Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Oranjekoorts

Mijn dochter is ziek.
Nooit geweten dat dit virus op zo’n jonge leeftijd al voor kon komen, maar het bewijs zit toch echt naast me in de kamer. Drie jaar is ze en er is officieel oranjekoorts bij haar vastgesteld.

De eerste tekenen zag ik nog over het hoofd. Op een morgen kwam ze naar me toe en schreeuwde: “IK WIL NEDERLAND!” Ik had het totaal niet door en zei: “Goed zo liefje, we wonen inderdaad in Nederland.” Ze keek me aan of ik achterlijk was, maar zweeg. Tot ze die middag het tafereeltje nog eens herhaalde, terwijl we in de auto zaten. Ze begon ook te wijzen naar verschillende huizen in de straat. “Mama, alle huizen zijn gesierd. IK WIL OOK!”. Toen viel mijn kwartje. Ik stopte de auto om aan haar hoofd te voelen. Echt warm voelde ze niet aan, maar ik vertrouwde het toch niet helemaal. Nu vind ik voetbal en het WK helemaal niet erg om naar te kijken hoor. Al die heerlijk knappe, bezwete, gespierde mannen die achter een balletje aanrennen. Ja, ik mag het graag zien, maar om het nu zo door te draven dat mijn huis er voor ‘gesierd’ moet worden. Dacht het niet.

Maar iedere dag werd het erger en erger. Ze begon zelfs liedjes te zingen. …….Wij-hou-den-van-o-ra-han-je…..en waar we ook buitenkwamen, overal zag ze ‘Nederland’ en dat wilde zij ook.

Inmiddels ben ik erachter waar ze het virus heeft opgelopen. Drie dagen in de week gaat mijn dochter naar de kinderopvang en blijkbaar verspreiden de leidsters het virus. Ze zetten ‘voetbalmuziek’ op en laten de kinderen meeblèren. Verder hebben ze Nederlandse vlaggen gemaakt en zijn ze lustig met de oranjeverf in de weer geweest. Het is dus gewoon mijn eigen schuld. Omdat ik zonodig de werkende moeder uit wil hangen, is mijn dochter besmet geraakt met een hardnekkig virus.

De dokter heeft er helaas geen medicijn voor. Het kan nog 1 tot 4 weken duren zei hij. Dan zal het van de een op de andere dag als sneeuw voor de zon verdwijnen. Haar thuishouden van de opvang heeft ook geen zin volgens hem. Eenmaal besmet, is besmet. Ik kan maar beter zoveel mogelijk toegeven aan haar behoeften. Het kind kan het ook niet helpen, ze heeft er niet om gevraagd.

Uit schuldgevoel heb ik mijn dochter vanmorgen wat ‘Nederland gesieringen’ gegeven. “Hangen we je slaapkamertje helemaal vol, goed?” Hier was ze het echter niet mee eens. “NEEHEE MAMA, BENEEEEDEN!” Ik zucht een keer. Ik zal mijn straf moeten accepteren en de komende vier weken in een oranjehuis door moeten brengen.
Ik ben dit WK voor Ivoorkust en jullie?

Schrijver: wendy77, 2 juni 2006


Geplaatst in de categorie: kinderen

4.0 met 7 stemmen 786



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)