VROEM VROEM !
Tijdens mijn wandeling door het park kwam ik het oude mannetje tegen dat ik laatst had zien staan praten met een mevrouw, met wie ik ook weleens had gesproken over wat haar bezighield en haar hondje.
Hij had ook een hondje dat veel op dat van haar leek: beide kortbenige en kortharige hondjes – model Jack Russell. Heerlijke hondjes, om op te vreten, grappig lief, speels, zoals bij dat soort hondjes hoort. Ze hadden dikke lol met z’n beiden.
Maar goed, nu kwam ik het mannetje alleen tegen, een beetje moeilijk lopend met een stok. Het hondje liep los en toen ik het aanhaalde, kwam het uiteindelijk voorzichtig een beetje aan mijn hielen snuffelen.
‘Ja, hij is een beetje eenkennig,’ zei de man.
‘Dat is misschien niet verkeerd, want het is een leuk hondje dat vele mensen zich wel zouden willen toe-eigenen.’
‘Ja', zegt de man, ‘klopt hij is erg populair bij de hondenliefhebbers.’
Na een gesprek over waar hij het hondje vandaan gehaald had en dergelijke, maakte ik aanstalten om door te lopen.
‘Ja, ik moet ook weer verder,’ zei het mannetje. ‘Ik wil voor dat de TT races beginnen thuis zijn.’
‘Gelukkig heb ik niets met dat racegedoe. Ook die autoraces met Max Verstappen, laten mij totaal onberoerd,’ zei ik. ‘Zelf ga ik straks lekker de Tour de France volgen – heerlijk relaxt met prachtige plaatjes vanuit een helikopter of drone.’
‘Daar heb ik nou weer niets mee,’ zei de man.
‘Gelukkig dat smaken verschillen,’ meende ik te moeten zeggen uit wederzijds respect. We wensten elkaar veel plezier die middag.
Nog eenmaal een: ‘Tot ziens,’ en elk ging zijns weegs.
Enkele meters verder hoorde ik opeens: ‘VROEM, VROEM, VROEM!!!’ Ik keek even achterom en het oude mannetje maakte met zijn vrije hand een gebaar alsof hij een gashendel vol open draaide. Hij keek ook even achterom naar mij en we lachten elkaar toe.
Ja, dacht ik, daar kan ik niks tegenover stellen.
Een ‘TRING, TRING, TRING,’ zou ongeloofwaardig overkomen. Een fietsbel maakt niet zoveel lawaai als het ‘VROEM – VROEM,’ dus laat ik verder maar niet reageren. Trouwens die jongens in de Tour hebben niet eens een fietsbel. Ach, het grapje van het mannetje viel niet te overtreffen – wat ook niet hoefde natuurlijk.
Die lach op zijn gezicht, was voor mij al mooi en bevredigend genoeg.
Het allerleukste, bedacht ik, was de constatering, dat zich in dat oude, zich moeilijk voortbewegende, mannetje, nog steeds een jonge snelheidsduivel zat verscholen.
Inzender: C.A. de Boer, 4 juli 2024
gmail.comGeplaatst in de categorie: sport
racen
36
Geef je reactie op deze inzending: