Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen over eenzaamheid

De laatste wens van de zalmkweker Botel Holmsen

'Weet je wel dat de beroemde mezzosopraan Marianne Beate Kielland in onze stad geboren is?', vraagt Botel Holmsen aan zijn nonchalante medewerkster Ingeborg Lund, die hem met een gedrogeerde blik zit aan te staren, terwijl ze routineus de graten uit de zalmen snijdt en de goede, verse stukken op een lopende band smijt. Verderop zitten een aantal Chinezen, die de zalmstukken handmatig in plastic verpakken. 'Botel heeft je wat gevraagd', zegt Agnete Nansen, die aan de overkant van de band eveneens de zalmen graatvrij maakt. 'O ja, sorry, wat vroeg je ook al weer?', vraagt Ingeborg. 'Laat maar of nee, ken je Marianne Kielland?', vraagt Botel nadrukkelijk, terwijl hij met grote ogen naar haar half uitpuilende borsten loert, omdat hij weet, dat ze dan wel uit haar verdoving schiet. 'O, die! Jazeker wel, dat is een beroemde mezzosopraan, dat heb je zojuist gezegd!', antwoordt Ingeborg, terwijl ze haar shirtje een beetje omhoog trekt. 'Als je wilt, dan laat ik je eens wat van haar horen, wil je dat?', vraagt Botel vol spanning. 'Nou nee, liever niet, Agnete misschien, maar ik hou het liever bij hardrock!', zegt Ingeborg met een verleidelijke glimlach. 'Nou, ik wil er best een keer naar luisteren, Bo, maar alleen als we er ook een glas wodka bij drinken!', zegt Agnete. Botel is allang blij en hij nodigt Agnete uit om na werktijd met hem naar zijn huis te gaan. 'Als het daar maar bij blijft!', grapt Ingeborg naar Agnete.

In de huiskamer van Botel is het één grote bende en hangen de wanden vol met blote dames uit Playboy en Penthouse. 'Nou niet bepaald een klassieke sfeer!', denkt Agnete, terwijl ze bijna over de lege flesjes bier struikelt. 'Ga rustig zitten!', zegt Botel op zijn allerliefst, 'dan haal ik alvast de wodka uit de schuur.'. Op de vensterbank staan totaal verlepte planten en zie je het ongedierte lopen. 'Ik blijf hier echt niet langer dan een paar glaasjes!', denkt zij in paniek. Met veel bombarie en elegante handgebaren brengt Botel de CD van Kielland in beweging. Ze zingt een Gloria en Kyrie van Antonio Vivaldi. 'Een mooie stem!', zegt Agnete, 'en verdomd lekkere wodka!'. 'Let op! Je moet nu opletten! Nu komt het!', zegt Botel uiterst gespannen. Even later valt hij in katzwijm en lijkt zin laatste uur geslagen, want hij zakt als een pudding in elkaar en hij maakt alleen nog binnenmondse piepgeluiden. Hij is volkomen in extase, terwijl Agnete een derde glas wodka nuttigt. 'En, hoe vind je het?', vraagt hij enkele minuten later. 'Prachtige stem, niks op aan te merken!', antwoordt zij, 'maar nu wil ik van mijn vrije weekend gaan genieten!'. Ze zwaait nog even en weg is ze. Botel ligt verslagen in zijn doorgezakte hangstoel, terwijl hij de rest van de wodka naar binnen giet. Hij weet dat hij maandag niet meer hier zal zijn.

Het is zaterdagavond, wanneer Botel in Svolvaer aankomt. Hij heeft aan één stuk doorgereden en alleen maar naar zijn grote geliefde Marianne Kielland geluisterd. Op de Lofoten doen ze hoofdzakelijk aan de visserij, dus wat dat betreft, kan hij gewoon aan de slag, maar hij komt hier voor maar één doel en dat is Marianne Kielland opsporen, schaken en laten zingen. Hij weet dat ze hier ergens woont. In het plaatselijke café komt hij meer te weten en zodra hij beet heeft, gaat hij op pad. Ze woont iets buiten Svolvaer in een groot landhuis met een flinke lap grond eromheen. Hij dooft zijn koplampen en hij sjouwt als een uitgehongerde wolf richting haar huis. Hier en daar brandt een lamp. Hij klopt tegen de voordeur en hij doet een paar passen naar achteren. Marianne doet open en ze vraagt wie hij is en wat hij wil. 'Ik ben een grote fan van u!', zegt hij, 'en ik zou graag een keer helemaal alleen met u naar u luisteren!'. 'Maar dat kan iedereen wel willen!', reageert Marianne verbaasd en verschrikt. 'Alstublieft!', smeekt Botel, 'doet u mij dat ene plezier voordat ik de Geitenberg ga beklimmen!'. 'De Geitenberg? Toe maar! Nou, vooruit, komt u maar gauw naar binnen!'. Hij krijgt een biertje en Marianne vraagt of hij een speciale wens heeft. ''Erbarme dich' van Bach!', roept Botel verheugd. Tijdens de zang stromen de tranen over zijn gloeiende wangen.

De volgende ochtend vertelt een buurman van Marianne haar, dat ze een vreemde man op de Geitenberg hebben gevonden, iemand met allemaal CD's van haar bij zich. 'Luisterde hij ook ergens naar?', vraagt zij. 'Niet dat ik weet, maar ik denk van niet, want hij was morsdood, een kogel door zijn hoofd en een foto van jou in zijn hand, heel vreemd, blijkbaar iemand die heel veel met jou had!', antwoordt de buurman, 'maar doe je man straks de groeten en vergeet maar gauw wat ik gezegd heb!'. 'Zal ik doen!' 'Doen hoor!'. En 'Erbarme dich' weergalmde ineens driemaal zo luid in haar loodzware hoofd.

Schrijver: Joanan Rutgers
8 februari 2021


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 847



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)