AIPOTU 3019

Nadat hij was opgestaan was het eerste wat Cavalo Mar deed even zijn bloeddruk meten en zijn buik scannen. Alles zag er nog steeds goed uit. Hij instrueerde de huisrobot ontbijt klaar te maken en zijn vriendin een kopje thee op bed te brengen. Hij kleedde zich aan, dronk een soort kopje koffie, at een soort croissantje, ging haar nog even een kus geven om daarna de voordeur achter zich dicht te trekken.
Hij ging de trap op naar de tunnelbuisbaan en hoefde niet lang te wachten. Er ging een deur open en hij stapte in een eenpersoonscapsule, sloot deze en vertrok met hoge snelheid naar zijn taak.

Zijn studenten liepen met hem weg. Hij had de gave om boeiend kennis over te dragen. Hij was historicus en gespecialiseerd in de 21e eeuw. Ademloos hoorden zijn studenten verhalen aan over de tijd die zo ver achter hen lag. Daarbij liepen de koude rillingen soms over hun ruggen. Hoe wreed werd er met de dieren omgesprongen toen.

Ze konden zich niet voorstellen dat de dieren toen nog niet spraken en dat de bomen en de bloemen nog niet communiceerden en dat er dingen als fabrieken en vervoermiddelen waren die zóveel gevaarlijke stoffen uit stootten dat de meeste mensen uit die eeuw waren gestorven aan zogeheten welvaartziekten.
De pest uit de nog langer geleden Middeleeuwen, was toen vervangen door stress en burn-out verschijnselen en er waren kleine, platte doosjes die zó verslavend waren, dat hele massa’s er krankzinnig van waren geworden. Hersenen waren oververhit geraakt vanwege een continu voortdurende informatiestroom, waaronder veel overbodig, oppervlakkig en platvloers vermaak. Dit was te zien op zogeheten flatscreens via een medium dat ooit opvoedkundig was bedoeld.
De mensen waren hebzuchtig en onverdraagzaam en voerden godsdienstoorlogen met wat toen springstof heette.
Veel fauna en flora stierf uit en de planeet braakte vuur, modder en lava en schokte van vergif en vuil. Er ontstonden scheuren, tornado’s en elke dag was het weer anders. Regen en kou wisselden elkaar dagelijks af en bleken niet langer voorspelbaar. Het was een chaos toen de aarde deels verging.

Er bestond zoiets als plastic waar men voedsel en drank in verpakte. In het Museum voor Oudheden waren nog twee voorbeelden daarvan te zien.
De luchtvaart en het vervoer waren zeer primitief en erg traag vergeleken met nu. Mensen werden opgejaagd en deden dienst als loonslaaf om de wat toen economie heette draaiende te houden. Een vreemd systeem dat het leven eeuwenlang had beïnvloed. Een kleine groep poëten en filosofen schreef maatschappijkritische geschriften. Ook daarvan waren exemplaren bewaard gebleven.

Hoe anders was het leven nu. Nadat het hele systeem, ook het politieke en economische van toen ophield te bestaan en men elkaar bijna had uitgemoord, gingen de overlevenden aan de slag.
Eindelijk had de mens geleerd dat het anders moest.
‘De mens van toen,’ zo zei de professor, ‘zou niets van de huidige wereld begrijpen en die van nu begrijpt niet veel meer van vroeger. Men had veel van wat men toen sticks en harde schijven noemde kunnen ontcijferen. Die onhandige, grote dingen bevatten een schat aan informatie. Mede daardoor had Cavalo veel van die tijd kunnen hertalen naar de mens van nu.

Wat een mutaties hadden er sindsdien plaatsgevonden. Tunnelbuizenvervoer over de hele wereld. Schone lucht. Het verbouwen van voedsel. Het groen dat zich als een waas over de aarde had gelegd. Nieuwe diersoorten, niet te vergelijken met die van toen en - nieuwe mensachtigen; allen met een en dezelfde wereldtaal.
Helderblauwe zeeën, meren, plassen en rivieren. Uitvindingen waarvan de 21e eeuwer niet had durven dromen. Vervoer, ook in de lucht en zelfs naar andere, inmiddels gekoloniseerde planeten.

Alleen liefde. Liefde bestond nog steeds. Er waren nieuwe omgangsvormen, geënt op respect. Wat religie heette duizend jaar terug, was veranderd in een zeker weten dat de Schepper bestond. Wat toen pelgrims heette en bedevaarttochten en zoeken naar een Antwoord op het Raadsel van het leven bestond allang niet meer. Iedere aardbewoner had inmiddels Hem en de Zijnen in werkelijkheid ontmoet, zoals duizenden jaren terug al was voorspeld door wat men profeten noemde, of zieners.

Nu had ieder menselijk wezen geleerd met zijn gedachten te creëren en zichzelf te verplaatsen, zij het binnen de perken. Men had er een soort aan- en uitknop voor. Nu was iedereen helderziend, helder horend, helder wetend en helder voelend, zich bewust van zichzelf en de Ander. Ook de hersenen van de mens waren geëvolueerd in duizend jaar tijd. Men herkende zich in de ander en gunde elkaar alle goeds. De engelenbewaarders traden alleen op indien er zich iets als een probleem of discussie voordeed, het betrof dan meestal vragen over zaken die de mens uit de 21e eeuw niet had kunnen bevatten, zoals dat Aipotu eigenlijk één groot eiland was geworden na alle aardverschuivingen. Dat er nu drie zonnen waren in plaats van één. Dat men vakken onderwees aan de kinderen, die draaiden om geestelijk en lichamelijk welzijn en men werkte in niet meer naar toen te vertalen settings.
Het klimaat was mild en als het je tijd was, gaf je De Geest en werd je een vonk in een van de vele Plotinus-fonteinen of danste je op de golven of boven een meer of rivier om als het je beurt was en indien je dat wilde, nog eens belichaamd te worden.

Na afloop van het college, ging een van zijn studenten even naar hem toe. Haar blik gleed over zijn broedbuidel.
‘Duurt zeker niet zo lang meer, professor?'
Nee, dit was voorlopig even zijn laatste college.