Geheime afspraak met president Poetin

Na enig gesleutel en geneuzel lukte het de Belgische hacker en journalist Patrick de Poortere om een speciale opera-éh-afspraak met de zwaar onder vuur liggende president Vladimir Vladimirovitsj Poetin te regelen. Niet eens via zijn medewerkers, maar gewoon via hem zelf en op zijn privénummer, waarmee hij ook met zijn familie en zijn jonge scharrelkip Alina belt. Patrick is er natuurlijk hartstikke zenuwachtig onder, ook omdat hij werkelijk niemand over zijn bijzondere ontmoeting heeft ingelicht, wat één van de eisen van Vladimir was. Zodra Vladimir onheil zou ruiken, zei hij, zou hij Patrick meteen naar een strafkamp afvoeren. 'Geen probleem!', had Patrick geantwoord, 'het gaat mij er alleen maar om om de waarheid boven water te krijgen!'. 'Ik zal je mijn waarheid graag vertellen!', zei Vladimir, 'en dan doen we dat onder het gebruikelijke genot van de nodige wodka!'. 'Wil dit avontuur slagen, dan moet ik hem zoveel mogelijk naar de mond praten en hem niet tegen de haren in strijken!', dacht Patrick strategisch. Om Moskou veilig te kunnen bereiken, zou Patrick bij de Turks-Russische grens door twee geheim agenten geëscorteerd worden. Allemaal op kosten van de superrijke Vladimir, die er alles voor over heeft om eens goed zijn hart te kunnen luchten. Op weg naar Moskou probeerden de bodybuilders in maatpakken Patrick allerlei Russische woorden te leren en lagen zij steeds krom van het lachen om zijn beroerde uitspraken en de betekenis van de woorden. Ze vertelden hem, dat de eerbiedwaardige president Poetin zeer onder de indruk is van zijn vermogens tot hacken en dat er misschien wel een baantje voor hem in het verschiet ligt. Patrick had maar zoveel mogelijk ja en amen geknikt en het spelletje meegespeeld.

Nu zit Patrick, die in een peperduur hotel heeft overnacht, te trillen als een rietje. Via het raam in Grand Cafe Dr. Zhivago op Mokhovaya 15/1 heeft hij een fantastisch uitzicht over het Rode Plein en het Kremlin. Het is er opvallend stil en het straatbeeld wordt met name door strenge bewakers beheerst. In lange, bonten jassen marcheren ze doelloos rond en jagen ze op overtreders van de wet, die er volgens hun jachtlust veel te weinig zijn. Sinds de speciale, militaire operatie in Oekraïne zijn ze extra op hun hoede. Dat kost hun extra inspanningen, maar daar staat tegenover, dat hun salarissen extra zijn verhoogd. Je zou verwachten, dat Vladimir omringd door bodyguards naar de afspraak komt, maar het tegendeel is waar. Patrick ziet hem heen en weer zwalkend over het Rode Plein lopen, terwijl hij zo af en toe nadrukkelijk stopt om een slok uit zijn fles wodka te nemen. Zo strompelt hij verder naar de afspraak met zijn Belgische vriend. Patrick krijgt het toch nogal benauwd van het zien van de staat waarin Vladimir verkeerd, maar hij doet net alsof hij niets door heeft, wat iedereen rondom Vladimir waarschijnlijk doet. Met zijn hand boven zijn ogen loert Vladimir door het raam naar binnen en zodra hij Patrick ziet zitten, zwaait hij vriendelijk en stormt hij naar binnen. Tijdens de begroeting stoot Vladimir een vaas bloemen om, maar dat wordt allemaal in een mum van tijd rechtgezet en opgeruimd. Vladimir bestelt meteen een nieuwe fles wodka en een bord met allerlei hartigheden. Zijn ogen staan zo troebel als maar kan. Patrick schrikt van de leegte in zijn spiedende vissenogen. 'Nu of nooit, kerel, steek van wal!', gebiedt Vladimir.

