Heremietkreeft

(voor Dylan Thomas)

In essentie extreem geestesmoe, wanstaltig gekortwiekt en volledig uitgerangeerd stonden zijn gekwelde intercitymuzen als oude opgebruikte stoomlocomotieven in een vervallen hangar op een onherbergzame plek, naast het normale treinenstelsel overwoekerd door diversen dramatische klimplanten. Kollosale wrakken van roestend ijzer met een weergaloos verleden, murw geslagen en nahijgend als uigeleefde, afgebeulde renpaarden. De automatische periscoop (goedkope, ineengeschoven kachelpijpen) had zich losgerukt van de dronken onderzeeer, als gekloofd eikenhout. Zijn reebokspieren hadden hun spierkracht verloren, erger nog, er was geen sprake meer van spieren. Verlaten door zijn geliefde muurbloemmuze kreeg hij die ontzielde vastgelopen staarblik, die men wel vaker bij geniale gekken aantreft, meestal tijdens de overdonderende ineenstortingen van hun voltooide imperiums of onder de mammoetsloep van een vlijmscherp waarheidsserum, dat sterker blijkt dan alle roesverwekkende vluchtmiddelen.

Hij maakte de fout die alle kunstenaars dan maken, denkend dat de hele wereld instort, terwijl er slechts een droompaleis in brand staat, weliswaar zijn paleis, maar te overleven, te vervangen, te vergeten. Zijn gierende spookhuiswagentje verscheen nooit meer bij de uitgang, raakte van lieverlede de tijd kwijt, bleef herhaaldelijk stilstaan bij de meest schrikaanjagende spookbeelden, waaronder een poëzieverscheurende schikgodin en een mensetende drankfles met natuurlijk glasscherpe karteltanden, op en neer gaand als een verpletterende heimachine.
Maar hij hoorde alsmaar in zijn verweekte achterhoofd de prachtigste zangstemmen, de betoverendste liederen, of verre nagalmen, daar zag hij de zeer ijle gedaante en hij kon er eenvoudigweg niet aan weerstaan, hij wilde dat liefdevolle licht terug in zijn opgereten aardbol, al dronk hij de verweesde ziel uit zijn opgeblazen rubberbootlijf, zijn ziel zocht onweerstaanbaar en koortsig de eenwording van weleer, de eerste aanvaring tussen hem en zijn muzen, het gevecht, de verstrengeling, het magnetisch verliefd blijven op eeuwige fantomen, hoger dan de hangarmuzen en veel, veel verder weg dan iedere waarneembaar, feilbaar melkwoud.

Heremietkreeft Thoma Thomas Dylan

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 145