Magisch Spleetje

Even ter inleiding moet ik duidelijk vertellen dat ik een net gepensioneerde jonge hond ben. Volgens mij redelijk normaal – dus niet oversekst of zo. Met andere woorden nog levenslustig met oog voor de natuur om zich heen. Daarbij moet ik opmerken dat ik misschien toch een beetje afwijkend ben. Of eigenlijk ook niet, want ik vermoed dat veel levenslustige mannen als ik, er ook nog oog voor hebben.
Het magische spleetje.

Vroeger bij ons thuis toen ik nog heel klein was, hadden we in eerste instantie nog gewoon een buitentoilet, zoals veel woningen in dorpjes die iets achteraf stonden. Een houten toilet dat afliep naar de gierkelder, waar het gedropte zich mengde met dat van de koeien. Inderdaad tegenwoordig is zoiets onvoorstelbaar – maar ja dat was nu eenmaal zo. De rillingen lopen me over de rug als ik eraan denk met het weer van de komende dagen voor ogen.

Maar goed als je daar overdag op zat, had je het rare gevoel dat je broers of zussen je soms door de spleetjes of kiertjes konden begluren. Het was niet zo natuurlijk, maar toch dat gevoel of die angst bekroop je soms. Ik kauwde dan een stukje van een krant, die dienst deed als toiletpapier, tot een papje en stopte dat in het spleetje zodat ik vermoedde dat ze mij hierdoor niet meer konden zien zitten.
Die rare spleetjesfobie heb ik nog steeds een beetje. Op school of op tv keek en kijk ik, als een medescholier of leraar, presentator of presentatrice een spleetje tussen de tanden heeft, verdorie altijd naar dat spleetje. Later nadat je volwassen bent geworden begin je iets van de psychologie en fascinatie van jongens en mannen voor spleetjes te begrijpen. Het zit gewoon ingebakken.

Gisteravond naar Op 1 gekeken met het presentatie-duo Astrid Joosten en Paul de Leeuw.
Hoe heeft men die twee naast elkaar kunnen zetten. De enigszins serieuze Astrid en die jolige Paul die overal en altijd, vaak ongepast, humor in wil leggen. Hij maakte dit keer een heel lelijke mislukte botte overgang van de ziekte van George Kooymans van de Golden Earring naar de heel mooie Helga van Leur die erg slecht weer aan moest kondigen. Zelfs zij was er even beduusd van kreeg ik de indruk. Maar goed, Helga prees het komende weer aan als historisch slecht. Maar als Helga het zegt dan heeft het slechte weer opeens toch weer z’n charmante kanten.

En dan die Astrid Joosten. Misschien wel een van de mooiste vrouwen van Nederland. Charmant, aardig, serieus, correct en toch met af en toe een vleugje humor. Dat de programmaleiding die Paul de Leeuw niet ergens anders kan laten brullen – jammer.
Helaas, waarom, ik weet het niet, misschien als tegenhanger van Helga, had Astrid een knoopje te veel los gemaakt en trok mijn blik constant naar het spleetje tussen haar borsten. De jonge hond in mij kan het niet helpen en geeft, zodra ze in beeld is, mij opdracht naar het spleetje te kijken. Niet dat ik er opgewonden van word of zo, maar toch. Je bekijkt het geheel met andere ogen en denkt weer, ja ze is echt mooi.

Heeft ze het bewust gedaan als contrast met een Lilianne Ploumen en Imca Marina? Ook aardige vrouwen, maar op een heel andere manier, gewoon als mens – een beetje saai toch wel.
Mijn vraag waarom doet zo iemand als Astrid dat nou, ze heeft het echt niet nodig zo’n inkijkspleetje. Opdracht van de leiding om kijkers aan zich te binden? Ter verlevendiging van de saaie verdere entourage, uitgezonderd Helga? Of had ze het gewoon iets te warm en wilde ze ze zo bepaalde lichaamsdelen wat meer ruimte en lucht geven. Het zal een raadsel blijven.

Net als die magie van spleetjes, ze blijft me nog steeds achtervolgen.

spleetje Astrid Joosten Helga Leur

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 134