Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen over kinderen

KOIBOI

Het leuke van wandelen met je honden in een rustig bos is dat je, je gedachten eigenlijk ook een beetje uitlaat. Ze zwerven rond en pikken ideetjes op die je anders niet op zou doen. Vrij als vogeltjes fladderen ze in het rond.

Vandaag zag ik vanuit de auto, naar het bos toe rijdend, enkele jongetjes rondrennen op een erf bij een boerderij. Ze waren helemaal in hun spel verzonken.
Toen ik tien minuten later de honden speels uit de auto liet springen en aan de wandeling begon, moest ik weer aan het tafereeltje met die jongetjes denken. Even vroeg ik me af, wat voor spel ze gespeeld konden hebben – wat voor spel spelen jongetjes tegenwoordig.
Doen ze zoiets als tikkertje? Wordt er nog geknikkerd?
Een potje voetbal zal toch vast nog wel gebeuren op het schoolplein, hoop ik? Verdorie, bedacht ik, ik weet het gewoon niet. Mijn buurjongetjes spelen met gemotori-seerde tractortjes met aanhangwagentjes en rijden er soms het pad mee op en af tot aan onze woning, dat een kleine halve kilometer van de weg af ligt en draaien dan weer om, of ze rijden over het pad langs de strook bos, aan de andere kant van het pad. Ze vermaken zich daar heerlijk mee.
Maar de iets kleinere jongetjes dan vraag ik me af. Die tussen de vier en acht jaar. Soms zie je ze met zo’n lichtgevend zwaard zwaaien. Ze spelen dan Star Wars na of zoiets. Dat soort SF films heb ik nooit iets mee gehad. Behalve eentje die met die schitterende slotscène, waarin een stervende Rutger Hauer een witte duif los liet, Blade Runner met ook de later wereldberoemde Harisson Ford.

Nee, wij speelden dat na wat we op tv zagen. Ivanhoe en/of
Bonanza, Rawhide en veel later had je nog High Chapparel. Maar toen was ik die speelfase al lang ontgroeid. Toen lette ik al meer op die Mexicaanse vrouw van de botte eigenaar. Een pittige mooie dame. Mijn interesses slopen toen langzamerhand naar iets anders, dan wat de bedoeling was. Het was een echt bloedserieuze serie.
Ruige natuur, boeven, veel gedoe om koeien, water en veel vechten met boeven en als kers op de taart die pittige Mexicaanse, die steeds maar weer de granieten eigenaar, waar ze min of meer gedwongen mee had moeten trouwen, uit z’n rots probeerde te hakken en te polijsten.

Laatst nog eens een zwart-wit dvd van Rawhide gekocht en eigenlijk gebeurde daarin niet echt veel. Het was redelijk braaf. Maar als jongetje wilde je wel Clint Eastwood zijn, die door die serie echt beroemd werd. De laatste tv series met een vleugje van het wilde westen waren ‘Het kleine huisje op de prairie’ en ‘dr. Quinn, Medicine Woman’ met de mooie Jane Seymore, poeslief.
Nee. Wij waren, als jongetjes, nog echt indiaan of koiboi. Natuurlijk wilden we allemaal de koiboi zijn en de jongste jongetjes of de iets minder brutale waren de indianen – de slachtoffers. Wij speelden iets uit het verleden, ook als ridders, waren we Ivanhoe waar Roger Moore de hoofdrol in had. Dat waren nog eens tijden. Wij waren romantici.

Ik bedenk opeens, ik zie dat helemaal niet meer, ik zie eigenlijk helemaal geen kinderen meer spelen. Tot voor kort zag ik nog wel eens een kleintje iets futuristisch spelen, zoals gezegd met van die lichtgevende zwaarden en helm op, maar blijkbaar zitten kinderen nu allemaal achter de computer. Wat erg eigenlijk bedenk ik. De eigen echte fantasie wordt de kinderen ontnomen.

In mijn familie waren nog wel kinderen, maar ik kan me niet herinneren dat ik die veel zag spelen. Ach wat doet het er ook toe, iedere generatie vult het weer op z’n eigen manier in – de kindertijd. Tegenwoordig bestaan er geen westernserie meer op tv. De ridders zijn ook definitief ingeblikt. De westernfilms zijn definitief begraven. Sergio Leone en Ennio Morricone hebben daar voor gezorgd en natuurlijk Clint Eastwood. Hun serie ultieme westerns waren niet te overtreffen. Niemand durfde dat nog echt serieus aan, dus bloedde dat genre dood.

Tegenwoordig spelen ze meer de vele crimeseries na zoals die over dat mocro maffia gedoe. Of die serie met Monic Hendrickx, volgens mij Penoza geheten.
Ach Monic die eigenlijk in de enige Nederlandse semi-koiboifilm furore maakte, waar naast haar een eenzame Nederlandse koiboi, een boer dus, de held speelde, in de Poolse Bruid. Veel mensen uit koiboifilms en ridderfilms (Rutger Hauer) werden later beroemd, net als Monic nu.
Tegenwoordig speelt de iets oudere jeugd bovengenoemde crimeseries na in het echt op straat en vallen er echte slachtoffers. O, ik beken het, ook ik heb heel wat indianen en boeven om zeep geholpen. Ja, ik was me er wel eentje, maar bijna iedereen ging dan na het spel, levend en wel, weer voldaan naar huis naar het avondeten. Goed enkele indianen hadden de pest in, weer indiaan geweest te zijn, maar ja zo werkt dat nu eenmaal, er moeten nu eenmaal helden en slachtoffers zijn.

Ach bedacht ik omringd door mijn eigen dreigende woeste wolven: ik zou best nog even weer zo’n stoere koiboi willen zijn – weer even een held. De wolven springen enthousiast tegen me op, en ik laat ze in de auto en rijd naar huis naar het avondeten, we zijn er aan toe.

Schrijver: catrinus
Inzender: C.A. de Boer, 27 december 2019


Geplaatst in de categorie: kinderen

2.5 met 2 stemmen 98



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)