De hulp van engelen.
Zwart was de nacht terwijl ik dolende reed over de zandweg, op zoek naar mijn logeeradres.
Een vreemde omgeving van bomen en struiken, kuilen en grote stenen, van wegvluchtende konijntjes gevangen tussen het licht van de koplampen en lichtgevende ogen vanuit het struikgewas in de berm rechts van mij.
Bomen werden bedreigende schaduwen en oneffenheden in de weg valkuilen.
De angst kon het aanschijn van de werkelijkheid nog sterker verduisteren dan de zwarte nacht al deed.
Mijn hart begon sneller te kloppen toen ik zeker wist dat ik de verkeerde weg had gekozen.
Mijn benzinemeter stond onvertrouwd laag, onder het niveau van het rode reservestreepje. Waarom ik principieel tegen routeplanners was geweest, was mij totaal ontschoten.
Een ritselend geluid van de motor begon mijn angst te versterken. Denkend dat het een voorteken kon zijn van mijn naderende benzinetekort.
Het kwam er nu op aan de motor zo lang mogelijk draaiende te houden, zolang de bewoonde wereld nog niet was bereikt. Gelukkig bleef ik nog doorrijden. Wel veranderde opeens de verlichting op de slechte weg, doordat een koplamp er mee ophield. Misschien wilde de natuur de konijnen beschermen tegen de verwarring en opsluiting door de twee fotonen bundels. Het feit dat alleen de rechter lamp goed functioneerde deed me beseffen dat het mogelijke gevaar vanuit de linker kant dreigender werd.
Ik kon mijn lot niet meer overzien en bedacht me wat voor een leuke dingen ik had kunnen doen als ik niet op deze zandweg was verdwaald. Lekker lezen met een glas rode wijn of een zachte whiskey, met op de achtergrond heerlijke, rustgevende muziek.
Ik durfde zelfs de autoradio niet aan te zetten, omdat ik bang was dat dit meer energie zou kosten en die energie ontbrak zowel in mijn lichaam als in die te kleine tank.
Net voordat de motor begon te schokken en het naderende onheil definitief werd, zag ik een T-splitsing voor mij uit het duister opdoemen. De keuze tussen links of rechtsaf behoefte ik niet meer te maken, want nog voor de splitsing kwam mijn auto tot stilstand. Een rillend gevoel trok vanaf mijn vingers naar mijn benen. Heksen, bosgeesten en struikrovers dwarrelden door mijn geest.
Wie waren hier nog meer? Zouden rovers me om zeep brengen en beroven? Mijn telefoon, dacht ik, natuurlijk mijn telefoon. Maar helaas geen bereik als je zo'n ding echt nodig hebt en van alles en iedereen bent afgesloten.
Ik verzoende me met de gedachte die nacht in mijn auto door te brengen. Ik zette mijn rugleuning naar achteren, trok mijn jas vanaf de achterbank
langs mijn hoofdsteun naar voren en spreidde deze onder mijn kin uit als
een reuze servet met mouwen.
Warmte kon mij redden op deze onbehagelijke plaats in het kille donker. Net toen ik mijn ogen sloot werd de cabine ruimte plotseling verlicht. Mijn gezichtsveld werd verblind door de koplampen van een auto. Een onverwachte tegenligger: wat een toevallige gebeurtenis. Ik stapte meteen uit, niet bang voor een beroving en liep naar de andere auto toe. Een man met blond haar was ook al uitgestapt en zijn vrouw of vriendin bleef in de auto zitten.
De nog jonge man vroeg mij of hij kon helpen. Nog voor dat ik mijn probleem kon uitleggen haalde hij een jerrycan met benzine uit zijn kofferbak tevoorschijn.
Ik was sprakeloos. Nadat mijn tank weer wat vulling had gekregen,stelde hij voor om achter hem aan te rijden in de juiste richting van mijn logeeradres.
Binnen twintig minuten bereikten wij de bewoonde wereld van verharde
wegen en lantarenpalen. Ook de straat van mijn logeeradres was snel bereikt. Ik bedankte de jonge man en vrouw en wilde hen geld geven voor de
benzine. Hij weigerde dit en zei mij dat hij het fijn vond om een ander te kunnen helpen.
De vrouw wenste me een goede nachtrust toe en zei me dat ik de volgende
ochtend zou kunnen genieten van de mooie natuur in dit onherbergzame
landschap.
Daarna stapte zij beiden in en reden weg in het donker.
Ik bleef verbouwereerd staan kijken en wist dat dit geen gewone
ontmoeting was geweest. Ik had nog van alles willen vragen, maar ik was te veel verdoofd geraakt door deze mij overvallende verrassing en kon mijn denken pas later weer rubriceren.
Toen ze uit mijn zicht waren verdwenen realiseerde ik me dat ik door twee engelen was geholpen vanuit de fuik der duisternis.
live.nlGeplaatst in de categorie: bedankt
engelen
3.067
Geef je reactie op deze inzending: