Claustrofobie

Het is zo’n naargeestig, kil hok, deze toiletruimte in de Hogeschool van Zwolle.
Vier vaalblauwe, afgebladderde deurtjes, de onderkanten tot dertig centimeter boven de grond vrijlatend. Drie vrouwen staan geduldig te wachten, alle deurtjeslotjes geven rood.

Voor mij staat een struise, jonge vrouw. Ze wipt ongeduldig van het ene op het ander spijkerbroekbeen. Haar groenige rugzak bungelt verslagen onderop haar brede billen. Over haar schouder een enorme legergroene tas.
Dan zien zij en ik het tegelijk, één slotje is niet rood. De Struise stormt er op af, ze moet vast heel nodig. Ze rukt de deur open en deinst achteruit. “Héé!”
En dan geïrriteerd; “Sorryyyy!!, Sorry hoor maar u had de deur niet op slot.” Een en al verontwaardiging in haar harde stem.

Op het toilet, een leeftijdsloze vrouw, een donkerblauwe plooirok zedig over haar knieën.
De enorme, witte directoire frommelig op steunzoolschoenen.
“Nou, ja, ik doe de deur nooit op het slot, nooit.” Het laatste ‘nooit’ wordt met heftige klemtoon benadrukt. “Ik heb claustrofobie.”
De Struise snauwt: “Ja dan krijg je dit.”
De zedige piept: “Wilt u dan nu de deur dichtdoen?”
Wij dames die geduldig onze beurt afwachten kijken; geshockeerd, geamuseerd en geïnteresseerd.

De Struise zegt beslist: “Ik denk dat u hulp nodig heeft.”
“Oh nee hoor, ik kan het wel alleen af.”
“Nee, ik denk dat u hulp nodig heeft bij uw claustrofobie. Zo’n angst, dat u zelfs de wc-deur niet op slot doet is abnormaal.”
“Oh, ik red me wel hoor”, fluistert de Zedige, “Ik heb het al jaren, ik ben er aan gewend. Wilt u alstublieft nú de deur dichtdoen?”

De Struise zucht dramatisch, rommelt in haar tas en met een superieur lachje overhandigd ze het ongelukkige toiletvrouwtje een visitekaartje met de woorden: “Ik ben therapeute belt u mij voor een afspraak.”
Daarna valt met een klap het blauwe deurtje dicht.

claustrofobie therap therapeute

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.1 met 8 stemmen 682