Jacky

Het was acht uur ’s avonds. De telefoon lichtte op. De nummerherkenning gaf aan dat het Pier was. Pier was zijn grote vriend, maar als hij zo laat nog belde kon Jacky weten dat Pier dronken was. Pier drinkt bijna dagelijks zes à zeven tripels op lokale terrassen. Eenmaal thuis zet hij zijn gelag voort met wijn. Hij doet dat al jaren en is feitelijk een alcoholist, hoewel dat laatste nooit onderwerp van gesprek is.

Jacky nam op. “Hey.”
“Hey, hoe is het?” Pier klonk zoals verwacht beschonken.
“Rustig. Ik zit bij kaarslicht op de bank.” Jacky was kalm. Hij kende Pier zo goed dat hij al voor het opnemen wist dat hij diep in het glaasje gekeken had. Jacky had Pier al vaker gezegd dat hij hem niet moest bellen als hij gedronken had. Een enkele keer was zo’n gesprek namelijk uit de hand gelopen. Jacky belde liever de volgende dag wanneer Pier nuchter was. Dan was er een goed gesprek met hem te voeren. Maar toen hij vanavond gebeld werd, Piers naam zag oplichten op zijn telefoon, was Jacky weerloos, en nam op.
“Ik krijg geld,” zei Pier. “Een paar honderd euro van familie.”
“Dat is mooi,” zei Jacky, met het vermoeden dat dat geld ook naar de plaatselijke horeca zou gaan vloeien.

Pier nam het woord weer. “Jij zit aan de onderkant van de samenleving. Je bent niet geslaagd in het leven.” Waarom Pier dit zei was voor Jacky onduidelijk. Jacky vroeg of Pier het over zichzelf had.
“Nee, over jou.” Stilte.
Jacky was geraakt in zijn kern. Naast dat hij het er niet mee eens was, vond hij het ook erg onaardig dat zijn vriend dat zei. Jacky is uitgedaagd door het leven, heeft veel hobbels moeten nemen, veel problemen moeten overwinnen, heeft altijd hulp geaccepteerd als het nodig was, en ondanks zijn beperkingen veel bereikt. Hij reageerde op Pier door dit tegen hem te zeggen, maar hij was gekwetst. “Wil je dit nooit meer tegen me zeggen?”
“Ik bedoel het niet zo,” zei Pier, “maar ik zal het niet meer tegen je zeggen.”
Ze hingen op.

De volgende dag voelde Jacky zich alsof er iemand dood was gegaan. Hij was volledig uit het lood geslagen. Zijn goede vriend had hem weer eens op zijn plek gezet, zoals dat eerder eens was gebeurd toen Jacky Pier zijn voormalige collega noemde. Jacky was vrijwilliger op de plek waar ze beiden hadden gewerkt. Pier was daar betaalde kracht. Zonder die nuance vond Pier dat hem geen recht werd gedaan.
Jacky besloot die volgende dag te bellen.
“Hee Pier. Ik ben al de hele dag uit mijn doen door die opmerking van jou.”
“Het was filosofisch bedoeld!” zei Pier.
“Als het anders bedoeld was dan hoe je het zei, dan had je het anders moeten zeggen. Ik luister naar wat jij zegt en neem aan dat je bedoelt wat je zegt!” zei Jacky.
Pier werd enigszins boos en zei: “Excuses. Ik zal het nooit meer zeggen!”

Pier zei nog wat over een Tour de France etappe en Jacky sloot af met: “tot later.” Het leed was geschied. Jacky wou afstand van Pier, en even geen contact meer met hem. Hij besloot Pier op zijn telefoon te blokkeren, en begon gelijk al na te denken over de rol van Pier in zijn leven. Jacky had vaak met Pier en Piers ex-vriendin op het terras gezeten en had het ook vaak gezellig gehad. Maar Jacky had Pier ook wel eens verweten dat hij zijn ex-vriendin, met wie Pier bevriend is gebleven, niets beters te bieden had dan elke dag te eindigen op een terras onder het genot van alcohol.

Pier is twintig jaar ouder dan zijn ex-vriendin. Zij heeft last van autisme en komt maatschappelijk niet goed aan de bak. Ze heeft gezegd dat wanneer Pier overlijdt zij een eind aan haar leven maakt. Als Jacky Pier probeert te overtuigen dat er ook andere wegen zijn om het leven te leiden, met name voor zijn ex, dan blinkt Pier uit in ongeloof in de mogelijkheden van zijn ex. Gelukkig heeft de praktijkondersteuner van de huisarts Piers ex-vriendin, die Maria heet, aangespoord ook dingen alleen te ondernemen. Maria heeft daar eigenlijk geen zin in, want ze leunt graag op Pier, maar ze doet het wel!

Zoals Pier niet in Maria gelooft, gelooft hij ook niet in Jacky. Gelukkig gelooft Jacky wel in zichzelf, al is het leven nu wat moeilijker zonder het bijna dagelijkse appcontact dat hij met Pier had. Pier is ondanks zijn drankgebruik een sterke vent op wie Jacky altijd kon bouwen. Dat gaat nu even niet meer, nu Jacky nadenkt over de rol van Pier in zijn leven. Kan hij zonder hem? Wil hij zonder hem? Wil hij iemand in zijn leven die hem ziet als zijnde niet geslaagd, en zich begevend aan de onderkant van de samenleving?

Jacky wil iemand die in hem gelooft. En buiten dit alles, op basis waarvan durft Pier deze kwalificaties te gebruiken als hij zijn eigen leven verdrinkt en woont in een zwijnenstal? Overigens heeft Jacky hem hierover altijd in zijn waarde gelaten. Maar Pier kan dergelijke uitspraken niet doen als hij zelf geen goed voorbeeld is. Een goed mens is het zeker, en op die manier is hij een voorbeeld. Maar jezelf dagelijks bezatten en je huis nooit opruimen is slechts een voorbeeld voor hoe het níet moet.

drank

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 79