Maria wil een kathedraal in Mheer

In het pittoreske huis 'Op't Hövelke' op de Duivenstraat 2 in Mheer gebeuren de laatste tijd merkwaardige verschijnselen. Sinds de beeldschone kunstenares Ekaterina Beverland er is komen wonen, beweren de dorpelingen dat het er spookt. Buurvrouw Esther Eksteroog heeft er al diverse keren felle lichtflitsen waargenomen, terwijl ze 's avonds haar tekkel Snuf ging uitlaten. Ze heeft er zelfs een keer met haar mobiel een filmopname van gemaakt, maar toen ze die terugkeek, bleek het beeld overbelicht en onzichtbaar te zijn. Haar man Bram heeft het ook waargenomen en Snuf durft er niet meer langs te lopen. Volgens postbode Geert Briefjes is Ekaterina gewoon kunstfoto's aan het maken en is er verder niets aan de hand. Omdat Ekaterina er nog maar enkele maanden woont, durft niemand haar aan te spreken, behalve dan Barbara de Loë, die zichzelf als artistieke hoedenmaakster met Ekaterina verbonden voelt. Barbara belde op een avond bij Ekaterina aan en ze wilde gewoon graag even kennis maken. Tijdens de thee met Maria-knabbelkoekjes vertelde Akaterina vanuit zichzelf over haar kunstfotografie, waar ze vele uren werk aan besteedt. Ze maakte meteen een afspraak met Barbara om haar een keer met haar mooiste hoeden te fotograferen, wat Barbara maar al te graag wilde. Ook al vertelt Barbara nu aan iedereen dat Ekaterina een kunstfotografe is, de meesten willen dat maar amper geloven en blijven volhouden, dat het in de Duivenstraat 2 akelig spookt. Bij een gebrek aan sensatie. Intussen is Barbara al enkele keren met een paar hoedendozen langs geweest en heeft ze trots en ijdel geposeerd. De laatste keer verzocht Ekaterina haar om topless te poseren, omdat de hoeden dan beter uit zouden komen. Barbara vond die vraag eerst wel wat vreemd, maar ze heeft het roch gedaan. 'Alles voor de kunst of niet soms!', zei ze daar maar bij. Ekaterina smeerde haar volle borsten met een glanzend middel in en ze aaide en draaide ze een beetje. Iets wat Barbara best lekker vond voelen. 'Als ik maar niet op zo'n mannenkalender kom te staan!', zei ze met een verlegen glimlach. 'Eerder in een speciaal kunstboek!', antwoordde Ekaterina, die maar foto's bleef maken en erbij in het rond danste. 'Misschien is het nog mooier om jou helemaal naakt te fotograferen met jou hoeden op!', zei Aketerina, 'maar dat zien we de volgende keer wel!'. Zo kon Barbara alvast wat aan het idee wennen. Overigens had Barbara daar gelijk al geen enkele moeite mee, als haar hoeden maar kunnen floreren! De keer dat Ekaterina haar rechter tepel heel snel een kusje gaf, vond ze schattig en merkte ze nauwelijks op. 'Dat zal er allemaal wel bij horen!', dacht ze naïef.

Een week later staat Barbara alweer met een stapeltje hoedendozen voor de deur van Ekaterina. Ze is heel voorzichtig het stenen trapje opgelopen. Het is al donker en mevrouw Eksteroog, die nu extra veel met Snuf wandelt, schenkt Barbara nog gauw even een boze blik. 'Gek mens!', denkt Barbara, 'flikker toch op met je benauwde burgerlijkheid!'. Binnen maakt Barbara ook kennis met een goede vriendin van Ekaterina, de mode-ontwerpster LaChrista Nagtegaal, die grote belangstelling voor haar hoeden toont. 'Om het makkelijker voor jou te maken', zegt Ekaterina, 'zullen wij ook onze kleren uit doen!'. Ze dragen al niet veel, dus in een mum van tijd staan ze spiernaakt voor Barbara, die alleen nog haar slip naar beneden moet trekken. 'Heb je daar nou een lieveheersbeestje op genaaid?', vraagt LaChrista aan Barbara. Barbara geeft haar slip aan LaChrista en ze zegt: 'Ja, op ieder slipje doe ik weer een ander diertje!'. Barbara ziet niet of nauwelijks dat LaChrista even heel vluchtig aan haar slip ruikt, maar ze ziet wel de langdurige, zwoele glimlach, die ze haar daarna schenkt, wat haar een beetje verontrust. Barbara komt in alle standen te staan en Ekaterina schiet honderden foto's. 'Jouw glanzend, zwarte driehoek staat ontzettend mooi bij deze zwarte hoed met pauweverenmotief!', slijmt LaChrista. 'Kom er anders eens bij staan!', roept Ekaterina enthousiast, 'en doe die hoed met die blauwe linten eens op!'. Zo gezegd, zo gedaan. 'En nu met de billen tegen elkaar aan en de armen vooruit!', roept Ekaterina gedreven. Daarna staan de poserende dames met de borsten stevig tegen elkaar aan en tillen ze hun hoeden een beetje omhoog bij wijze van elegante groet. 'En nu zonder de hoeden!', roept Ekaterina. En voordat Barbara het beseft, staat ze ineens met LaChrista te tongzoenen, terwijl Ekaterina in de zevende hemel is en maar roept dat dit beeld hoogst artistiek is. Na de fotosessie wordt er behoorlijk wat wodka gedronken en teuten ze wat af. Ze gieren van het lachen wanneer Barbara vertelt, dat de meeste dorpsbewoners denken, dat het hier spookt. Het is Ekaterina die het eerste initiatief neemt en zij begint Barbara heel langzaam aan de binnenkant van haar dijbenen te strelen, terwijl ze haar spitse borsten tegen de Barbara's bovenarm duwt. LaChrista, die aan de andere kant van Barbara zit, streelt de lange, zwarte haren van Barbara en ze kust Barbara in haar nek en op haar schouder. Barbara zakt helemaal weg in deze onverwachtse verwennerij en ze laat alles graag over zich heen komen. Terwijl LaChrista aan haar keiharde tepel zuigt, ligt Ekaterina inmiddels met haar tong tussen haar schaamlippen te likken. Met haar rappe tong maakt LaChrista rondjes over de geprikkelde tepelhof van een wegdromende Barbara. Ekaterina stimuleert haar stijf geworden kittelaar, waardoor Barbara heftig begint te schokken. LaChrista begint met haar te tongzoenen en even later kijkt Barbara recht in de vochtige spleet van LaChrista, één van de qadishtu. Ze kijkt naar de steencirkel van Avebury, bewierookt door Eros en Sappho. Barbara houdt het niet meer. Ze wordt gek van geilheid en zodra ze haar tong in de goddelijke, ronde opening van LaChrista laat glijden, komt ze ongelooflijk heerlijk klaar. Haar luide gekreun is in heel Mheer te horen en even later is heel Mheer dan ook in rep en roer over de rare spookgeluiden uit het huis op de Duivenstraat 2.

