Leila H
Wandelend op de Croeselaan beeindigt mijn verloofde in enkele woorden onze relatie; ze zegt dat ze al enige tijd twijfelt en dat was dat, ze gaat de hoek om en verdwijnt uit mijn leven.
M’n vriend Floris zit tegen over mij en krijgt m’n emoties over zich heen en moppert: wat een egoïstisch wijf om zich er na twee jaar met een paar woorden van af te maken; wees blij dat je van haar af bent.
Ik tover een glimlach op m’n gezicht en somber: ‘Boontje komt om z’n loontje’. Mijn vriend kijkt me niet begrijpend aan en vraagt of hij iets gemist heeft.
Ik leg hem uit dat ik voor m’n ex enige maanden verkering had met Leila. We gingen op een warme dag op de fiets naar het zwembad. Op de zonneweide bij het zwembad lagen we naast elkaar. Ik vond haar huid nogal wit, pigment-arm voor haar donkere haren en bruine ogen, een beetje onnatuurlijk dat ik met blond haar en blauwe ogen bruiner was dan zij, en toen ik over haar huid streek voelde dat ruw, een beetje als fijn schuurpapier. Ik schrok, minste of geringste afwijking van ‘normaal’ stoot op die puberale leeftijd af.
De psychische weerstand werd zo groot dat ik op stond en zonder iets te zeggen wegliep naar de kleedhokjes - uit het zicht van de weide - en kleedde mij aan en zonder waarschuwing fietste ik naar huis. De dagen er na heb ik niets van me laten horen. Voor mij was het voorbij, de verkering was uit.
Geen ogenblik heb ik er aan gedacht wat voor verdriet ik heb veroorzaakt in mijn egoïsme.
Ik denk regelmatig aan die geschiedenis. Als ik me nu inleef in die situatie schaam ik mij, doet het pijn; ik besef hoe zij zich gevoeld moet hebben toen ik niet terug kwam. Die rotstreek moet een nare ervaring voor haar geweest zijn; ze moet mij gezocht hebben, zelfs naar de bodem van het zwembad hebben gestaard en toen ze er achter kwam dat ik zomaar vertrokken was, heeft dat blijvende schade aan haar karakter, aan haar eigenwaarde toegebracht. Ze heeft een rot tijd gehad, wie weet hoe lang ongelukkig geweest.
Ik kan mij nu niet voorstellen dat een mens zo ongevoelig kan zijn. Een puber met weinig inlevingsvermogen en doet mij - met de kennis van nu - denken aan de gevoelsarme sociopaat, die ‘denkt’ dat pijn die hij niet persoonlijk ervaart, niet bestaat.
Door beide ouders in de steek gelaten toen ik vier jaar was en opgevoed door mijn grootouders, de dorpsmid, mensen met weinig sociale aanleg. Die sociale vaardigheid probeerde ik later te leren maar het werd geen deel meer van mezelf, en ik zal nooit geolied door de samenleving glijden. Inkt is droog geworden en schrijven wordt krassen. Ik hecht mij niet. Men zegt dat de oorzaak ligt in mijn jeugd die ik doorbracht tussen afstandelijke mensen.
Floris zucht: ‘Je ex heeft je beter behandeld dan jij Leila, het is inderdaad je verdiende loon, je was een hufter; ik heb de indruk dat je levenservaring inmiddels jouw karakter heeft gecorrigeerd, want anders zat ik hier niet, was ik je vriend niet’.
Inzender: Janneke Koster Baas, 27 september 2009
quicknet.nlGeplaatst in de categorie: psychologie
Leila H
154
Geef je reactie op deze inzending: