toonden. Zij lieten zich dan ook graag informeren over zijn rooms-katholieke geloof en alles wat daar zoal aan vast zat. Odulphus had maar gewillige heidenen aan hen, maar hij kreeg al gauw door waarom dat zo was, want toen hun kerels een dag van huis gingen, zagen de dames hun kans schoon en overrompelden zij Odulphus meteen, toen hij bij hen op bezoek kwam. Odulphus schrok zich eerst een hoedje, maar dat veranderde al gauw in nieuwsgierige genotszucht. Wieke en Hester drukten hem tegen de houten vloer en zij zwabberden al gauw met hun lekkere tieten boven zijn hoofd. Hij probeerde steeds even met zijn happende, visachtige mond één van hun aanlokkelijke tepels te grijpen, maar dat kostte hem teveel inspanning en zij lieten dat plagend mislukken. Hoe ver hij zijn hoofd ook uitstak, het lukte hem niet. Ondertussen hadden zij zijn habijt al opgestroopt en speelden zij met zijn stijve minikomkommer en dikke dadels. Het genot gierde door hun lichamen en Wieke en Hester bereden hem afwisselend, vurig en ongeduldig. Deze paradijselijke en hemelse ervaring werd nog mooier toen er nog een derde vrouw op het toneel verscheen. Buurvrouw Silke Wiarda stond ineens verbijsterd naar het niet zo alledaagse tafereel te kijken en zij sloeg eerst de hand voor haar mond, maar vervolgens vroeg ze heel spontaan: 'Mag ik met jullie meedoen?'. 'Maar natuurlijk!', juichten de drie anderen en Odulphus is die dag nog lange tijd door de hitsige dames in beslag genomen. Dit gebeurde exact op de plaats waar op 26 september 1345 de Slag bij Stavoren plaats vond en niet ver van de plek waar graaf Willem IV van Holland is onthoofd.

Maanden later kwam Odulphus weer bij bisschop Frederik van Utrecht op bezoek en moest hij over zijn bevindingen vertellen. Odulphus vertelde hem, dat de Friezen weliswaar moeilijk te benaderen zijn en dat zij heel stijfkoppig aan hun ketterse gewoonten vasthouden, maar dat hij desondanks geweldige resultaten heeft geboekt, waarbij hij velen tot het ware geloof heeft weten te bekeren. 'Met name de Friese vrouwen waren erg toegeeflijk!', voegde hij er stoutmoedig aan toe. Bisschop Frederik knikte instemmend en dankbaar. 'Ik sta te popelen om meer Friese ketters te bekeren!', zei Odulphus, 'het is me allemaal een waar genoegen!'. Frederik ontkurkte een fles bisschopswijn en zij proostten op de goede zaken, want meer roomse zielen betekent meer inkomsten. En omdat Frederik zelf een Fries was, hechtte hij extra veel waarde aan het nobele werk van Odulphus. De goede relatie met de heilig verklaarde Frederik heeft er voor Odulphus mede toe geleid, dat hij later heilig is verklaard. Odulphus heeft overigens de rest van zijn heilige leven zijn heilige taak in Friesland vervuld.

Sint Odulphus Stavoren

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 27