Verhalen over verkeer

De pitstop

Het is een slordige 40+ jaar geleden dat ik samen met hem meeging in de vrachtwagen, zijn werk waarvoor hij maar liefst naar Luxemburg moest rijden om een klant te voorzien van producten. Een mooie en lange rit die ik maar wat graag meemaakte. Na ervoor gezorgd te hebben dat thuis alles goed ging, vertrokken we ‘s morgens rond een uur of vier. Ja, een bijzonder vroeg tijdstip maar het leven van een vrachtwagenchauffeur vraagt niet om kantoortijden, toch?

Alles hadden we bij ons, dat deed je gewoon in die tijd, een thermoskan met koffie, brood, broodjes, koekjes en limonade natuurlijk, dat zat allemaal in een koelbox, een prima uitvinding toen.
Ja, alles was “aan boord“, nou ja bijna alles dan want als je zoveel drinken in de wagen hebt, je voelt hem al aankomen? Precies dan moet je toch ook echt een keer lossen, ofwel naar de wc.

Nou is dat “lossen“ voor hem geen probleem, want hij kon dat overal en ik keek jaloers als hij met opgelucht gezicht weer in de wagen klom, maar bij mij stond het waterpeil intussen in de buurt van m’n ogen en dan komen we ook nog in een file terecht, drama dus, echt doffe ellende!

Manlief zegt: ga dan gewoon naast het wiel zitten (want die dingen zijn zo groot dat het makkelijk kan) en intussen is de nood zo hoog dat ik inderdaad naast het wiel hurk om …te zorgen dat m’n blaas leeg wordt…

En dan, hoor ik wat, kijk opzij en zie het wiel langzaam verdwijnen, oh neeeee, ik kan niet stoppen met lozen, zit volop in beeld van alle passerende auto’s die luid toeterend voorbij reden en hij: hij stopte bulderend van het lachen 5 meter verder….

Oké, ik was verlost van een paar liter maar m’n humeur heeft er even over gedaan om op het gewone peil terug te komen hoor!

Schrijver: An Terlouw, 29 maart 2025