ELKE DAG EEN GOEDE DAAD

Ik weet het, in mij zit geen Nelson Mandela, geen schijntje van een Mahatma Ghandi. Op de lagere school dacht ik er nog even aan om als een soort dr. Albert Schweitzer naar de binnenlanden van Afrika te gaan en de ‘zwartjes’, zoals we die mensen toen nog noemden, te redden van malaria, lepra en honger. Maar verder dan het sparen van zilverpapier(?) kwamen we niet en al ver voor de tijd dat ik de lagere school verliet, had ik al in de gaten dat er echt geen Albert Schweitzer in mij school. Mijn put met empathie was niet dusdanig diep dat ik me hiervoor kon opofferen. Helaas zoals zo velen; het wel willen, maar terdege beseffen dat je het daarvoor benodigde karakter ontbreekt.

Dan me maar beperken tot het mogelijk verrichten van zoiets als een ‘goede daad’ per dag. Ook voor zoiets doet zich niet elke dag een gelegenheid voor. Toch probeer ik het. Hoe klein en simpel ook. Op mijn dagelijkse wandelingen met mijn honden – op zich voor die honden en mijzelf ook al een goede daad – heb ik vandaag een mooie vlinder uit het een spinnenweb bevrijd en onbeschadigd de vrijheid gegund. Hij fladderde, geloof het of niet, nog een rondje om mijn hoofd en ging er dronken van geluk vandoor. Nee, ik heb de spin niet het brood uit de mond gestoten, er lag een dikke vette blauwe vleesvlieg op sterven na dood, en die heb ik uit zijn lijden verlost door hem in het web te gooien. De spin ging er redelijk snel op af om hem te euthanaseren en in te kapselen.

Op het bospad zag ik drie kevertjes die bezig waren met proberen over te steken. Of die twee van de drie nou op de derde wachten, ik weet het niet, maar ze schoten niet echt op. Misschien waren ze bang dat ik op hun zou
trappen en gingen toch maar iets uit de weg. Toen zag ik het probleem de derde kever lag op z’n rug. Spartelend als een schaap, dat als die recht op z’n rug ligt, nooit weer overeind komt doordat die rug stijf is en als hij niet weer op z’n poten wordt gezet, dood gaat. Ik rij of loop dan ook altijd langs schapen ondertussen kijkend of ze op de rug liggen. Maar goed, het kleine wezentje heeft door op z’n zwart glimmende stijve rugschild te liggen ook geen mogelijkheid om ooit nog overeind te komen. Ik heb het wezentje een klein zetje gegeven. Een heel kleintje maar, en het beestje ging er snel vandoor z’n maatjes achterna.

Ach zult u zeggen zijn dat nu goede daden? Nee, natuurlijk geen echt grote daden, maar ik hoop dat ik ze mag betitelen als druppeltjes met goede daad. Een beetje respect opbrengen voor andere schepselen, hoe klein ook, geeft soms toch zoiets als een klein beetje een goed gevoel, waardoor je toch jezelf een iets beter mens gaat voelen. Een simpele gedachte, die bij me opkwam toen ik die beelden op het journaal zag van al die vreselijke fabrieksslachterijen – schokkend, wat het journaal er al niet eens meer bij vermeld.
Die is gek zal menigeen denken, misschien maar toch.

Mijn moeder zei altijd: Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd. Dit geldt zeker voor onze houding ten opzicht van de natuur. Onze planeet dreigt aan disrespect en egoïsme ten onder te gaan.

En als wij, die geen mogelijkheden hebben om echt grote goede daden te doen, toch allemaal onze dagelijkse druppeltjes goede daad verrichten. Dan vormen wij samen een buitje dat de gevaarlijk pijnlijk hete gloeiende plaat met die alles verzengende hitte, kan doen afkoelen. Een mooie gedacht lijkt me.

kever vlinder disrespect empathie egoïsme

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 77