Dagje strand.
Zanderige, zomerse zotheid op het kleine strand van Cavalaire-Sur-Mer. Na drieën naar "la plage" vertrokken, een tijdstip waarop de bedreigende zonnestraling aan het afnemen is. Goed invetten met de franse spuitbus, met factor 30. Een handdoek neergelegd op een plaats waar we met ons vijven naast elkaar zouden kunnen liggen.
Eerst werd de meegebrachte parasol in de grond gedraaid, welke techniek we snel van anderen hadden afgekeken. Helaas stond er een flinke wind waardoor na enkele minuten de parasol met stok en al werd gelanceerd en bijna onherstelbare schade had berokkend bij onze nog onbekende strandburen.
Nadat de eerste schrik was verdwenen probeerde een andere buurman ons duidelijk te maken hoe je met veel wind zo’n schaduwvormer moet opstellen.
Schuin de paal in het zand steken en de rand van het groen met wit gestreepte gevaarte het strand laten raken in de richting van de wind.
Daarna de spleet opvullen met zand en daarna staat zo’n ding als een huis.
Het gaf alleen maar schaduw aan twee en een half persoon, dus de andere
twee en een half moesten direct gaan zwemmen, hoewel dat zonde was van al dat insmeren op benen en voeten. Met de strandvolleybal spelen langs de waterlijn.
Weinig ruimte tussen de spelende kleine kinderen, de wandelaars en de andere actieve strandbezoekers, die met houten batjes een oranje bal oversloegen.
Het volleyballen ging niet gemakkelijk, maar dat gold voor alle inspanningen op het strand. Na een te harde smash in de verkeerde richting werd een passieve zonaanbidder wreed wakker gebald en keek ons aan met een verwoestende blik, die ons deed besluiten om de bal bij de parasol terug te leggen.
Dan maar gaan zwemmen, oei vergeten om mijn zwembroek onder mijn korte broek aan te trekken.
Geen probleem, een van mijn kinderen wilde wel een handdoek om me heen
draperen, waarbinnen ik mijn zwembroek kon aantrekken.
Alles ging goed tot het moment dat ik met twee benen vast kwam te zitten
in een pijpje van mijn zwemtextiel, mijn evenwicht verloor en bij mijn strandburen op bezoek kwam.
Zo’n witte naakte adonis zagen ze blijkbaar niet regelmatig, want de opwinding was groot. Veel groter dan ik had verwacht van een mondain strand in Zuid Frankrijk.
Nadat ik vrij lang in het zeewater was geweest, gezwommen, gebald en met een te strak zittende zwembril de onderwaterwereld had bekeken, was ik naar mijn handdoek en parasol teruggelopen. Nou ja, meer teruggehinkt omdat het zachte zand gloeiend heet was onder mijn doorgaans in sokken en schoenen gehulde voeten.
Lekker opdrogen in de warme zon en rondkijken naar het speelse strandtafereel.
De Nederlanders waren meteen kerkenbaar aan die vreselijk grote koelboxen en enorme hoeveelheid kinderspeelgoed dat rond de ligplaats op het strand was uitgestald.
Ik keek met jaloerse blik naar een driejarige Franse dreumes die met zijn emmertje en schepje langs de waterlijn aan het scheppen was.
Zandkastelen bouwen was een stukje verjaard sentiment en helaas waren mijn kinderen op een leeftijd gekomen dat andere bezigheden meer voor de hand lagen.
Er was veel te zien op het strand. Slapende, etende, inwrijvende, pratende, drinkende en lezende mensen. Als in een trage film gebeurde er toch van alles.
Mijn blik werd getrokken door een negroïde vrouw die zich ook aan het insmeren was met dezelfde spuitbus die wij ook gebruikten. Ik vroeg me af of zij ook een nog donkerder huid wilde hebben of alleen de gezelligheid van het strand en de koelte van het water opzocht.
Mijn blik dwaalde verder en zag steeds meer slapende mensen. Dit werkte aanstekelijk.
Ik begon te gapen maar had een vreemd gevoel iets vergeten te zijn.
De bal lag onder de parasol, mijn broek met portemonnee in de strandtas, mijn vrouw was met haar ogen dicht aan het lezen onder de parasol, mijn ene dochter las op haar buik en de twee andere kinderen waren een ijsje aan het kopen.
Ik ging liggen, de geluiden verstomden geleidelijk en ik droomde snel weg op het zwoele strand.
Een van de kinderen maakte me wakker en vroeg me waarom ik zo in de felle zon was gaan slapen. Mijn schouders voelden stijf en verbrand en opeens realiseerde ik wat het gevoel iets vergeten te zijn betekende.
Een verbrande rug met twee verbrande schouders.
live.nlGeplaatst in de categorie: vakantie
strand
1.909
Geef je reactie op deze inzending: