Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen over woonoord

DIEPTE EN WIJDTE

Ergens binnen steile bergkammen was een diepe kloof. Tussen de hoge rotswanden lag echter een leuk dorpje. De mensen, die op de bodem van de kloof woonden, kwamen er nooit uit. Maar ze konden er goed leven.
Een bruisende beek zorgde voor de groei van planten, groente en fruitbomen. Koeien en varkens dronken uit de beek, aten van gras en kruiden, die op de kanten groeiden.

Toch werden de jonge bewoners van het dorp nieuwsgierig om eens buiten de kloof te kijken. Een heel sterke geitenbok scheen de wens van die mensen aan te voelen. Hij klom tegen de rotsen op, terwijl vier jongelui zich aan zijn achterpoten vastklampten. Richard, Vera, Albert en Nicola werden met gemak door het dier meegetrokken.
Spoedig had de bok de steile helling verwonnen. Voor het eerst stonden de vier mensen onder een wijde hemel.
"Ooh!" gilde Vera. "Ik vind die hoge, grote koepel zo griezelig!"
"Ja," antwoordde Richard. "Wat een akelige, koude wind slaat er tegen ons aan..."
"Gauw weer naar beneden!" riepen Albert en Nicola.
Dankzij de hulpvaardige bok was het bevreesde viertal gauw weer in hun vertrouwde dorpje, omgeven door de veilige diepe kloof.

Een stokoude juffrouw had te doen met de vrienden, die zo 'n tegenvaller hadden meegemaakt.
"Ik zal worsten koken voor dat ondernemende viertal," dacht juffrouw Alida. "Want de weinige toverkracht, die ik bezit, kan hen hiermee helpen."
In een grote ketel boven een laaiend houtvuur borrelde en pruttelde het water. Even later dampten heerlijk ruikende worsten op een sierlijke schaal.
De oude juffrouw Alida nodigde het bekende viertal uit om bij haar te komen eten.
Vera wist dat deze vrouw wonderlijke geven had, en vertelde dat aan haar vrienden.
Na een smakelijke maaltijd ten huize van Alida gingen ze weer met de bok naar boven, de kloof uit.
Nicola riep uit:
"Nou, die onmetelijke wijdte vind ik toch al te griezelig!"
Maar haar vriend Albert nam haar bij de arm en daar liepen ze allemaal over de berg. Het ging langs een weg, die geleidelijk aan naar beneden liep.
Allemaal luisterden ze naar de geluiden die in het dal klonken. Kon dat geen gevaar betekenen?
In het stadje daar beneden klonk het geloei van sirenes, geratel van grote paardenwagens. Die klanken waren voor mensen van de kloof onbekend. Alle vier waren ze er bang voor.
"Gauw terug naar huis!", brulde Richard. "Wie weet, loeren daar monsters op ons!"

Alida vond het sneu dat haar wonderworsten niet de nodige moed hadden gegeven.
"Tja, het kan ook wel aan mij liggen," peinsde ze. "Daarom zal ik nu met meer overleg te werk gaan."
's Avonds laat maakte Alida weer een groot vuur. Deze keer midden op het dorpspleintje. In een geweldige pot dreven worsten sissend rond.
"Vrouwtje, wat ben je wel van plan?", vroegen de mensen die nog laat buiten waren.
"Ik maak wat bijzondere gerechten klaar," antwoordde ze kortaf.
Alida had een heel lange mantel aan en een kap over haar hoofd. Terwijl ze me een stok in het wilde water roerde, keerde ze steeds de worsten om.
Boven de kloof was nog net de blauwzwarte hemel zichtbaar, waar enige sterren flonkerden. Wonderlijk! De kleur van de nachtelijke hemel kwam op Alida 's mantel. Ook verschenen er mooie sterren op.
De ijverige vrouw werkte de hele nacht door. Haar wonderkrachten gingen over in haar mantel, de roerstok en de worsten.

Alida dekte de tafel voor vier mensen, zijzelf niet meegerekend.
Genietend werkten Richard, Vera, Albert en Nicola de smakelijke worsten naar binnen.
"Ga er maar gauw weer op uit," raadde hun gastvrouw.
Een uur later holden de ondernemende vrienden de berghellingen af, gingen naar de stad in het dal. Daar genoten ze van het leven in de straten. Ze smulden heerlijk in een gezellig eethuis. Het leven buiten hun kloof was een belevenis zonder weerga!

Wat hadden de vier ontdekkers onnoemelijk veel te vertellen bij hun thuiskomst! Het slot van hun verhaal was:
"Wij zullen altijd in onze kloof blijven wonen, maar zullen heel dikwijls de wereld daarbuiten bezoeken."
Alida dacht vol trots:
"Mijn worsten hebben hun toverkunst laten zien. Mijn gasten kunnen daardoor zonder zorgen de wijde wereld verkennen.
Ik heb er geen behoefte aan de kloof ooit te verlaten. Hier ben ik geboren. Met al mijn wondermacht ben ik er tevreden mee slechts hier te leven."

Schrijver: Han Messie
27 januari 2024


Geplaatst in de categorie: woonoord

4.4 met 5 stemmen 94



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Ineke Dijkhuis
Datum:
1 februari 2024
Wat een mooi verhaal, Han.
Het eerste wat bij me opkwam was: Oost west, thuis best
Ze wilden wel af en toe naar de wereld daarbuiten, maar daarna weer terug naar hun eigen bekende plek.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)