Veerkracht
'Hartelijk welkom allen, bij deze 5e december- en daarmee lustrumlezing voor en over de veerkracht van u en uw voorouders.'
De gastspreker bij Stichting Columbidae, voormalig militair verpleegkundige Post, leek mij strak aan te kijken, terwijl ik drommels goed wist dat dit niet kon. Hij stond in de spotlights achter een spreekgestoelte en het licht in de zaal was gedoofd.
Achter hem hing een scherm waarop zo nu en dan een foto verscheen van een oude veteraan, held of krantenbericht. Hij vervolgde zijn verhaal.
'In deze tijd van oorlog, genocide en in deze maand van het gedenken van de geboorte van Christus en de komst van Rudolf the Rednosed, lijkt het mij zinnig aandacht te schenken aan de hoeveelheid gesneuvelde en ook nu nog omkomende warmbloedige kameraden in oorlogsgebieden. Hun aantal loopt doorheen de wereldgeschiedenis in de miljarden vrees ik. Alleen al 17 miljoen in de Eerste enTweede Wereldoorlog en veertigduizend van u verloren het leven in de Grote Oorlog en zeker honderdduizend in die van 1914 - 1918 en dan richt ik me nog niet eens op de middeleeuwen en ver daarvoor, toen u in de beveiliging werkte of als protsenmakers werd getraind of gebraden belandde op de borden van Farao's en dat soort lieden.
Nog steeds staat u op het menu van sterrenrestaurants. U diende al als voedsel voor de Neanderthaler, maar schopte het daarnaast tot sierdier en de mooisten en snelsten onder u wonnen prachtige prijzen.'
Ik rilde even en dacht aan het aantal honden dat al in het Romeinse Rijk werd ingezet in het leger. De patrouillehonden, ambulancehonden, mascottes en boodschappers van toen. Wilde ik al die exacte cijfers eigenlijk wel horen? Ik verlangde opeens hevig naar mijn huis dat we De Duiventil hadden genoemd. Naar het komen en gaan van de kinderen en kleinkinderen.
Nog drie weken en het was Kerst. Ik vroeg me af of er in de schamele stal waar ooit een bijzonder Kind scheen te zijn geboren, ook vogels aanwezig waren geweest en zo ja welke. Ik wist alleen van os, ezel en schaap eigenlijk.
Na de pauze, terug in het hier en nu, dacht ik aan de drones en andere moderne communicatiemiddelen die onze taak anno 2023 hadden overgenomen.
Het verhaal van Cher Ami dat aan bod kwam, raakte mij diep. Nog valt hij te zien, de held die zwaar gewond raakte tijdens een opdracht waardoor een heel bataljon Amerikanen werd gered:
Hij verloor een poot, werd blind aan één oog en had een verbrijzeld borstbeen, maar herstelde en ging op toernee door Amerika. Hij werd beloond met het Croix de Guerre. Een onderscheiding voor bijzonder dappere niet menselijke wezens. Na zijn dood werd hij opgezet. Hij is nog altijd te zien in Washington.
Ook Winkie die 190 km vloog om de mannen van een in zee gestorte bommenwerper te redden, kreeg een medaille voor heldhaftige dieren. G.I Joe die een Italiaans dorp redde waarin 1000 Britse soldaten vastzaten en William Orange die in vierenhalf uur van Arnhem naar Cheshire vloog, kregen ook eremedailles voor hun verdiensten.
De spreker sloot af met: 'Naast mensen in oorlogstijd verdienen ook de dieren daarin onze aandacht. Er waren er meer dan u en ik. Ook honden en paarden, poezen, varkens, ratten, olifanten en kamelen droegen hun steentje bij.
Vandaag echter gaat het om uw soort, de gevederde postbezorgers. Ik dank u tot slot voor uw komst en aandacht. Moge een witte Vredesduif op uw aller kerstbomen neerdalen en tevens een nieuwe piek zijn in uw bestaan!'
Anneke Vrolijk Haasnoot
hotmail.comGeplaatst in de categorie: oorlog
Dieren
594
Geef je reactie op deze inzending: