KOKEN MET MAX

Wij eten meestal rond de middag de warme hap. Ondertussen kijk ik gelijktijdig, voor zover mogelijk, met het bord op schoot naar het kookprogramma van Max. Vooral als die vlotte, eeuwigjonge, meisjesachtige, sympathieke en charmante Sandra Ysbrandy aan de beurt is om haar kookkunsten te vertonen.

Bij ons kook ik meestal. We (of eigenlijk ik dus) hebben slechts een beperkte kaart – niet moeilijk, basic en redelijk snel klaar. En als ik naar Sandra kijk inspireert ze mij zo af en toe tot het maken van een gerecht van haar hand. ‘Vandaag ga ik dat gerecht maken, dat Sandra gisteren heeft gemaakt’, verzekerde ik mijn vrouw, ‘Het is binnen een half uur klaar.’
‘Ga je gang, ik hou je niet tegen.’
‘Schat, hebben we die kruiden en die soort kaas en die ingrediënten in huis om die speciale saus te maken?’ ‘Dat zal jij beter weten dan ik.’ ‘Nou ik vraag het voor de zekerheid, want je hebt de kelder vol met gekkigheden staan.’ Helaas nee dus.

Ik in mijn voorraadkast kijken en verdikke me, meer dan de helft van de ingrediënten heb ik niet in huis. ‘Schat, ik ga even wat spul bij de buurtwinkel kopen, ben zo terug, dan gaan we maar even iets later eten, ik heb het nodig voor het recept.’

Na zo’n driekwart uur in de buurtwinkel rondgelopen te hebben en om niet de indruk te wekken, dat ik er bijna nooit kom, vraag ik de bediende niet naar – wat waar en hoe.
Uiteindelijk ben ik er toch toe gedwongen.
‘Nou meneer, u komt hier niet zo vaak merk ik,’ wreef ze mij onder de neus.
‘Klopt, meestal doet mijn vrouw de boodschappen.’
‘O vandaar,’ zei ze met een enigszins vilein lachje. Helaas kon zij mij ook niet alles bezorgen wat ik wilde hebben.
‘Voor die soorten moet u bij meneer Heijn zijn, u weet wel in het naburige dorp.’
Desondanks reikte ze me, gelukkig nog enkele alternatieven aan, waarmee ik het een en ander zo kunnen vervangen. Toch wel sympathiek, ik zal mijn gezicht hier wat vaker laten zien, overdenk ik. Thuis gekomen vraag mijn vrouw: ‘Waar ben jij altijd die tijd wel niet geweest. Toch niet bij Heijn hè.’
‘Nee, maar ik kon wat ik moest hebben niet vinden. De bediende heeft mij uiteindelijk geholpen. Ik zal snel beginnen.’

Ondanks dat ik me meestal wel eens in de week een snijwond bezorg, ging het in dit geval goed. Het is namelijk moeilijk om het uitgeprinte recept in de gaten te houden en tegelijkertijd het een en ander voor te bereiden. Maar goed eindelijk was het klaar.
‘Kom je schat. Het eten is klaar.’
‘Nou, het werd tijd – het duurde veel langer dan een half uur.’ ‘Klopt, maar ik doe dit voor de eerste keer en Sandra is veel handiger dan ik.’
‘Daar heb je gelijk in, ik bedoelde het gewoon als “opbouwende” kritiek.’

We aten het met gemengde gevoelens op. Het zag er bij mij niet helemaal zo uit zoals het er volgens de T.V. uit zou moeten zien. Je kon zien dat het verre familie van het getoonde was.
‘Nou wat vond je ervan?’ ‘Ze had dit keer niet bij geschept, wat ze meestal wel doet – dus wist ik welke kant haar oordeel op zou gaan vallen. ‘Sorry,’ zei ze. ‘Maar ik vond het maar een mager zesje.’
Ze had gelijk, zelf vond ik het ook maar magertjes. ‘Weet je wat,’ zei ze, ‘laat je nou in het vervolg niet weer door de charmes van die dame verleiden. Je bent ook nog bijna een klein uur naar de winkel geweest, dus al met al heeft het je zo’n twee uur tijd gekost.
‘Je hebt gelijk, ik heb me eigenlijk door een soort van sirene laten verleiden.’
‘Onthoud dit maar, de beste koks komen niet op T.V., die hoor je niet, hoeven niet in de schijnwerper te staan, ze koken achter de schermen in stilte, die houden echt van waar ze mee bezig zijn. En laat ik nou toevallig zo iemand kennen.’
‘Hoe heet hij en in welk restaurant werkt die dan - dan gaan we daar op 2e Paasdag lekker eten.’
‘Ach, jij kent zijn naam en het restaurant ook wel.’
‘Nou, ik denk het niet.’
‘O, jawel voor dat restaurant hoef je de deur niet eens uit en die kok ben jij natuurlijk.’

Ik wist niet dat ik het nog kon, maar ik voelde me blozen.

koken buurtwinkel sirene

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 91