'Hoogst eerbiedwaardige president en onovertroffen strateeg met een grandioos militair inzicht, geweldige opperbevelhebber van de Sovjet-Unie éh van Rusland, het is mij werkelijk een waar genoegen om u hier te mogen ontmoeten en om met u in gesprek te mogen gaan!', zegt Patrick met neergeslagen oogleden. 'Ten eerste, knul, zeg maar Vladimir, en ten tweede, snel voor de dag ermee, want ik heb echt meer te doen vandaag!', reageert Vladimir, die nog eens een flinke teug wodka neemt. 'Uitstekend, Vladimir, daar ga ik dan: U heeft de 'speciale militaire operatie' onlangs zelf een oorlog genoemd, wat is het nu?' 'Het is wat het is, flapdrol, en het maakt geen reet uit wat voor naam je er aan geeft! en ik ben je voor jou!' 'Duidelijk, hooggerespecteerde heer Vladimir, maar het leek erop, alsof u door de champagne een beetje beschonken was, klopt dat of is het ernstiger en ga je Boris Jeltsin achterna?' 'Boris achterna?, zeg, vriend, die is niet meer onder ons hé, kijk uit met wat je suggereert hé!' 'Pardon, maar dan een andere vraag, die meer psycho-analytisch van aard is, kan het zo zijn dat het effect van het feit, dat jij als kind geregeld door jouw autoritaire vader Vladimir Spiridonovitsj Poetin bent geslagen nog steeds nadelig is?' 'Hé? ik begrijp echt geen sikkepit van jou, Belgische watje die je bent, die klappen van mijn pa hebben mij sterk gemaakt, weerbaar en krachtdadig!' 'Misschien aan de buitenkant, maar ik bedoel ver in de binnenkant, zit daar niet nog steeds het verdrietige en diep gekwetste jongetje, die bang voor een boze vader is, bang voor nieuwe pakken slaag?' 'Niet dat ik weet, mijn beste, volgens mij verzin je dat hier ter plekke!' 'Kijk eens naar deze foto, die je natuurlijk kent, jij zit hier als een schriel, 5-jarig jongetje met een kort kapsel op schoot bij jouw potige moeder Marija Iwanowna Poetina, die heel beschermend haar dikke rechterarm om jou heen heeft geslagen, maar dat kon zij niet altijd blijven doen en daarom moest jij leren om jezelf te beschermen, wat jou overigens niet aan de meppen van jouw strenge, bedreigende, slecht-opvoedkundige vader deed ontkomen!' 'Wat wil je hiermee beweren, amateur-psycholoogje?' 'Dat jij die fysieke bedreigingen van jouw vader als levensbedreigend hebt ervaren er dat jij daar mee aan de haal bent gegaan!' 'Maar je vergeet dat mijn moeder mij ter compensatie altijd enorm verwend heeft!' 'Weet ik, maar desalniettemin ben jij voorgoed in de verdedigingsstand geschoten en daar zit jij nog steeds in, sterker nog, dat is alsmaar verder gegroeid en inmiddels werkelijk levensgevaarlijk voor onschuldige anderen geworden!' 'Óber! nog een fles wodka graag, want deze flapuit bazelt onzin!' 'Nee echt, mijn beste Vladimir, ik heb een groot respect voor de manier waarop jij jouw kindertrauma's hebt overleeft, maar je hebt ze helaas nog steeds niet adequaat verwerkt! De loyaliteit aan jouw misdadige, gewelddadige vader heeft jou misvormd en leidt tot grote catastrofes. Na jouw afreageren in een jeugdbende ben jij jouw verdedigingsacties in boksen, sambo, judo, taekwondo en karate gaan uitbouwen en eerlijk is eerlijk, met groot succes, maar hoe meer jij in de verdediging schiet, hoe meer het eenzame, kwetsbare jongetje in jou ondervoed raakt. Jij moet juist leren om je kwetsbaar op te stellen, om je zachte kanten te laten zien, om je hart te openen, om de ander niet buiten te sluiten, maar juist binnen te laten!' 'Zo, meneer heeft hier vast en zeker voor gestudeerd of ben je toch een spion van de Amerikanen en de EU?' 'Ik zweer je dat ik een onafhankelijke journalist ben en dat ik enkel de waarheid dien!' 'Pfff, enkel de waarheid dien? De waarheid heeft vele gezichten, Patrick, niet alleen dat schijnheilige smoelwerk van het Westen!'.

Na een lange plaspauze slentert Vladimir naar Patrick terug. 'Bovendien', vervolgt Patrick, 'is er het altijd verzwegen en nooit verwerkte gezinstrauma van jouw overleden, oudere broers Albert en Victor! Albert overleed na enkele maanden en Victor overleed tijdens het Beleg van Leningrad door difterie. Wat Victor betreft, geef jij nog steeds de schuld aan de nazi's, de fascisten! Omdat jij nooit door de pijn van het verlies bent heengegaan, projecteer jij vandaag de dag nog steeds vijandige fascisten om je heen, met name in Oekraïne en met een rare kromming in jouw brein ook in de EU en Amerika. Jij lokt er zelfs een oorlog op grote schaal voor uit om maar weer in jouw verdedigingslinie te kunnen schieten. Jij verdraait alle feiten om maar in die oude groef van verdedigingsinstinct te kunnen gedijen, want daar blink jij immers in uit, maar dat, mijn beste Vladimir, zal tenslotte ook jouw ondergang worden, indien jij aan dat overlevingsmechanisme blijft vasthouden. Kijk toch eens in de spiegel, man, aanschouw die gluiperige oogjes, die niet anders kijken, dan tijdens jouw kindertijd, wat mankeert jou toch om duizenden onschuldige mensen te laten creperen, martelen en vermoorden? Hoe durf je voor het oog van de wereld het champagneglas te heffen, terwijl jouw beleid ervoor zorgt, dat duizenden onschuldige mensen het meest gruwelijke leed wordt aangedaan? Hoe durf je vol te houden, dat die oorlog noodzakelijk is? Wil je werkelijk met president Zelensky onderhandelen of is dat de zoveelste list binnen jouw hoogmoedswaanzin en landpikkerij? Is jouw valse trots tegen elke prijs het allerbelangrijkste binnen jouw levensvisie? Ik vond jou best grappig zo met jouw blote bast op een paard, zo één met de natuur, maar besef je wel hoe al die bommen en granaten de prachtige natuur in Oekraïne vernietigen? En dat allemaal door een zwaargestoorde kronkel in jouw best wel kleine hoofd? Kan het jou dan niets verdommen, dat jij duizenden jonge mensen tegen elkaar in het harnas jaagt, dat jij duizenden mensen elkaar laat vermoorden? Oorlog is altijd een grote misdaad, dus is het vreemd om over oorlogsmisdaden te spreken, maar je begrijpt me wel, die slecht getrainde huurlingen van jou doen aan martelingen en verkrachtingen en zij vermoorden ook niet-militaire burgers! Omwille van jouw debiele gedachtenwereld worden er Oekraïense kinderen vermoordt! Hoe kun jij jezelf nog steeds toerekeningsvatbaar verklaren? Godsamme, man, je bent net zo erg als Hitler en zijn nazi's, als hen waartegen jij denkt te vechten! Jouw blinde vlek is net zo groot als heel jouw denkvermogen. Sorry dat ik nou zo tegen jou tekeer ga, maar de waarheid gebiedt het mij om dit te zeggen. Het kan ook de wodka zijn, weet je wel.' 'De wodka heeft nog nooit leugens verzonnen!', reageert Vladimir woedend, 'als je niet gauw dimt, laat ik je hier op het Rode Plein executeren!'. 'Hoho, Vladimir, ik mag de waarheid spreken, dat was de deal, weet je nog?' 'Wanneer? O, toen voor de telefoon, dat ben ik allang weer vergeten, goedgelovige paljas!' 'Dat klinkt niet erg betrouwbaar, Vladimir, maar luister eens, wereldvreemde eilandbewoner, hoe gaat het met de liefde? Is die 30 jaar jongere ex-turnster nog een beetje lenig in bed? Ik heb eens goed naar wat foto's van jouw Alina Maratovna Kabajeva gekeken en in moet zeggen, dat je een uitstekende smaak qua vrouwen hebt! Maar ik bedoel, is het niet veel te vermoeiend, zo op jouw leeftijd en dan met zo'n jonge, vitalistische stoeipoes? Ik persoonlijk moet er niet aan denken, want dan krijg ik bij voorbaat al een hartaanval, maar daarom vind ik het ook zo knap van jou, ik begrijp het wel, je bent natuurlijk uitermate sportief en zo'n lekkere griet houdt je vanzelfsprekend ook jong! Het maakt jou tot een supermens om op jouw 70-ste nog zo seksueel actief te kunnen zijn, diep respect, man, diep respect!'. Patrick ziet een vage glimlach op het gelaat van Vladimir verschijnen, maar voor de zekerheid doet hij er nog een schepje bovenop. 'Weet je, in mijn ogen ben jij een echte man en van mij mag jij met de allermooiste, intelligentste en rijkste vrouwen van Rusland naar bed gaan, als je maar stopt met die vervloekte gekkigheid van jouw andere handelingen!', zegt Patrick, al had hij dat laatste beter achterwege kunnen houden.

Vladimir Poetin staat op en hij vraagt de ober om Patrick nog een fles wodka te brengen. 'Dat zul je nodig hebben!', zegt hij nog tegen een ietwat angstig kijkende Patrick, die weer gaat zitten, maar onrustig heen en weer beweegt. Hij ziet hoe Vladimir over het Rode Plein zwalkt en richting het Kremlin verdwijnt. De wodka stijgt naar Patrick's hoofd en hij besluit de fles wodka als een cadeau van Vladimir mee te nemen. Vanavond zal hij contact opnemen met een Belgische krant. Denkt hij, want zodra hij buiten komt, wordt hij door vier geheime agenten gevangen genomen en rijden ze hem in een geblindeerde auto naar een gevangenis. Patrick zal België nooit weerzien, want hij krijgt levenslang in een Siberisch koud strafkamp. Zijn interview is tot op de dag van vandaag nooit openbaar gemaakt.