Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen over emoties

De ommekeer

'Ik ben het spuugzat!', mompelt de neo-nazistische, extreem-rechtse Heinrich Steinmann, 'dat irritante beeld gaat vandaag nog tegen de vlakte!'. Voor het gemak heeft hij even de bulldozer van zijn werk geleend en is hij op weg naar hartje Laren, waar zijn vijand zich bevind. De niets vermoedende kamergeleerde en succesvolle romanschrijver Ludovico Liefrinck staat pal voor het kolderieke standbeeld van Albert Mol. Hij kijkt vol bewondering naar het bronzen meesterwerk van Anton ter Braak. 'Het doet me direct aan Oscar Wilde denken!', denkt hij, 'aan die karikatuur van hem uit 'Vanity Fair'!'. In de verte klinkt het ronkende geluid van een eng gevaarte, dat steeds dichterbij komt. Lodovico is er even door afgeleid. 'Nou, lieve Albert, je staat hier maar mooi te pronken zo aan de Deventerweg!', zegt Ludovico tegen het standbeeld, 'jouw verlichtingservaringen bij de Bhagwan-lieverds in de Osho Humaniversity te Egmond aan Zee straalt er werkelijk vanaf!'. Het gebulder van Heinrich's bulldozer nadert het standbeeld en Ludovico kijkt verschrikt achterom. 'Hallo hé, wat zullen we nou krijgen?', roept hij diep verontwaardigd.

Heinrich hobbelt flink op en neer op zijn zitplaats en verblind door woede ziet hij Ludovico nauwelijks staan. Hij denkt 'Gas erop en neer met dat gedrocht!'. 'Het is een grote schande, dat ze die gekke homo hier midden in het dorp gezet hebben!', bromt hij, terwijl hij plotseling moet remmen, want tussen hem en het standbeeld staat er ineens een vreemde kerel met opgeheven armen driftig heen en weer te zwaaien. 'Ga opzij, ouwe, anders neem ik jou meteen mee!', schreeuwt Heinrich. 'Zeg, lelijk heerschap, wat ben jij met dat walgelijke voertuig van plan?', vraagt Ludovico beleefd, 'je gaat toch niet doen wat ik denk dat jij gaat doen hé?'. 'Opzij, ouwe, bemoei je met jouw eigen zaken!', schreeuwt Heinrich en hij laat de motor van zijn bulldozer even volop geluid maken. 'Er is hier geen plek oor dolle stieren, kerel, of kom anders eerst eens met mij praten!', zegt Ludovico. Heinrich ontdooit een beetje en hij zet zijn gevaarte op de rem. Hij stapt naar Ludovico en hij gaat dreigend voor hem staan. 'Wat moet je nou, hé?', brult hij. 'Ik wil graag voorkomen, dat jij een walgelijke misdaad begaat!', zegt Ludovico, 'ik bescherm dit beeld met mijn leven!'. 'Ik heb een gruwelijke hekel aan die verwijfde, opvallende, onaangepaste homo's!', snauwt Heinrich, 'en deze maakt het wel heel erg bont zo met zijn triomfantelijke glimlach en truttige pose!'. 'De vooroordelen zijn de wereld nog niet uit, merk ik, maar voor alle projecterende bozeriken in deze krankzinnige wereld is er nog steeds de kans op bekering!', zegt Ludovico, terwijl hij Heinrich naar zijn mobiele telefoon laat kijken. 'Kijk hier maar eens goed naar, jonge vriend!', zegt hij kalm.

Nadat Heinrich een kwartiertje naar een oude aflevering van 'Wie van de Drie' heeft gekeken en geluisterd, begint hij nog meer te smelten en moet hij zelfs lachen om de aanstekelijke grapjes van Albert Mol. 'Zeg het me maar, vriend, maar dit had je nog nooit gezien hé!', zegt Ludovico met een verheugd gezicht. 'Tja, onbekend maakt onbemind hé!', zegt de ruwe bullebak ineens uit zichzelf. Ludovico wijst naar de tatoeage op Heinrich's onderarm. 'Hou jij veel van dit soort blote vrouwen?', vraagt hij. 'Daar kun je donder op zeggen, ouwe filosoof, die gaan erin als koek!', antwoordt Heinrich. 'Nou, Heinrich, zoals jij van dat soort naakte schoonheden houdt, zo houden sommige mannen van andere mannen en sommige vrouwen van andere vrouwen!' 'Je meent het!' 'Sterker nog, het is echt waar en Albert was één van dat soort mannen!' 'Dus Albert hield van andere mannen, zoals ik van lekkere wijven houdt?' 'Ik ben blij dat het een beetje begint door te dringen, vriend, en ik ben ook erg blij, dat ik jou van een dwaze misstap heb bevrijd!' 'Godsamme zeg, bedankt, maat, je hebt groot gelijk, laat die Molière hier maar lekker staan!' 'Albert Mol, mijn beste, deze openlijke homoseksueel heet Albert Mol!' 'Dan laat ik Albert hier lekker openlijk staan!', schreeuwt Heinrich, terwijl hij weer op zijn bulldozer klimt. Terwijl hij nog even uitbundig naar Ludovico zwaait, rijdt hij een ererondje om het beeld heen en verdwijnt hij.

De volgende dag loopt Ludovico nog even langs het beeld van Albert Mol, want hij heeft de hele nacht in bed liggen woelen. Hij was er niet echt gerust op, dat Heinrich zijn woord zou houden. In zijn angstvisioenen zag hij hem met zijn bulldozer het standbeeld diverse keren omver rijden. Die angsten waren bij nader inzien ongegrond, want Ludovico leest het kaartje aan een prachtige bos bloemen, dat door Heinrich voor het standbeeld is gelegd. 'Uit diep respect! Heinrich', staat erop.

Schrijver: Sir Joanan Rutgers
24 januari 2024


Geplaatst in de categorie: emoties

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 73



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)