Macho
`Is het dan misschien een idee het ondersteboven op te hangen? Ik ben niet zo principieel dat ik niet wil, dat nu u het toch al abstract uitlegde, u voor de omgekeerde versie kiest totdat het controversiële ervan af is, een ieder in Gouda met de voorstelling kan leven en het schilderij weer gedraaid kan worden.'
Dat had mijn water-bij-de-wijn-apologie moeten zijn toen de bedremmelde Goudse mijnheer, die mijn op een kunstsite afgebeelde creatie (`Macho', acryl op doek, 1.20 x 1.50 meter) niet goed kijkend als abstract had ingeschat en die eenmaal in mijn tuin (doek daarheen verplaatst voor de best mogelijke bezichtiging) al wijzend stotterend, maar onverbloemd had uitgebracht wat hij zag waarop hij na telefonisch overleg met zijn vrouw tot het oordeel kwam dat het schilderij niet welwillend ontvangen zou worden in het puriteinse Gouda. Streep door de rekening.
Dat ik voor het kunstenaarschap gekozen heb, is nooit een kwestie geweest van een besluit; het ontstond vanzelf. Ik tekende graag, had op de middelbare school liever meer tijd doorgebracht in het tekenlokaal dan het ingeroosterde uur en bestond het om toen mijn aardige leraar als onderwerp ons de keus liet tussen een marskramer, heks in bad of volksvrouw ze allemaal in één tekening neer te zetten met de marskramer knielend voor een volksvrouw met een enorme boezem waar mijn leraar over opmerkte dat die er mocht zijn en de heks op een billboard kuis net boven de rand van het bad liet uitkomen om een zeepje aan te bevelen. Een bepaalde eigenzinnigheid zat er al wel in.
Een storm - andere opdracht - pakte overtuigend uit en ontlokte mijn leraar de woorden `mooi Appie, maar waarom zo donker?' Die tekening is op mysterieuze wijze verdwenen. Ik vond 'm niet terug in mijn map waarin de productie van dat jaar verzameld was. Misschien dat mijn leraar hem heeft achtergehouden in mij een toekomstige Picasso vermoedend?
Ik heb 'Macho' met nog twee andere schilderijen tentoongesteld in `Titus Brandsma', het inmiddels gesloopte reusachtige Utrechtse complex dat bejaarden tot een hokje veroordeelde waar ternauwernood 3 schilderijen aan de muur konden hangen, erna onderdak had geboden aan krakers en tenslotte als expositieplek in het kader van de jaarlijkse aankoopronde had gediend voor kunstenaars.
Ik mengde mij anoniem onder het publiek zodat de kritiek op mijn schilderijen mij frank en vrij ter ore kon komen en dat kwam aanvankelijk neer op een aardig oordeel, maar eenmaal, gelijk de Gouwenaar, doordrongen van de voorstelling met een begeleidende grinnik toch niet geschikt bevonden voor boven de eettafel.
Een paar keer was verkoop dichtbij, maar het kwam er niet van en dus staat het schilderij doorgaans op zolder en hang ik het af en toe op, maar dan wel zoals het bedoeld is.
Ondanks de Macho-zeperds heb ik het nadien nog eens aangedurfd om een mannelijk lid in vol ornaat op groot formaat te schilderen en het werk verhullend `Kosmonaut' genoemd.
Met wat geluk zal de titel een potentiële koper op het verkeerde been zetten en die, verwonderd over het ontbreken van een capsule, ruimtehelm, zuurstofslangen, vallende sterren en maanlicht zich desondanks laten ontvallen: `een kosmonaut, ja, nu je het zegt.'
... Voor `Macho' en `Kosmonaut', zie website ...
Zie ook: https://www.apartefact.nl
Schrijver: Albert Goudberg, 15 september 2025
Geplaatst in de categorie: kunst