Willen groeien
In het schemerige licht zitten we, en discussiëren over het feit dat Jutta met maar een 6 voor Nederlands geslaagd is. Daar is haar vader, leraar Nederlands in ruste, niet echt trots op. Ik zit naast haar en zie hoe hij zogenaamd streng naar haar kijkt. Wend dan mijn blik af, want ik voel mezelf jaloers worden. Niet jaloezie van het benepen soort, maar meer van het verdrietige. Kijk maar rond, daar zitten ook de ouders van Maaike, de moeder klein en tenger, de vader groot en breed.
En ik?
Ja, mijn moeder had hier kunnen zitten, maar die had een vergadering. En dat mis ik ook niet direct. Het is niet het verschijnsel 'ouders die meeëten op deze laatste avond', maar die blik. Die blik mis ik. Dat gevoel van hand op schouder. Vader en dochter, al heet dat bij mij dan vader en zoon. Er zijn twee mensen die op dit precieze moment mij een equivalent van die blik daar hadden kunnen geven. Of eigenlijk, er is er een, en er is er een geweest. In plaats van blik te wisselen met wie dan ook draai ik mijn hoofd naar de trap. Alle talen zwijgen rondom mij. Nederlands, Fries, Duits, Zweeds, Engels, lichaamstaal. Wat dan ook. Zwijgen en houden hun adem in om mij niet in mijn eenzaamheid te storen.
Enkele maanden later, het is nog altijd zomer, probeer ik met muziek de veranderingen buiten te sluiten. De capuchon van mijn trui over mijn hoofd, muziek aan en de omgeving uit. Als ik jullie niet zie, dan bestaan jullie ook niet.
Jawel, we bestaan wel, brult die buitenwereld, gesymboliseerd door de hand van Veldstra, die nu op mijn hoofd terechtkomt. Zoiets wordt een vriendschappelijke klap genoemd. Vriendelijk gezicht ook, dat mij aankijkt. Ik glimlach terug. Dat is mijn eerste compromis. Ondertussen was ik allang bezig met mijn enkeltje-terug.
En die had ik ook beslist genomen als niet het project voor de volgende periode zo interessant was, als niet Melissa contact met me zocht, als niet Veldstra had laten zien dat ze niet zo moeilijk deed over dingen iets later inleveren.
Maar dat deden ze wel. Melissa die naast me neerplofte en met me praatte. De DVD die we stukje bij beetje keken en die me meezoog. Veldstra, twee vuisten tegen mijn jukbeenderen: 'Dan lever je het toch mórgen in, jochie!'
Langzamerhand zocht ik naar een retourtje.
Misschien ook omdat ik nooit terug had gekund naar waar ik vandaan kwam.
Verleden. Sentimentaliteit.
Heimwee is voor mietjes.
Ja, dat retourtje kreeg vorm.
Begin april was het, en alleen liep ik naar waar ik mijn gastgezin voor de komende nachten zou zien. Alleen, omdat ik dat kon, omdat ik alleen wílde zijn, omdat ik me wel redde en omdat ik onafhankelijk wilde worden.
Nooit meer, had ik mezelf beloofd.
Nooit meer dat ik me aan een volwassene wilde hechten.
Heel stilletjes, diep in het donkerste van mijn wezen, daar wilde ik dat nog en misschien wel heftiger dan ooit tevoren. Maar dat raakte in ieder geval niet aan de oppervlakte, daar hield ik het met alle kracht weg.
Ervaring krijgen dus, begrijpen, groeien, onafhankelijk worden.
Eenmaal aangeland was ik blij dat ik alleen was. Op het schoolbord stonden aantekeningen die overduidelijk van een bepaald vak waren.
Zitten. Op een tafeltje. Tussen de keyboards. Onafhankelijk van de omgeving, ja, in mezelf gekeerd de dag aan het verwerken.
Dat is mijn naam, die daar geroepen wordt. Een ogenblik later word ik voorgesteld aan mijn gastzus, al noemde ik haar toen nog niet zo. Dat is ze dus, maar hoe komen we dan thuis? Ja, de moeder van een vriendin, van een vriendin van... ik volg het niet meer.
Ondertussen heeft zich een vierde persoon bij ons gezelschap gemeld. Ondanks alles is die hardheid dus maar schijn. In ieder geval hier, waar ik niks begrijp, niks overzie, niks kan vermoeden.
'Ik ken die taal daar.'
Ja. Ik ook. En wie zou me dat nou geleerd hebben? Gedeeltelijk dan toch.
Maar de taal die ik zelf spreek. Wie zal het weten.
Geplaatst in de categorie: school
heimwee
971
Geef je reactie op deze inzending: