Waar de trein ons brengt
Een simpel plaatje, muziek op de achtergrond brengt het schrijven in me naar boven! De afbeelding van een trein, een ieder die me goed gezind is, mag zonder kaartje instappen, blijven en genieten van de reis, die de trein ons aanbiedt! Het wordt een geweldige reis, een trip door herinneringen die we uitwisselen. Want oh, wat hebben we allemaal veel meegemaakt!
De reis is bedoeld om rugzakjes leeg te maken, zodat deze voor de toekomstige periodes weer ruimte biedt voor volgende acties! De verliezen die we meemaakten, de vreugdes die we genoten, de verdrietjes die we hadden, soms nog! De nare en vervelende dingen komen aan bod, maar ook de geweldige mooie, fijne en prettige dingen die we zo weer over zouden willen doen!
De trein stopt nergens, zo hebben we afgesproken, maar mocht er iemand uit willen, dan kan dat altijd! Echter niemand is voornemens om voortijdig uit te stappen, iedereen luistert geboeid naar de spreekster die op dat moment net vertelt dat ze alleen is, eenzaam omdat ze haar man verloor en nu de Kerst alleen door moet brengen. We troosten haar en zeggen, je bent niet alleen!
De volgende praat over het gemis van kinderen, die ver aan de ander kant van de aardbol wonen, gelukkig is er een mogelijkheid om via de computer te praten, dat scheelt iets, niet veel, maar iets! Dan de dame die deze Kerst voor het laatst meemaakt, volgend jaar is ze er niet meer! Daar worden de mede reizigers stil van...stuk voor stuk lopen ze naar haar toe: je bent niet alleen, wij zijn er.
De trein rijdt door een prachtig besneeuwd landschap, soms kijken we naar buiten, soms mijmeren we, soms praten we maar wat een fantastische ervaring, rijden, zonder stoppen met alle dierbare vriendinnen die allemaal, niemand uitgezonderd de tijd van hun leven hebben en weet je:
Als de treinreis erop zit, als de rugzakjes leeg zijn, als het station nadert en we allemaal uitstappen is het met een gevoel van geluk, geluk wat zijn weerga niet kent, want ondanks dat men vrienden en familieleden verloor, ondanks dat veel reizigers een ziekte hadden, of overwonnen hadden, we hebben de reis van ons leven gehad, met gelijkgestemden, met lieve vrienden en vriendinnen!
Daar moet je dankbaar voor zijn...ik blijf zitten in de trein, want ik wil het gevoel niet kwijt, in de verte zie ik de volgende mensen aankomen die mee willen, kom maar, maak je rugzakje leeg. We lachen en we huilen en weet je, het mag!
casema.nlGeplaatst in de categorie: psychologie
Trein
137
Geef je reactie op deze inzending: