Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Wondertjes

Die ochtend zit ik in een vroeg voormiddagzonnetje buiten wat te lezen. Komt de buurvrouw met haar drie- tot vierjarig dochtertje even 'aanlopen'. Anne heet de hummel en ze doet haar naam alle eer aan. Leuk ding: staartjes met strikjes etc.

'Hoi Fons'. 'Hoi Anne'. 'Wat doe jij' ? 'Ik lees'. 'Een verhaaltje'? 'Een heel verhaal'. Ik laat de achterkant van de pocket zien en leg haar uit dat de foto van een Engelse meneer is die geen Nederlandse verhaaltjes kan schrijven.

Ze knikt een beetje begrijpend en ook een beetje teleurgesteld want ze vindt het fijn als ik haar voorlees. Ze loopt verder de tuin in.

Vanuit mijn ooghoeken volg ik haar. We hebben een vijver en áls ze daar in valt ga ik haar meteen heldhaftig redden. Bovendien... ze is in zonde geboren, nog niet gedoopt en of ze bij haar val helemaal kopje ondergaat weet ik niet zeker. Zó diep is de vijver nou ook weer niet. :-)

Halverwege het tuinpad zakt ze door de knietjes en kijkt een tijdje bewegingloos naar iets op de grond. Dan gaat ze staan, wijst met haar vinger naar waar ze keek en roept: ’Fons, kijk ‘s'!

Ik sta op en samen hurken we bij het voorwerp van haar belangstelling: een flinke huisjesslak aan het eind van een zilverig slijmspoor.
Mooi hè, zeg ik. Ze hoort me niet. Dat is een SLAK zeg ik. Slak, zegt ze, en ze wijst voorzichtig naar de twee sprieten. Daar kijkt hij mee, zeg ik (weet ik veel!). Raak ze maar eens heel voorzichtig aan. Ze kijkt naar me, ziet mijn serieuze gezicht en doet het. Floep, weg spriet! Geschrokken trekt ze haar vingertje terug en kijkt me schuldbewust aan.

Oh, zeg ik, dat schijnt hij niet leuk te vinden. Niet meer doen hè, vraagt ze. Zo erg is het niet hoor, zeg ik, kijk maar: daar is het al weer! Het lucht haar duidelijk op en ze lacht gerustgesteld. ‘Deed geen pijn, hè’? ‘Nee hoor, deed geen pijn’.

Ze wijst naar de schelp. Dat is zijn huisje, zeg ik, daar kruipt hij in om te slapen of als het koud is. Maar ook als hij bang is. Mooi hè? Ja, ze vindt het mooi, gaat met een zucht staan en huppelt naar binnen: 'Mama, een slak'!!!

Mama wordt aan de hand meegetroond en ze moet ook op de hurken gaan zitten en kijken. Niet aankomen hoor, zegt Anne. Vindt ie niet leuk. Nee, mama was dat tóch al niet van plan! Mooi hè, vraagt ze. Ja, mama vindt het ook hééél errug mooi. ;-)

Waar gaat ie naartoe, vraagt ze. Naar de buren hoop ik, zeg ik. Wat gaat ie daar doen? Van de blaadjes eten. :-)

Binnen rammelen de koffiekopjes. Waar wil jij je koffie, wordt me gevraagd. Als het kan hier buiten, zeg ik. De koffie wordt me gebracht. Luxe! Kom er gezellig bij zitten, zeg ik. Nee, de dames hebben wat te bepraten en 'je hoeft niet te luisteren want we praten zo zachtjes dat je tóch niets hoort'.

De dag begint goed: twee kleine wondertjes (meisje en slak), bakje koffie, verrassinkje in aantocht? En waar was ik gebleven?

Het boek is in het Nederlands vertaald, maar zo'n kind ga je toch geen stuk wetenschappelijke celbiologie voorlezen!

Schrijver: Fonsaad, 28 maart 2007


Geplaatst in de categorie: kinderen

1.4 met 7 stemmen 769



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)