De Juiste Vraag
“Wat zoek je?” vroeg de grijsaard.
“De zin van het leven” antwoordde de jongeman.
“De zin van hét leven of de zin van jouw leven?”
“De zin van mijn leven is de zoektocht naar de zin van het leven…”
“Oeioeioei…”, jammerde de oude, “oeioeioei…”
Verbaasd keek de jongeling naar de duidelijk overacterende grijsaard, die nu zelfs zijn handen in zijn gezicht verborg en schokkend snikte. Althans, zo leek het, want de zogenaamde huilbui ging over in een onbedaarlijke lachbui. Zo erg, dat de oude rood aanliep en de tranen over zijn wangen bolden.
Lap, dacht de jongeman, kom ik iemand tegen die er wijs uitziet en hij begint te gieren als een hyena! Dwaas…
De oude hikte nog wat na, wees met een wijsvinger naar hem en wou iets zeggen, maar schoot weer in een giechelbui. Hulpeloos haalde hij zijn schouders op, sloeg zijn armen om zijn middel en bulderde het uit.
“Is dat echt zo grappig?!” De kerel voelde zich gekrenkt. Abrupt stopte de oude met lachen en keek verwonderd naar de man en schoot weer in een schuddebuikende lach.
De jongeling onderdrukte de drang om zijn weg te vervolgen en wachtte tot de oude uitgelachen was. Een tijdje later werd zijn geduld beloond.
“Waarom eet je?” wou de oude weten.
“Omdat ik honger heb.”
“Oh, niet omdat je leven moet?”
De jongeman dacht na. Ja, eigenlijk wel. Het hongerige gevoel was een signaal van zijn lichaam opdat het zich in leven zou kunnen houden. “Ja”, beaamde hij, “eigenlijk wel.”
“En dus”, vervolgde de oude, “nu je de zin van jouw eetlust gevonden hebt, nu ga je stoppen met eten, of wat?”
“Nee, natuurlijk niet!”
“Wel, wat ga je dan doen als je de zin van het leven gevonden hebt? Stoppen met leven? Ah ja, want dat heb je jouw levensdoel vervuld, toch?”
De man keek hem niet begrijpend aan, hij kon helemaal geen logica er in zien. “Wat moet ik dan doen?” vroeg hij.
“Begin eens met te zoeken naar een goede vrààg. Als je de juiste vraag stelt, volgt de rest vanzelf.”
“Dus de zin van het leven…”
“Is een vraagteken!” vulde de oude aan.
“Neenee, wat ik wil zeggen is…”
“Een vraagteken!!” onderbrak de oude hem weer.
“Nee!”, riep de jongeman kregelig, “mijn vraag is…”
“Een vraagteken!!!” juichte de oude, waarbij hij in zijn handen klapte en wederom begon te lachen.
“Wat is er verdomme zo grappig!!?” brieste de man woest.
Het lachen verstomde en doodernstig keek de oude naar de rood aangelopen jongeman. “Dàt…is een zéér goede vraag”, zei hij zacht en troostend sloot hij de huilende jongeman in zijn armen… .
telenet.beGeplaatst in de categorie: filosofie
wereldleed
794
Geef je reactie op deze inzending: