Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Stilte voor de storm

In elkaar gedoken, gehurkt, elke spier van haar lichaam gespannen, tuurt ze in de verte en gaat met haar scherpe ogen de horizon af. Haar lichaam is amper bedekt met een lendendoek en glimt in de zon. Daardoor kan men zien wanneer ze één enkele trage beweging maakt om haar houding te vergemakkelijken om te voorkomen dat ze in kramp geraakt. Haar bilspieren zijn een harde bundel en haar schouders zijn sterk gespierd. Bewegingloos zit ze daar, wachtend op de volgende gebeurtenis en klaar om in de aanval te gaan of op de vlucht te slaan. Zweetdruppeltjes parelen op haar neus en terwijl ze heel langzaam de lucht rondom haar opsnuift, voelt ze de spanning nog vergroten. Haar oren staan op scherp, geen enkel geluidje zal haar ontgaan.

Het is drukkend. De lucht is vochtig zwoelwarm en de stilte is oeroverdonderend. De zwaarte van een aankomend onweer hangt in de lucht. Her en der, verspreid over de vlakte, neemt ze verdorde struiken waar, de plekken waar ongedierte bijeen komt om in deze alles verzengende hitte op zoek te gaan naar een beetje schaduw. De zon staat laag en geeft het sein tot het vallen van de nacht.

Ze schrikt op. Rechts achter haar hoort ze een takje kraken. Nog scherper gaat ze luisteren en nog trager ademt ze via haar ver openstaande neusgaten de geur in van het naderende gevaar. Een slepend, schurend geluid over de grond trekt even haar aandacht en nog geen meter van haar vandaan glijdt een bruingevlekte slang kronkelend voorbij. Haar lichaam ontspant zich wanneer het gevaar geweken is.
Het wordt nog drukkender en in de verte hoort ze het gerommel van het naderende onweer.Windstil is het, maar ze beseft dat dit niet lang meer zal duren en vraagt zich af waar zij kan gaan schuilen. De hitte van de dag laat ook haar sporen achter. Laag boven de grond hangen de dampgordijnen die vrijkomen door verdamping van het beetje vocht dat werd opgestapeld van voorbije regenvlagen. Haar instinct zegt haar dat Thor de dondergod fel te keer zal gaan. Lichte bliksemflitsen schieten als schichten aan haar voorbij en de eerste regendruppels bevochtigen haar geoliede lijf. Het onweer is nog ver weg, want de tijd tussen de flitsen en de dondergeluiden is nog heel lang.

Ondertussen hebben de wolkenvelden zich opgestapeld en is de duisternis gevallen. Een lichte bries bezorgt haar rillingen. Haar lichaam, dat stram geworden is van de lange gehurkte zit, voelt verstijfd aan. Ze ontspant zich, wetend dat er geen gevaar meer dreigt en dat elk dier alleen nog maar op zoek is naar een schuilplek. Heel langzaam komt ze overeind, geen enkel geluidje makend, en strekt haar leden. Haar voeten doen nog pijn van de lange tocht die ze heeft gemaakt. Ze recht haar rug en haar verlangen naar de warmte van een knetterend vuurtje met dansende vlammen zet haar aan tot een lichte looppas. Met de soepelheid van een hinde weet ze haar snelheid te verhogen in de hoop nog voor de zware uitbarsting bij haar volk te zijn.

Met een heftige donderknal barst het onweer eindelijk los, de regen striemt op haar neer. Na de zengende hitte zorgt dit voor een zalige afkoeling en elke regendruppel op haar huid voelt als een soort van zegening. Haar zwarte haar hangt in slierten rond haar hoofd en haar tong gaat langs haar lippen om het water te proeven. Diep vanuit haar binnenste borrelt een vreugdekreet. Haar prachtige, katachtige, groen gekleurde ogen hebben in de verte een gloed van kampvuren waargenomen. Nog even, denkt ze, en dan kan ze schuilen, veilig warm in haar tippie, haar lichaam toegedekt met bevervellen, luisterend naar het wilde getrommel van de regen tegen de wand van haar tent en naar Thor de dondergod. Ze bedenkt hierbij dat het een geluk is dat deze zware heftige onweren maar van korte duur zijn en dat de allesoverheersende drukkende stilte voor de storm, die zo beangstigend kan zijn, hiermee op slag verdwijnt om plaats te maken voor een welkome verkoeling.

Ze klapt de flap van haar tippie open en stapt de warmte in, nu pas beseffende hoe vermoeid haar lichaam is en hoe ze al die tijd had uitgekeken naar de veiligheid van haar thuis.

Schrijver: Katty, 28 januari 2010


Geplaatst in de categorie: emoties

4.6 met 12 stemmen 307



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Hilde Tanghe
Datum:
30 november 2010
Het lijkt mij een proloog van een wondermooie roman in wording...
Naam:
tarotHuis
Datum:
7 februari 2010
Email:
guido.gillabeltelenet.be
Als ik dit verhaal lees, verwijnt de wereld rondom mij en ben ik alleen nog het verhaal ...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)