Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Vergulde rookworst

Wat is de wereld toch klein. Kom ik mijn achterbuurvrouw Carmen tegen met een rookworst in haar hand. Wij staan in de HEMA waar ik van de bedrijfslijder een vergulde rookworst in ontvangst mocht nemen vanwege verregaande promotie van het bedrijf mijnerzijds (zo stond het in de bijbehorende oorkonde).

Carmen feliciteert me met mijn prijs terwijl ze een flesje Vitamine B Complex-25 koopt (krachtige samenstelling, helpt bij geestelijke en lichamelijke vermoeidheid, staat er op het flesje).
Komende van de HEMA kan ik alleen maar hopen dat ze na inname van dit veredelde rattengif lichamelijk niet helemaal instort van ellende. Over een geestelijke klap zal ik het maar niet hebben. But than again: ze heeft net een rookworst gegeten dus ze ligt toch al aan het infuus voordat ze überhaupt die pillen kan consumeren.

‘Ik ben een beetje boos op je Paco', tjilpt ze met haar hese stem.
’Ik was vorige maand jarig en je hebt niet eens een kaartje gestuurd!’
‘Een kaartje??’, vraag ik verbijsterd. ‘Lieverd, je bent mijn achterbuurvrouw, ik heb nog naar je gezwaaid vanuit mijn slaapkamer, zag je dat niet? En bovendien kost een postzegel ook een rib uit je lijf tegenwoordig.’

‘Ja,’ zegt ze. ‘44 cent !! Dan is een kaartje voor mijn verjaardag, qua kosten/baten analyse, wel erg veel gevraagd.’
‘Vergis je niet, in Turkse lires gerekend kom je op een bedrag van zes cijfers,’ houd ik vol.

Zo kibbelen we nog wat door en ik geef haar een lift naar huis waarbij ik onderweg de vergulde rookworst uit het raampje van de auto flikker. Dat heb ik ooit Rijk de Gooijer zien doen met een filmprijs en dat kon ik wel waarderen.
Nu ik het zelf ook doe, voelt het bijna als een orgasme als ik de rookworst, kijkend in mijn zijspiegel, over het asfalt zie rollen en vervolgens tot stilstand zie komen in een hoop paardestront.
‘De worst is eindelijk thuisgekomen,’ zeg ik grijnzend tegen Carmen.

Ik stop voor haar deur en ze nodigt mij uit voor een kop koffie. En terwijl de koffie staat te bevriezen rukt ze mijn mouwloze hemdje (Zeemanie ad neuro 3,95) van mijn gebruinde lijf.
Vanuit haar slaapkamer zie ik mijn eigen slaapkamer alwaar ik het dreigende hoofd van mijn hond, Oom pitbull, voor het raam zie verschijnen. Ik hoor hem blaffen terwijl het kwijl uit zijn mond druppelt. Maar mijn jeans (Bens Broekenpaleis, twee halen één betalen) volgt de weg van mijn mouwloze hemd en ik besluit mijn aandacht op belangrijker zaken te richten.

Jammer genoeg gaat mijn mobieltje te keer. De politie, dus neem ik maar op. Ze hebben mijn vergulde rookworst gevonden. Of ik blij ben en of ze hem mogen komen brengen en zo...

Schrijver: paco, 19 augustus 2008


Geplaatst in de categorie: algemeen

3.0 met 4 stemmen 248



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)