Onrustig
Ze zat aan een tafeltje tegenover ons. Ik schatte haar een jaar of vijftien. Wat bleekjes, niet onknap en alledaags gekleed. Voor haar stond hedendaags tienervoedsel: een blikje Red Bull en een hamburger. Van het laatste was slechts een enkele hap genomen. Kennelijk was het er niet van gekomen de maaltijd af te maken. In haar armen lag een baby van een maand of tien. Het kind huilde. Het meisje deed haar best de kleine te troosten en tegelijkertijd probeerde ze het een speen tussen de lippen te wurmen. Beide lukte niet erg.
Mijn vrouw keek mij aan en zei zacht: ‘Snap je dat nou, zo’n jong kind, en nou al moeder?’
Ik knikte, hinkend op twee gedachten. Aan de ene kant onderschrijf ik de gedachtegang van mijn vrouw: een meisje van die leeftijd moet genieten van alle dingen die het leven haar te bieden heeft, zonder de zorg voor een kind. Aan de andere kant; ik kende haar niet. Misschien was het een bewuste keus en was ze heel gelukkig.
‘Je kunt mij niet vertellen dat dit tegenwoordig nog hoeft’, vervolgde mijn vrouw. ‘Vroeger sprak je van een ongelukje en je liet het ook niet zomaar weghalen. Veel meisjes dorsten het niet eens te vertellen. Maar tegenwoordig..?’
Ik haalde mijn schouders op en zei kort: ‘Waarschijnlijk wilde ze het wél.’ Ik vermijd discussies zonder voldoende basiskennis. Maar vrouwen zijn anders. Die laten zich leiden door hun moederinstinct. Vanuit de invalshoek van mijn vrouw was de moeder zelf nog een kind.
‘Ja, misschien wel’, zei ze. ‘Maar daar gaat het niet om. Zo’n kind vergooit haar hele jonge leven. En wie weet; misschien heeft ze niet eens een man, dan staat ze er helemaal alleen voor.’
Die conclusie ging mij te ver. ‘Wat je nu zegt is onzin’, zei ik. ‘Zo kan je iedereen op straat wel aankijken en er een levensverhaal omheen bouwen.’
‘Wat kan mij iedereen schelen’, reageerde ze bijna kiftend. Haar instinct speelde nu echt op, en dan delf je als man het onderspit.
Overdreven benadrukkend zei ze: ‘Ik heb het over dát meisje, dat dáár zit, met díé baby. Ze is aan handen en voeten gebonden met zo’n kind. En als er ook geen ouders zijn die haar opvangen, wat moet ze dan?’
De baby was inmiddels harder gaan huilen en het meisje was er zichtbaar nerveus onder. ‘Stil nou’, wilde ze de kleine tot bedaren te brengen. ‘We gaan zo naar huis.’ Opnieuw probeerde ze de speen – die inmiddels drie keer op de grond gevallen was – in de mond van de baby te krijgen. Weer tevergeefs.
‘Zie je nou wel’, zei mijn vrouw. ‘Zo’n kind is tegen dit soort dingen niet opgewassen. Ze maakt die kleine alleen maar onrustiger.’ Ze schudde haar hoofd om haar woorden kracht bij te zetten. Het meisje zag het gelukkig niet. Ze had het te druk met zich ongelukkig voelen.
Ik kreeg er genoeg van. Ik begreep dat mijn vrouw eigenlijk reageerde uit medelijden en onmacht. Ze had met het meisje te doen, maar deed dat af door de situatie te hekelen.
‘Zullen we gaan?’ vroeg ik.
Op dat moment ging de deur open. Er kwam een vrouw binnen van rond de veertig. Ze keek haastig om zich heen. Haar blik bleef rusten op het meisje met de baby aan het tafeltje tegenover ons. Met korte snelle passen liep ze er naar toe.
‘Het spijt me schat’, zei ze tegen het meisje. ‘Het duurde allemaal langer dan ik had gedacht. Was je broertje lastig?’
‘Nee mam’, zei het meisje zichtbaar opgelucht. Ze gaf de kleine aan haar moeder en hij was ogenblikkelijk stil.
In één ding had mijn vrouw dus gelijk; nervositeit maakt baby’s onrustig.
We hebben het er verder maar niet meer over gehad.
wrc.nlGeplaatst in de categorie: humor
Cursief
279
Geef je reactie op deze inzending: