Het verhaal over de hond en het strand was ik al bijna vergeten, toen het donker werd die middag in december.
Er waren in die barre december dagen, die steeds donkerder leken te worden, mensen die dachten dat wanneer iemand liet merken dat hij verlegen was, dat het betekende dat diegene naïef was.
Ik kwam in een lange chat terecht met de chattende dichter, hij bewonderde mijn kunstzinnige uitingen, die hij diepzinnig vond, maar met een kinderlijke eenvoud. Het was duidelijk dat hij van mijn…

In de maanden na de dood van mijn vader, wanneer ik nadacht over het leven en oude brieven las uit mijn verleden, kwam ik er met enige schrik achter, dat ik eigenlijk altijd onderdanig was geweest in de liefde.
Eerst met de vrouw uit het kraakpand, toen met de lieftallige en erudiete Emma Petronella, toen met de opwindende zus van Peter, later met de andere punkvrouw uit het andere kraakpand, en tenslotte met mijn jarenlange grote liefde, de beschaafde kunstenares Ella Fiona. Ik had deze…

“Het is wel leuk werk hoor. En wat voor werk doe jij?”
De chattende dichter had opnieuw gevraagd naar mijn werk. Ik had hem al uitgelegd wat ik op een doordeweekse dag zoal deed, maar hij vroeg het opnieuw.
“Ik heb geen betaalde baan”, antwoordde ik, terwijl ik merkte dat ik er toch onrustig van werd.
Ik besloot het chatgesprek voorlopig maar even te negeren.…

Ze zeiden altijd dat echte schoonheid van binnen zat, en dat het uiterlijk er niet zo veel toe deed, als het niet ging om een persoon met innerlijke flora van het hart, maar ik had geen vrouw zo lelijk als mijn moeder willen daten. Ze was diep in haar binnenste een mooi persoon, maar het leven had haar lelijk gemaakt en dat was te zien aan haar gezichtsuitdrukkingen. Ze had een grimas, een sadistische kronkel, waar ik bang voor was, als kind al, en naarmate ik ouder werd steeds erger. Ze was…

Goliath: ” Nee ik heb het nog nooit gedaan daarom.
Maar heb meer plezier van andersom. Dat jij je gang mag gaan.”
Bjarne: “Nou dat vind ik heel lief
zullen we een andere keer verder chatten? Ik ga zo slapen.”…

In het donkerte van een onbestemd land was een dichter opgestaan, die mij herkende van een gedichtensite. Ik had het te druk om hem te antwoorden, want hoe had hij mijn bestaan kunnen achterhalen, terwijl niemand wist dat ik in werkelijkheid bestond. Ik besloot het wat tijd te gunnen en schreef ondertussen een mailbericht aan een goede vriend van mij, die al twaalf jaar ziek was.
“Beste Berend,
De bezorger van de Vomar is hier gisteren geweest, ik heb voor 9 dagen eten in huis. Ik was in het…

Er druppelde midden in de koude decembernacht van het Bjarne Gosse schrijffestijn onder de droef geschonden maan, toch nog een twintigjarige aantrekkelijke jongeman uit Brabant binnen op de chatpagina van de datingsite. Hij schreef wat vrolijke woorden en was toen weer plots verdwenen. Zijn geaardheid was nergens te achterhalen, maar aan de foto's te zien was hij gay, een nieuw soort geaardheid voor vrolijke mensen. Ik werd er zelf ook weer een beetje vrolijk van, dat mensen toch de moeite…

Het gure van de winterse kou was aan de gezichten van de bewoners van de straat te zien.
Misschien als het zou gaan regenen, zouden de wolken verdwijnen, maar het ging niet regenen en de wolken verdwenen niet.
De eenzaamheid in Amsterdam begon steeds klammer aan te voelen, het warme gevoel van de liefde had me in onze hoofdstad verlaten. Ik had zelfs de man van de tekeningen van de chatpagina verwijderd. Het leek wel of hij mij bespioneerde, alsof ik aan hem moest uit gaan leggen, met wie en…

In de winkelstraten van Amsterdam hing voortaan de kerstversiering met verlichte ballen.
De maand december was op weg naar het eerste kerstfeest zonder mijn vader, die eerder dit jaar overleden was. De man van de tekeningen had me een berichtje gestuurd over het laatste blaadje dat niet wilde vallen. Ik kwam terug uit het getto van mijn armoede, mijn onvermogen om sociale contacten aan te gaan. Ik had me laten verleiden door de milde lust van de jeugd, maar ik wist dat de echte liefde veel…

Het was de tijd van Sinterklaas in Amsterdam, je kon dat zien aan rare mensen die zware tassen met cadeautjes sjouwden. Bjarne had Sinterklaas niet uitgenodigd, hij was zijn leven aan het herzien aan de hand van cadeautjes die hij nooit had gekregen.
De winter was op komst zo lieten de koude dagen van de herfst zien. Het werd vroeg donker en pas laat weer licht. Het ging weer wat beter met mijn stoelgang omdat ik extra vezels slikte.
De keerzijde van mijn genegenheid, voor de jonge koerier van…

“Volgens mij hebben wij elkaar eerder ontmoet,” zei ik zo vriendelijk mogelijk tegen een kandidate die ik meende te herkennen van een vorig examen. Tegelijkertijd probeerde ik ook weer niet al te opgewekt te klinken, alsof ik blij was dat ze voor een herexamen kwam. Ter geruststelling voegde ik eraan toe een goed geheugen te hebben voor gezichten, maar wat het rijden betreft me nooit iets kon herinneren van vorige examens. “Gelukkig maar,” zei ze opgelucht. “Ik deed toen iets stoms en…

Naarmate het langer bleek te duren dat er hulp in aantocht was, kreeg ik vaker het gevoel dat alle dingen die ik meemaakte al eerder waren gebeurd. De onzinnige gesprekjes op de datingsite, de fake profielen, mannen die me benaderden met als enige vooruitzicht seks. Het interview voor de buurtkrant over mijn schrijverschap.
Het leek allemaal al eerder gebeurd, terwijl mijn gevoelsleven na de dood van mijn vader zo veranderd was.
De oude buurman uit Utrecht belde nog af en toe, maar zijn…

Eega heeft pijn, pijn in zijn hand, eventjes langs de huisarts maar de conclusie ligt ook al voor de hand, hij moet met zijn hand (zonder gaat wat lastig natuurlijk) even een afspraak maken bij een speciale hand- kliniek. Nou is die afspraak zo gemaakt, natuurlijk wel, maar je moet wel een heel lange adem hebben, want de eerstkomende datum is 11 januari 2017, oké, dat dan weer wel...is maar een krappe zes weken...
Ik zeg: waarom bel je niet gewoon naar het ziekenhuis, afdeling orthopedie?…

In het buurthuis in Amsterdam is Bjarne uitgenodigd:
“Welkom Bjarne, ga zitten en neem een slok water, we doen dit interview
in het kader van schrijvers uit de buurt.”
Bjarne heeft een slok water genomen en slikt en begint te spreken:…

Ze was inmiddels gestorven aan een enge ziekte, zoals wel meer mensen in die tijd, maar toen ik haar leerde kennen was ze nog kerngezond en studeerde ze in Utrecht. Het was op een vrijdagavond, redelijke temperatuur in het voorjaar, we zouden uitgaan in de binnenstad.
Ze had een hoed op, want ze was artistiek, we kwamen op straat een groepje jongeren tegen, niet veel jonger dan we zelf waren. Ze liepen op haar af en begonnen haar te treiteren, spugen, hoed jatten. De andere persoon die bij ons…

Van de Paul Krugerschool in Coevorden herinner ik mij lange, lege, stenen gangen en grote, zielloze klaslokalen. Ik woonde met mijn ouders en twee broers in de gereformeerde pastorie aan de snelweg richting het station. Ik ging lopend naar school. Dan kwam ik langs een pad met prikkeldraad. Ik was altijd bang dat ik met mijn ogen in dat prikkeldraad zou vallen. In mijn gedachte-angst gebeurde het al en kon ik met moeite nog de realiteit vasthouden.
Bij het begin van het ijzeren schoolpleinhek…

Ineens schiet me het verhaal te binnen, hoe ik eega leerde kennen, hij ging met zijn moeder naar het ziekenhuis voor een onderzoek en zijn moeder zou rijden...we woonden niet samen en ik had dus ook geen kennis gemaakt met zijn ouders.
Wanneer hij terug is van het bezoek/onderzoek belt ie me op en ik hoor op de achtergrond een oorverdovend lawaai. Hij schreeuwt erover heen en ik vraag: wat is dat in vredesnaam? Antwoord: dat is mijn moeder, wil je haar even aan de.....tuut tuut tuut. Ik had de…

Breien, wie kent het niet, 't tikken van de naalden tegen elkaar, dat rustige geluid wat veroorzaakt werd doorgaans door oma's en moeders. Truien die van het ene naar het andere kind gingen, tot ook de laatste er echt ' uitgegroeid was' dan werd het rigoreus.
De trui moest worden uitgehaald en wanneer je de mazzel had, om thuis te zijn, werd je als kind ingezet als: een staande uithaal-trui-wol-standaard. Geen lamme armen, want je kreeg geheid: omhoog die armen...wat een job, maar alles voor…

Ik stuurde nog een laatste gefrustreerde mailbericht aan mijn huisarts:
“Ik ben als een proefkonijn gebruikt voor mensen om werkervaring op te doen.
De conclusie van het boevengilde is: Mensen zoals Bjarne bestaan niet.
Zij moeten zelf hun problemen verzinnen.…

'Joanan, hoe gaat het nou met jou?', vroeg Gerrit Komrij mij jaren geleden en die zin zit als gebeiteld in mijn marmeren kop. Hij kwam zo even weer langs. Dat was in de nachtkroeg bij Poetry International, waar ik mij vergaapt heb aan de donkere aardestem van H.H. Ter Balkt, die ook al niet meer leeft. Ik keek laatst in een schrijverslijst achterin een Mekka en het verbaasde me dat er al zoveel schrijvers zijn gaan hemelen, met wie ik ben opgegroeid. Zoals Joost Zwagerman, Rutger Kopland, Jan…