Niet relevant…
Ze ligt in een bed naast mij. Een jaar of twintig. Iets ouder misschien. Op haar rug ligt zij met nietsziende blik omhoog te staren.
Beiden zijn wij een uurtje geleden aangekomen in dit ziekenhuis. Voor mij een makkie. Even een slecht afgewerkt litteken herstellen. Of kosmisch wegcamoufleren, zoals de arts het zo geestig omschreef.
‘Mag ik vragen waarom jij hier ligt?’ probeer ik de pijnlijke stilte te doorbreken.
Langzaam draait zij haar hoofd in mijn richting. ’Borstvergroting,’ zegt ze na enig nadenken.
‘Ze zouden jou direct uitkiezen voor een commercial over de voordelen van borstvergrotingen,’ merk ik op.
‘Hoezo?’ Op haar voorhoofd verschijnt een rimpel.
’Vanwege je opgetogen enthousiasme en je stralende gezicht.’
Een klein lachje breekt door. Nauwelijks merkbaar, maar het is er. En de rimpel vloeit weer weg.
‘Mijn vriend wil het nu eenmaal.’
‘O? En jij? Wil jij het zelf ook?’
Ze zwijgt. Verschikt haar haar een beetje. De rimpel is weer terug.
’Niet echt, nee. Om eerlijk te zijn, ik ben best tevreden met mijn borsten. Het kan altijd beter natuurlijk maar ik heb geen klachten. HIJ wil het!’
Dan zwijgt ze weer. En slikt. Vechtend tegen de tranen.
‘Ik had vroeger een vriendin’ zeg ik even later. ‘Jeetje, wat is jouw pikkie klein, zei die vriendin. Ik heb ze groter gezien, zei ze ook nog.’
Ze draait haar hoofd weer naar mij toe. Geschokte blik.
‘Wat?? Meen je dat nou? En wat deed jij toen?’
‘Ik? Och, ik zei dat ze kon barsten en ben weggelopen. Heb er nooit meer gezien daarna.
Vanaf dat moment wist ik wel dat ik nooit meer zou omgaan met iemand die mij niet zou accepteren zoals ik ben. En dat heeft mij tot op de dag van vandaag een sterk en onafhankelijk mens gemaakt.’
Haar hoofd draait terug. Daar moet ze duidelijk over nadenken. Onder de rimpel verschijnt nu een nieuw rimpeltje. Klein maar nog net te zien.
De volgende ochtend vroeg komt er een verpleegster binnen ‘Nou mevrouw, u bent aan de beurt. Bent u er klaar voor?’
‘Nee,’ zegt ze gedecideerd. Ik ben er niet klaar voor. Nu niet en in de toekomst niet.’
Onder de verbouwereerde blikken van de verpleegster stapt zij uit bed, kleedt zich aan en pakt haar spullen.
Met haar tas in haar hand draait zij zich naar mij toe: ‘u heeft gelijk, hij kan barsten. Enne, dank u voor uw goeie advies en uw openheid. En sterkte met uw operatie.’
Dan loopt zij weg. Borst vooruit, zekere blik in haar ogen. Bij de deur draait zij zich nog even om en zwaait naar mij.
Zij gaat het wel redden. Het meisje dat destijds wat moeite had met de lengte van mijn pikkie was even oud als ik toen. Zeven jaar! Het leek mij niet relevant om die leeftijd te melden…
Zie ook: http://www.pacopainter.nl
Schrijver: paco, 4 maart 2008
critici.nlGeplaatst in de categorie: lichaam
borsten
950
Geef je reactie op deze inzending: