Offeren als verdediging

Bestaat een diersoort uit kwetsbare individuen en zijn die een populaire prooi voor roofdieren, dan is de enige verdediging hun aantal. Ze offeren een deel van hun populatie op aan roofdieren, maar er blijven genoeg over om de soort in stand te houden.

Aantal nakomelingen is selectiecriterium, genen met weinig nageslacht sterven uit en genen met veel nageslacht blijven bestaan, zo houdt de natuur door aantal de soort in stand van kleine weerloze prooien als plankton en insecten, beide de basis van voedselketens. Eenvoudig geniaal, des te meer er gedood worden des te groter het aantal nakomelingen per individu om het aantal op pijl te houden.

Bijzonder wreed hoe god van de liefde met zijn creaturen omspringt, we houden het erop dat ons verstand te kort schiet om te doorzien wat in de schepping gaande is, van welk ongetwijfeld logisch geheel het leven en dus ook wij deel uitmaken.

In een eidetische droom zo helder en echt dat ik denk dat het een werkelijkheid is, een flits uit de toekomst, verschijnt aan de hemel een enorme schijf die zich uitstrekt voorbij de horizonten en schuift tussen zon en aarde, een zonsverduistering die de continenten hult in een lange koude nacht die een mensengeneratie duurt.

Buitenaardsen dalen neer en ik stel al snel tot m’n ontzetting vast dat het boekaniers zijn die oogsten wat ze zaaiden - voor onze begrippen lang geleden - en die oogst dat zijn wij. Zoals Europese zeilschepen vers vlees insloegen op eilanden, dat ze op vorige reizen als jonge dieren uitgezet hadden.

Nu zijn wij de kwetsbare prooi van een ‘hogere’ levensvorm en slechts beschermd door aantal, offeren we negentig procent van de mensheid op aan de boekaniers die na een mensengeneratie vertrekken omdat het steeds moeilijker wordt om nog mensen te vangen. Ze zullen tevreden afscheid hebben genomen met zoiets als: ‘ga heen en vermenigvuldig U, tot een volgende keer’.

De indringers hebben met zorg hun eigen sporen gewist en de kennis van de mensheid van de laatste duizend jaar vernietigd om volgende keer niet verrast te worden door extreme tegenstand. De mens is tienduizend jaar terug geworpen in de tijd en het schrift is verloren gegaan. De gedecimeerde mensheid begint opnieuw na vertrek van de overvallers die geleidelijk als goden verdwijnen in de mythologie van de nieuwe wereld.