De volgende dag fietst Barbara naar Banholt, waar ze haar fiets bij de Sint-Gerlachuskerk stalt. Ze loopt even naar het Heilig Hartbeeld van de beeldhouwer Sjef Eijmael. 'Het Christus Koning beeld in Banholt is ook van hem!', denkt ze, 'en in Maastricht maakte hij de Madonna met Kind, Onze Lieve Vrouw van Banneux, Sint-Servaas, Zittende Madonna en Lommelekriemer!' Na het slaan van een kruis wandelt ze langzaam om de kerk heen en gaat ze naar de Lourdesgrotreplika. Ze knielt neer en ze vouwt haar slanke handen. 'Jezus nog aan toe!', denkt ze, 'wat was dat een hete nacht zo met die twee geile wijven!'. Er gaat een ekster op het beeld van Bernadette zitten. 'Weg jij, ketterse vogel!', roept Barbara. Daarna bidt ze alsmaar Weesgegroetjes en begint het te schemeren. Ze moet ineens heel hard huilen, zonder te weten waarom. Ineens schrikt ze op, want een fel licht bestraalt haar hele gedaante. Door de spleetjes van haar betraande ogen ziet ze een menselijke gestalte van louter fel schijnend licht. Ze herkent meteen Moeder Maria, die met haar rechterhand op het hoofd van het Bernadettebeeld rust. 'Ga naar pastoor Willem van Mere en zeg dat hij een kathedraal moet bouwen!', zegt Maria. 'Een kathedraal in Mheer?', vraagt Barbara, die totaal van de kaart is. 'In Mheer, mevrouw Barbara de Loë!', antwoordt Maria, terwijl ze in een flits verdwijnt. Barbara kan het allemaal maar moeilijk bevatten, maar ze weet, dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn en ze rent meteen naar haar fiets. Als een hazewindhond fietst ze naar de pastorie aan de Dorpsstraat 9 in Mheer. Dit huis uit 1679 lijkt haar met open armen te ontvangen. Pastoor Willem van Mere laat haar gauw binnen en Barbara doet haar bijzondere verhaal. Willem gelooft alles wat zij zegt, want als integer pastoor weet hij alles van heiligenlevens en verschijningen. 'En je bent de derde vrouw, die me dit komt vertellen!', zegt Willem met grote ogen, 'barones Clara Biesterveld van Mechelen van het Kasteel van Mheer en de kunstenares Ekaterina Beverland hebben exact hetzelfde meegemaakt!'. 'Hé, Ekaterina? Hoe is het mogelijk?', denkt Barbara. 'En we gaan er zeker werk van maken, want drie maal is scheepsrecht en dat kan geen toeval zijn!', zegt Willem op een plechtige toon. 'Gaat die kathedraal er dan komen?', vraagt Barbara. 'Barones Clara is al een actie begonnen en zij zal zelf ook een groot deel betalen!', antwoordt Willem. Na het gesprek fietst Barbara meteen naar Ekaterina om het goede nieuws te vertellen en om überhaupt over haar Maria-verschijning te vertellen. Uit Ekaterina's huis komt een fel licht naar buiten stralen. Barbara heeft zo haar vermoedens. Zodra Ekaterina haar naar binnen laat checkt ze of zij aan het werk was, maar dat blijkt niet het geval te zijn. 'Ik weet dat jij bij meneer pastoor bent geweest', zegt Barbara, 'en ik weet ook wie jij zojuist hier gezien hebt!'. 'Maar LaChrista is nu thuis in Geleen!', sputtert Ekaterina nog tegen. 'Wind er maar geen doekjes om, lieverd', zegt Barbara, 'barones Clara van het kasteel en ik, wij hebben Maria ook gezien en wij hebben dezelfde opdracht van Maria gekregen als jij!'. Ekaterina is volop opgelucht, want nu kan er niemand meer aan haar Maria-verschijning twijfelen. Ze laat haar jurk van haar lichaam glijden en ze strekt haar handen uit. 'Kom, Barbara, vrij met mij!', zegt ze op feestelijke wijze.

Schrijver: Joanan Rutgers
2 oktober 2020

Geplaatst in de categorie: fotografie