Selena en de spiegelheks

Toen ik vanmorgen in de spiegel keek en mezelf zag besefte ik dat ik lelijk was, gewoon lelijk, verschrikkelijk lelijk.
Ik snap niet waarom ik het vanmorgen pas zag, alsof ik het gewoon nooit heb opgemerkt. Vreemd, want ik loop toch altijd al rond met dezelfde kromme neus en uitpuilogen.

Ik ben Selena, veertien jaar oud, heb groene ogen, blond haar en ben vrij stevig. Snel wurm ik mezelf in mijn kleren en ren naar beneden om een boterham te eten. Zorgvuldig ontwijk ik alle spiegels en ren met mijn ogen dicht langs de spiegel in de hal. Ik sluip de keuken in zodat mijn moeder me niet hoort, ze slaapt zoals gewoonlijk met een boek op haar gezicht en haar hand nog half in een zak chips.

Twee jaar geleden zijn mijn ouders gescheiden en sindsdien is mijn moeder niet helemaal zichzelf meer, ze valt 's avonds in slaap voor de tv, propt zich vol met chocolade en soms begint ze spontaan te huilen. Als iemand op school vraagt of hij een keer op bezoek kan komen, mompel ik meestal dat ik geen zin heb of dat ik niet kan.
Ik schaam me voor mijn moeder, en niet zon klein beetje ook. Snel prop ik een boterham in mijn mond en kauw er even op, daarna spuug ik hem weer uit. Dat is een trucje dat ik heb geleerd van mijn nicht, je hebt geen honger meer en je komt niet aan. Oké, ik weet dat ik niet dik ben maar ik heb nog steeds niet het figuur van Tyra Banks, en met mijn hangbillen zal ik dat waarschijnlijk toch nooit bereiken.

Ik loop naar de deur en leg mijn hand op de klink, even overweeg ik te roepen naar mijn moeder maar besluit dan toch het niet te doen. Ik loop naar buiten en sluit de deur langzaam achter me. Ik huiver, het is koud buiten en ik heb een vreemd gevoel in mijn buik. Angstig kijk ik om me heen met het gevoel dat ik bekeken word. Ik zucht, wat ben ik nou voor een angsthaas, er kan helemaal niks gebeuren in mijn eigen tuin. Snel loop ik naar de schuur en knijp mijn ogen dicht voor het spiegelende raam in de schuurdeur. Voorzichtig open ik ze weer. Ik zag iets achter me, ik weet niet wat maar ik zag iets. Snel kijk ik naar achter, rechts van me en tot slot draai ik mijn hoofd naar links. Niks. Rillend leg ik mijn hand op de deurklink en probeer hem naar onder te drukken. Het lukt niet, hij zit vast. Gehaast probeer ik het nog een keer, bang dat als ik nog langer buiten blijf er iets ergs gebeurt. Snel trek ik mijn hand terug, de deurklink is ijskoud. Ik vloek, geef de deur een trap en kijk verschrikt om me heen. Alles lijkt hetzelfde, op de kille mist die al dagen in ons dorp rondhangt na. Angstig spits ik mijn oren, ervan overtuigd net iets gehoord te hebben.

‘Selena’ fluistert een fluweelzachte stem in mijn oor. Ik draai mijn hoofd met een ruk naar links, waar de stem vandaan kwam. Ik zie niks. ‘Selena’ fluistert de stem weer. Ik kijk nu recht voor me ervan overtuigd dat de stem daarvandaan kwam. Bang tuur ik naar mijn spiegelbeeld maar zie niks. Voorzichtig leg ik mijn hand op het spiegelende glas en trek hem snel weer terug. Het glas is ijskoud, net zoals de deurklink. ‘Selena’ roept de stem nu met een snijdende toon. Verschrikt deins ik achteruit en kijk naar de vrouw in het glas. Het is niet mijn spiegelbeeld, ze heeft felle grijze ogen, donkerrood haar en een moedervlek net boven haar lippen.

‘W-wie bent u?’ weet ik uit te brengen terwijl ik versteend van angst naar het spiegelbeeld kijk. De vrouw lacht met een koude, harde lach die me laat huiveren. Ik knipper met mijn ogen en voel mijn hand omhoog gaan. Met al mijn wilskracht probeer ik hem weer omlaag te duwen maar zonder succes. Ik zie mijn hand naar het glas gaan en kan niks doen om hem tegen te houden. Na een paar seconden - die voor mij uren leken - bereikt mijn handpalm het glas en zie ik een fel licht. Ik probeer mijn ogen te sluiten maar het lukt niet.
Daarna is alles zwart.

Kinder Selena Spiege Selena Spiegel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 11 stemmen 757