sterk verhaal nummer 1

Ik ben nou een ouwe lul van bijna vijftien, door de wol geverfd en gepokt en gemazeld, maar jaren geleden, en nu spreek ik over begin deze eeuw, hadden mijn ouders het plan opgevat om ons, de zoons, mee te nemen op een autovakantie naar België, naar het gebied waar ze alleen maar Frans en Duits spreken.

Wij waren niet veel gewend qua reizen, een dagje naar de wal, dat werd dan meestal Leeuwarden, vonden we al heel wat. Verder dan Limburg waren we nog nooit geweest. België klonk me dan ook behoorlijk exotisch in de oren. Naarmate de vertrekdatum naderde, begon ik me toch wel zorgen te maken . Ik sprak geen woord Frans of Duits en ik had er eerlijk gezegd weinig vertrouwen in dat mijn wereldvreemde ouders de taal enigszins behoorlijk zouden beheersen, laat staan mijn slome broer. Met dat stel boeren op vakantie gaan, dat ging natuurlijk nooit goed. Dus nam ik mijn voorzorgsmaatregelen. Ik leerde drie zinnen uit mijn hoofd in het (gebrekkig) Duits en in het (zeer gebrekkig) Frans, om mezelf in geval van onverhoopte calamiteiten uit de ellende te halen.
Zin 1 en 3 waren daartoe zeer geschikt, zin 2 kwam er min of meer per ongeluk tussen.
Zin 1: Diese idioten kenn ich nicht, ich binn der sohn von Beatrix, oftewel : Je ne connais pas ses idiots ici, je suis le fils du roy de Hollande.
Zin 2 : Möchten Sie mit mir schlafen? Voulez vous couchez avec moi? (Ik was 11, maar goed.)
Zin 3 : Wo ist der Bahnhof? Ou est le gare?

En die laatste zin kwam me toevallig goed van pas! Op de allereerste dag in de Ardennen, midden in de beboste heuvels en bergen, speelde ik het namelijk klaar om te verdwalen. Terwijl de rest van de verschrikkelijke autoreis lag te bekomen, verkende ik, de avonturier van de familie, de woeste omgeving. Ik zou alleen maar een eindje om gaan, dacht ik, maar al na vijf minuten ging het mis met mijn oriëntatievermogen. Ik doolde uren en uren rond en ik kon met geen mogelijkheid ons vakantiehuisje terug vinden. Het begon al donker te worden. Huilend, dorstig en half verhongerd trof ik een meneer aan die bij een beekje zat te vissen. (Ik heb sterk het vermoeden dat het Marc Dutroux was, maar maak dat maar eens hard!) Hij sprak geen woord Vlaams, maar ik was hierop voorbereid! Zin 3 au Français! Hoewel het nergens op sloeg, want ik moest helemaal niet naar een station, maar naar ons vakantiehuisje. De man gebaarde loom in een bepaalde richting en riep iets onverstaanbaars. Ik ontdekte een spoorweg en begon die in een willekeurige richting te volgen, in de hoop bij de bewoonde wereld aan te komen, een politieagent te vinden en mijn ouders op te sporen, of anders mensen met meer geld die me wilden adopteren. Ik liep nog geen drie minuten langs dat spoor, of ik stond opeens in de tuin van ons vakantiehuisje! Ze lagen allemaal nog te slapen en hadden me niet eens gemist! Dat is toch sterk, nietwaar?

De rest van de vakantie deden we de hele nacht geen oog dicht, want ieder half uur denderde er een goederentrein langs. Vandaar de lage huur, realiseerden mijn ouders zich bitter. Dat ze mij bijna waren kwijt geraakt, hebben ze nooit beseft.

sterkverhaal vakanti vakantieverhaal België

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 9 stemmen 650