Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

inzicht

Samen met duizenden anderen stond Sam in de file, stapvoets op weg naar zijn werk. Het had geregend en de ontwakende dag beloofde grijs en triest te worden.
Toch waren deze omstandigheden geen barometer voor Sam. Hij zat ontspannen achter zijn stuur te neuriën en zocht niet naar trucjes zoals wisselen van baanvak om toch maar sneller vooruit te komen. Hij schikte zich naar de onbekende wetmatigheden van het willekeurig ontstane organisme dat men file noemt en dat, zoals altijd, een eigen leven leidde zolang het aan de macht was.

Sam ging stoppen op zijn werk. Hij zat in de laatste fase en wist dat het nog een kwestie van weken was. Zodra zijn werkgever een vervanger had zou Sam niet meer zijn dagelijkse stek in de file innemen. Hij ging naar een job bij hem achter de hoek. Daar kon hij met de fiets naar toe.
Dat hij zijn titel van support ingeneer verloor, kon hem niet schelen. Dat hij zijn titel van project development ingeneer kwijtspeelde, raakte zijn kouwe kleren niet. Kortom, dat hij zijn status van hoog opgeleide, verantwoordelijke en dienovereenkomstig bezoldigde status ging inruilen voor een nietszeggende functie in een onbetekenende carwash deed hem geen moment twijfelen.

Hij had, voor hij die hoge functie bekleedde, meer dan 10 jaar op die carwash gewerkt, was er mee vergroeid geraakt en zijn baas en collega’s daar waren vrienden en kennissen geworden. Toen hij de job aanvaardde die hij nu ging verlaten, dacht hij dat men eindelijk zijn kwaliteiten erkende. Dat hij naar juiste waarde geschat werd. Want zeg nu zelf. Een job in de carwash, is dat niet wat marginaal?

Maar het vooruitzicht terug naar de onverwarmde, grauwe en lawaaierige omgeving te gaan die hij 10 jaar had gekend, vervulde hem met vreugde en intense warmte. Men zou ’s morgens weer goedemorgen zeggen van mens tot mens in plaats van via email. Men zou ’s morgens met enkele mensen rond de koffiezet staan tot de koffie was doorgelopen inplaats van een muntstuk in de koffieautomaat te steken, als er tenminste niet 4 collega’s voor je stonden.
Met getuite lippen kleine slokjes drinken tijdens het roken van de obligate ochtendsigaret, keuvelend over weer, tv, politiek…in plaats van ineengedoken achter de hoek van de parking snel snel als een paria je stickie opdampen.
Tegen de baas zeggen dat dit of dat onderdeel vervangen moest worden in plaats van eerst twee nota’s, drie confirmaties, twee bestelbonnen en zes controles te moeten doorworstelen om een nieuwe toner in het kopieerapparaat te kunnen steken.

Hij was dan wel zijn titel kwijt en zijn prestige, maar in de plaats daarvan kreeg hij warmte en menselijkheid. Hoe graag hij ook met computers werkte, hij hield nog meer van de mensen die het slachtoffer werden van nukkige hard- en software en die hij in zijn vrije tijd uit de nood hielp. Liever zo dan officieel in een ICT firma.

Mensenlief, hij ging terug naar wat hij 10 jaar wou ontvluchten, maar een pak wijzer.
Toen hij die avond voor het slapen gaan naar de badkamer ging nam hij, zoals hij wel vaker deed, met gesloten ogen een boek uit de boekenkast, sloeg het, nog steeds met gesloten ogen, open en las daar waar zijn vinger stond: “Soefisme is: worden wie je was voor je geworden bent die je bent.”
Hij was niet echt een new age type, maar hij wist nu wel wat soefisme is… .

Schrijver: Marc Kerkhofs, 28 november 2007


Geplaatst in de categorie: werk

2.2 met 6 stemmen 507



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)