Julie Baude 3. Bruisende inspiratie
“Wake up in New York, put a comb trough your hair. Don’t you ever want to lie down; when there’s no one else around?…I wanna say this to you…”
Op weg naar mijn werk staat mijn iPod loeihard bij dit nummer van Craig Armstrong. Hans was nooit zo het romantische type en we hadden dus ook geen liedje van onszelf. Maar dit nummer had ik dan maar zelf gekozen als ons liedje. Dat is behoorlijk zielig als ik het me nu even realiseer, maar er zijn wel meerdere dingen die ik ontdek die zielig waren. Hans werkte bijvoorbeeld normaal tot 6u ’s avonds maar de laatste drie maanden werd dat steeds 9u door ‘overuren’ en ik thuis maar wachten… Hij had me zo overtuigd van al zijn bouwplannen, dat hij daarom zoveel uren klopte, en ik geloofde alles zo graag.
Het is 20 minuten rijden met de auto naar Brussel en het is het eerste liedje dat ik steeds opzet. Ik word er gewoon helemaal wakker van en het bezorgt me inspiratie. En nu gedaan met dat depressieve gedoe. Ik was herboren.
De voormiddag verloopt zeer saai. Moeraert was weer naar goede gewoonte compleet zichzelf: negerend heersend. Ik had hem bijna tot mijn bondgenoot gebombardeerd door zijn compliment van gisteren, het ontroerde me echt, maar dat is allemaal vergeten. We zijn terug vijanden: twee wilde leeuwen die om iets vechten, maar dat is nog onduidelijk. Om duidelijker te zijn: een leeuwin en een leeuw want ik word niet graag vergeleken met het mannelijke ras. Waarom zijn we trouwens rivalen? Hij hééft zijn hoge functie toch gekregen waar hij zo lang op aasde en hij heeft ze uiteindelijk gekregen door eens met wat geld te wapperen voor de neus van de grote baas. Waarom mij steeds dwarsbomen?
Ik kijk eens rond me en zie dat de sfeer tussen de collega’s beneden alle peil is. Om niet te zeggen dat er totaal geen sfeer is. Hmm, ik heb een leuk idee! Overleg met Lisa!
12.00: “Lisa, ik heb een prachtidee voor de redactie.”
“Een idee? Heeft Moeraert je dan eindelijk een kans gegeven om je creatieve geest eens te laten gelden?”
“Moeraert kent het woord ‘creatief’ niet eens, dus waarom zou hij me dan een kans daartoe geven? Nee, luister: als we nu eens een personeelsparty gaven?”, ik glunder en heb een smile tot achter mijn oren. Lisa proest het uit.
“Haha. Waarom toch? Dit bedrijf doet het al eeuwen zonder die feesten en het draait toch nog?”
“Daar gaat het niet om. Vandaag viel het me gewoon op dat wij eigenlijk op onze vloer niet al te veel mensen kennen. Jou heb ik toevallig leren kennen, weet je nog?”
“Dat kan ik me nog zeer levendig herinneren. Je moest de lift nemen maar je had een stapel papieren vast die tot aan je neus kwam zodat je niet zag waar je stond of liep…”
“Ja, en dat ik toen per ongeluk op de knop drukte om de lift te laten stilstaan…”
“Je hebt er van 10u in de ochtend tot 5u in de avond ingezeten. Ik was de eerste die gemerkt had dat de lift vastzat. De brandweer had er veel werk aan.”, Lisa glimlacht. Vanaf dan zijn we beste vriendinnen.
“Maar je hebt gelijk, Julie. Misschien is zo een feest niet zo een slecht idee.”
“Tuurlijk niet. Ik stel voor dat we het feest bij mij houden en telkens 5 mensen uitnodigen aangezien ik nogal krap leef.”
“Een soort van privépersooneelsfeestje?”
“Ja, gewoon kwestie van het geheim te houden voor Moeraert. Hij houdt niet zo van sociale activiteiten.”
“Hehe. Vanavond bel je me? Dan werken we alles uit. Daag!”
En nu zit ik hier thuis in de sofa. De witte wijn staat op het tafeltje naast me en met pen en papier in de hand zit ik alvast nog een paar ideeën te noteren. Het is een bezigheid en houdt mijn gedachten even van Hans. Hmm…straks toch nog net voor het slapengaan ‘Wake up in New York’ opzetten.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: humor
ontspanning
385
Geef je reactie op deze inzending: