De Handtekening
Haar hand trilt, ik weet dat ze tegen haar zin de papieren tekent. Ik baal dat ik het zolang heb uitgesteld, misschien hierom. Mijn schuldgevoel overheerst en zolang ik niet de daad bij het woord voeg voel ik me beter.
Je ziet het nergens aan en zij gelooft het niet, maar ik heb hier wel verdriet van. Nu is ze weer gaan twijfelen omdat zij degene is die me dwingt met de papieren te komen, ze wil morgen niet in haar eentje 10 jaar met me getrouwd zijn. Ik voel dat niet zo, ben al twee jaar weg. Maar ja, vrouwen... Ik heb het haar beloofd, dus nu sta ik hier.
Ik heb de papieren op tafel gelegd, op haar verzoek want eigenlijk kwam ik om een vriend van ons te helpen verhuizen. Ik zei haar dat ik het ongepast vond, zij vind de hele echtscheiding ongepast dus haar maakt het niet uit zei ze. Ze doet er erg lang over, als ik beneden kom is ze nog steeds aan het lezen, het zweet breekt me uit. Stel dat ze besluit niet te tekenen.
Ik volg haar helemaal niet, letterlijk niet en in figuurlijke zin ook niet. Twee jaar geleden stonden we beiden achter deze beslissing, leek het goed te zijn. Voor mij is dat nog steeds zo, voor haar niet.
Ik ben nog steeds samen met de vrouw die op mij een heilzame werking heeft en heb mijn keus gemaakt.
Ze zegt dat ze het wil begrijpen, wat er is gebeurd, dat ze recht heeft op antwoorden na 13 jaar. Dat het haar helpt te verwerken. Eigenlijk heb ik geen idee wat ik zou moeten zeggen. Dat ik onduidelijk ben geweest is helemaal mijn schuld. Ik heb haar en mijn vriendin bedrogen, gedaan alsof ik wilde dat het goed kwam, wilde vechten. De vriendschap die we toen nog hadden zal daardoor nooit meer mogelijk zijn.
Zij praatte en praatte, mailde en mailde. Stelde confronterende vragen, beschuldigde en nam schuld.
Ik heb er nooit op gereageerd en dat wreekt zich nu. Ze heeft zelf ook anderhalf jaar een relatie gehad waar ze in geloofde. Met haar verstand kon ze de scheiding aan en hield ze van die ander, maar haar gevoel was er nog niet klaar voor. Ze voelt zich daar ook schuldig over al is ze wel eerlijk geweest zegt ze. Ze vult alles zelf in en zegt dat ik er maar voor moet zorgen dat dat niet nodig is.
Als je jezelf piano leert spelen, bespelen je vingers de witte toetsen en ben je blij met het resultaat. Echter is er pas een melodie als je ook de melancholische klanken van de zwarte toetsen invoegt. Soms klinkt dat prachtig, maar soms ook vals. Die witte toetsen, de juiste knopjes. Naïef, onschuldig en optimistisch. De zwarte toetsen, moeilijk, zwaar en emotioneel geladen, maar ook prachtig. Haar metafoor. Ze zou net zolang geoefend hebben tot het prachtig klonk, maar ik wil liever zelf spelen, op mijn witte toetsen. En weet je, dat klinkt best goed al zeg ik het zelf.
Ze zet de laatste handtekening, hij lijkt nergens op. Het valt me mee dat ze niet huilt. Ik had een drama verwacht. Dan kijkt ze naar me, heel even en spuugt op de papieren. Ik schrik en zeg
'sorry'.
Dat is alles wat ik eruit krijg, al twee jaar lang en het is olie op het vuur. De vulkaan barst en ik voel hoe haar kruk mij vol op mijn rug en knieholte raakt. Ik ben bang voor haar nu, ze is gek.
Ze belt me, is weer tot rust gekomen. Ze bied haar excuses aan, wilde me geen pijn doen. Ik zeg dat ik het wel begrijp, maar eigenlijk begrijp ik er natuurlijk niets van. Het is het resultaat van mijn zwijgzaamheid zegt ze. Ik vraag haar wat ze wil en ze zegt dat ze antwoorden wil op haar vragen, zodat ze verder kan met het opnieuw opbouwen van haar leven.
Ik beloof haar een gesprek, maar heb er nu al spijt van. Mijn schuldgevoel is ook een manier om dingen die niet in de haak zijn, in stand te houden en straks zit ik weer op de biechtstoel. Op een of ander manier doorziet ze me altijd.
Ze heeft getekend, ik snel naar de advocaat en geef de papieren af. Proost, net niet 10 jaar getrouwd.
gmail.comGeplaatst in de categorie: huwelijk
echtscheiding
509
Geef je reactie op deze inzending: