In Forma 2
De dag van het feest was aangebroken.
Andy werkte zich in zijn rokkostuum met de aan het zicht onttrokken bretels om zijn broek op z'n plaats te houden vanwege een vooruitstekende buik.
Ik moet altijd zijn vlindertje vast maken over zijn smokinghemd en dit irriteerde hem vanwege zijn iets te korte nek. Ik krijg dan meestal te horen dat ik z'n hemd niet goed heb gestreken. Het wil er bij hem niet in dat hij te veel spek in z'n nek heeft. Ook ik kleedde me om en stond weldra klaar in mijn zwarte jurk met shawl.
'Heb je het koud?' informeerde Andy. 'Hoezo dat?' vroeg ik.
'Nou ja, moet die lap ook mee? Het ziet er niet uit!' en hij wees naar mijn mijn shawl die zorgvuldig gedrapeerd en met een broche vast was gezet. Zelfs mijn bling-blingketting schitterde rond mijn hals.
Gegrepen door zijn lompheid voelde ik mijn stemming dalen terwijl het feest nog moest beginnen. Kennelijk werd hij zich bewust van wat hij had aangericht en begon meteen complimenten te maken over de ketting die ik van hem had gekregen. Gekleed, gekleurd en begeurd vertrokken wij uiteindelijk naar het feest.
Maarten van Rossum, hoogleraar en Amerikadeskundige, begon zijn lezing. Het thema was 'De Verlichting'. De in en warme trui gestoken Maarten van Rossum week wel heel erg af van zijn 'In Forma' en zijn thema. Hij kwam steeds terug op de politiek van Balkenende. Na een half uur uitloop van zijn spreektijd was er nog gelegenheid tot het stellen van vragen. Slechts weinigen hadden het lef om ook maar een vraag te stellen omdat dit betekende dat er weer een kwartier minder feesttijd was. Deze man had een ontzettende hoeveelheid spraakwater maar menigeen had het water in de mond vanwege lekkere luchten die opstegen van uit de keuken. Uiteindelijk was er een broeder vrijmetselaar die op stond en Maarten vertelde dat een betoog in de loge in principe niet langer diende te duren dan twintig minuten omdat gebleken was dat daarna de concentratie begint te verslappen. Hij had het begrepen en later aan de borrel zag ik zijn mond nog steeds in beweging; niet alleen omdat hij iets naar binnen werkte maar vooral om zijn onophoudelijke stortvloed van woorden uit te spugen.
Hij was zeker vermakelijk; ik zou graag college van hem krijgen.
Terwijl ik me tussen de kakelende mensen bevond met mijn Martini in de hand begon mijn thermostaat het te begeven; ik kreeg het ontzettend warm.
Om beurten liet ik mijn beide schouders luchten door mijn shawl te laten vieren. Ik probeerde een jus de orange tussendoor in de hoop dat dit mij enige verkoeling zou bezorgen. Ook baande ik me een weg naar de buitenkant van de mensenmassa. Ik zag daar een vrouw die ik herkende.
Het was Els; zij was lid van mijn loge en noemde mij consequent bij de verkeerde naam. 'Hallo Lucie', riep zij enthousiast. Ik besloot haar niet te corrigeren omdat ik niet in staat was mijn stem te verheffen zodat ik boven de herrie van de menigte uit kon komen. Ons gesprek zette zich voort in gebarentaal. Mijn schoudertas raakte verstrikt met mijn shawl. Pijnlijk genoeg constateerde ik dat Andy gelijk had; mijn 'lap' zat in de weg.
Vanaf de positie die ik hier innam had ik een goed zicht op de hele club en observeerde vooral het vrouwvolk. Het merendeel hiervan waren Breugeliaanse typen. Het doek viel; ik liet mijn shawl zakken en bracht deze naar de garderobe. Teruggekomen was iedereen op zoek naar een plaats aan tafel.
Andy weet goed op wat voor een plek ik me prettig voel en had een stoel gereserveerd. Hij zag mij aankomen zonder 'lap' en kon niet nalaten zijn gelijk te claimen.
De ontkurkte wijnflessen die op het midden van de fraai gedekte tafels stonden te chambreren werden plechtig leeg geschonken. Daarna volgde een klein ritueel.
De heren Vrijmetselaren die in een samenscholing leken op een kolonie pinguins gingen met hun echtgenotes toasten. 'Op onze loges! Dat zij leven! Op onze vrouwen! Dat zij leven!
Tot mijn schrik zag ik dat de mannen zich daarna ontdeden van hun pandjesjassen.
Ik was even bang dat Andy z'n bretels in beeld zouden komen. Dit bleek niet het geval omdat zij nog werden verhuld door zijn gilet.
Wel viel het op dat zijn hemdsmouwen te lang of zijn armen te kort waren.
Behulpzaam rolde ik deze twee slagen om voordat zij door de soep flodderden.
Vrijwel tegenover ons zat Maarten van Rossem die zijn trui had uit getrokken.
Om een gesprek gaande te houden vroeg ik: 'zeg Maarten, hoe zat het het nou met die 'Verlichting?'
'Ja, nou ja, in Amerika daar was het veel spannender ten tijde van de Verlichting; daar vochten zij de Onafhankelijkheidoorlog', antwoordde Maarten met meer woorden dan ik nu beschrijf.
'Dat is zeker spannend' merkte ik op. 'Ik vecht nog dagelijks mijn Onafhankelijkheidsoorlog'.
Andy vond dit duidelijk geen goede grap en liet van de commotie zijn glas wijn uit zijn handen vallen. Over mijn zwarte jurk en je zag er helemaal niets van.
'Dat bedoel ik',zei hij,'je zwarte jurk is altijd goed.'
Van het dansen is niets gekomen; de heren waren niet 'in vorm' en ik was nog even bang dat de dames met elkaar zouden gaan dansen. Maar ten tijde van De Verlichting moesten de gechapperoneerde dames wachten op een aanzoek van een Heer. Gelukkig golden deze regels ook nu. Verzadigd en verlicht verlieten wij het feest. Thuis werden wij verwelkomd door Saartje die goed op het huisje had gepast.
Enthousiast besprong zij ons en vele hondenharen tekenden onze zwarte feestkleding.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: vrouwen
Feest
791
Geef je reactie op deze inzending: