Geen keus

‘Mijn hond is dood’, sprak de man mij aan op het bankje in het park. Ik keek verbaasd. Naast de bank stond een jonge teckel, alles behalve dood.
‘Nee, niet de hond die ik nu heb, mijn vorige hond’, zei de man verklarend. ‘Verwarrend hè? Ik bedoel de vorige, terwijl ik in het nu praat; alsof Joris er helemaal niet is. Joris is mijn nieuwe hond.’

Hij wachtte even, aaide de teckel over zijn kop en ging verder: ‘Maar ja, als mijn vorige hond geen spuitje had gehad, was Joris er niet geweest. Althans, niet bij mij.’ Hij keek mij aan alsof hij zich er van wilde vergewissen dat ik alles goed begreep.

‘U kende mijn hond toch? U kwam hier toch ook vaak - met dat witte Whisky hondje?’
Ik had niet de indruk dat hij zich veel vroegere parkgebruikers voor de geest kon halen, maar de Black and White reclame en zijn liefde voor een goede slok, gaven hem in dit geval waarschijnlijk extra kennis.
‘Ja, ik herinner mij uw hondje’ zei ik, ‘al is het wel een tijdje terug. Die van ons is ook dood, wij moesten hem ook laten inslapen.’

De man knikte, en terwijl hij zijn wenkbrauwen optrok verzuchtte hij: ‘Als ie geen spuitje had gehad... alsof er iets te kiezen viel? Op een dag was het zover. Hij kon ineens niet meer lopen. Verlamd weet u, aan z’n achterpoten.’

Joris, de nieuwe hond, scharrelde intussen vrolijk rond de benen van de man, zich niet bewust van het drama dat zich vóór zijn tijd had afgespeeld.
‘Ik zag het meteen’, ging hij verder. ‘Ik had net z’n water ververst en nieuwe brokken in z’n bakkie gedaan. En toen zag ik het. Hij sleepte met zijn achterwerk over de grond. Eerst dacht ik nog: hij heb zeker geen zin om op te staan. Jeuk of zo. Maar opstaan ging gewoon niet.’ Hij stopte weer, een opkomende emotie veranderde de toon van zijn stem. ‘Toen heb ik hem opgepakt en mijn vrouw heeft een taxi gebeld.’

‘In de taxi begon ie helemaal te beven’, vervolgde de man en slikte even. ‘Ik heb hem de hele weg nog een beetje gekriebeld, maar het was alsof ie me niet zag. Die ogen, die treurige ogen, die vergeet ik nooit meer.’

Joris had inmiddels twee teefjes aan de andere kant van het grasveld ontdekt die zijn nog jonge hormonen acuut deden opspelen. ‘Rustig Joris.’ Met een korte ruk aan de riem probeerde de man de teckel in slaapstand te krijgen. Tevergeefs. 'Het was iets met z’n zenuwstelsel, zei de dokter. Niets meer aan te doen. Ik had hem nog wel mee naar huis kunnen nemen. Maar dat zag ik niet zitten. Ik kon het gewoon niet aanzien.'
Weer moest hij slikken en zweeg een moment.

‘De dokter begreep het wel en liet de keus aan mij’, hervatte de man en haalde zijn schouders op. ‘Alsof er iets te kiezen viel?’
Voor de tweede maal verklaarde hij zich vragend. Het was duidelijk, twijfel maakte deel uit van zijn verdriet. ‘Toen de dokter hem had ingespoten heb ik hem net zo lang in m’n armen gehouden tot ie niet meer ademde. Toen was ie dood.’
Dat laatste benadrukte meer zijn emotie dan zijn logica. ‘Ik heb hem daar maar gelaten, bij de dokter bedoel ik. Ik mocht hem ook zelf begraven, maar dat kon ik niet.’

Joris maakte inmiddels zijdelingse sprongetjes aan de strakke lijn. Hij wilde de teefjes hoe dan ook zijn interesse tonen.
‘Wij hadden ook geen keus’, zei ik tegen de man. ‘Het was het beste voor de hond.’
Opnieuw keek hij mij aan, knikte en stond op. ‘Ja, het beste’, zei hij zacht.
En voor hij wegliep: ‘Alsof er iets te kiezen viel?’

teckel Dierenliefde Dierenliefde Tragiek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.9 met 9 stemmen 416