Kasteel te koop
Het kon niet uitblijven, vandaag heb ik de stap gezet. Ik ben naar de schuur gelopen en ik heb met koeienletters 'TE KOOP' op een stuk hout geschilderd. Gisteravond had ik tot diep in de nacht een gesprek met Lodewijk, mijn butler, die hevig tegenstribbelde, maar de onderhoudskosten kan ik niet meer ophoesten en als ik nu niet toehap, is de huizenmarkt straks helemaal aan het inzakken. Ik heb er jaren in gewoond, sloten wijn geslurpt en vele gedichten geschreven, die ik ergens in de wijnkelder heb verstopt tegen publicatiekanalen. Ik ben met dat bord vanochtend de lange oprijlaan opgelopen en ik heb het voor de gietijzeren hekken in de grond geduwd. Daarna heb ik de makelaar gebeld om de verkoop via hem te laten gaan, zodat er alles aan gedaan wordt, want wachten op een toevallige voorbijganger is een tikkeltje naïef, want daarvoor ligt mijn kasteel te afgelegen in de bossen. Lodewijk liep te ijsberen, keek somber naar alle hoeken in de kamers, stofte neurotisch schilderijen van Monet en Manet af, poetste verbeten de antieke beelden van marmer en goud. De Art Nouveau-voorwerpen werden stofvrij gemaakt, bij het enige schilderij van Rembrandt schikte hij het bovenlampje wat rechter. De antieke, Italiaanse meubelen werden extra sterk in de bijenwas gezet en hij schonk voor mij een peperdure champagne in. Hij had er heerlijke verse zalmhapjes bij gedaan, waar ik zo dol op ben. "Kunt u niet nog even uitstellen, meneer, om uw wijsheid iets langer te laten rijpen?", vroeg hij poeslief met extra vochtige ogen. "Luister, mijn waarde Lodewijk", zei ik op bezorgde toon, "we gaan echt niet naar een rijtjeshuis verhuizen, het zal alleen iets minder comfortabel worden, maar dat is nu eenmaal in de tijdsgeest!". "Het doet me zo'n pijn dit prachtige kasteel te moeten achterlaten, meester!" "Mij ook, mijn beste, maar ons beminde kasteel heeft een rijkere bewoner nodig, anders is de noodlottige verloedering een akelig feit!". Terneergeslagen verliet hij de rooksalon om het middageten voor te bereiden. Ik trok aan de bel en Lodewijk vroeg wat hij voor me kon doen. "Breng me nog zo'n goede fles champagne en drink met me mee!" "Zoals u wenst, meneer". Even later dronken we samen van die tongstrelende champagne en we zwegen als twee geslagen honden. "We gaan straks naar het dorp om wat uit te waaien", zei ik. "Wilt u met de Rolls Royce of de Porche?", vroeg Lodewijk. "Doe de Rolls Royce maar".
We baarden nogal wat opzien toen we door de straten van Nunspeet reden, maar we hadden wel wat anders aan ons hoofd, dan de verbaasde, jaloerse blikken van volstrekt onbekenden. Het was altijd nogal een risico om onze dure auto ergens achter te laten, maar in Nunspeet durfden we dat wel, gezien de milde houding van de meesten en de minimale criminaliteit. We slenterden wat door de winkelstraat, we namen beiden een haring met uitjes, zelfs twee, en in een slagerij kochten we een kilo gesneden rosbief. We liepen bij de makelaar naar binnen, die ons vriendelijk begroette met koffie en brave babbels over goede verkoopvooruitzichten. We luisterden aandachtig naar zijn overspannen gebrabbel, we keken elkaar zo af en toe aan, we konden die rare gast wel op zijn onheilspellende bek slaan. We groetten hartelijk en we zouden elkaar nog bellen. Terwijl we terugreden naar 'Goldmund', zwegen we met een stevige brok in onze kelen. Het middageten was verrukkelijk; eerst kreeftensoep, daarna malse biefstuk met knoflooksaus, meer dan genoeg, avocado's met citroensap en mediterrane kruiden, spinazie en groene asperges in Yorkham. Als toetje Dame Blance en een kruidenlikeurtje. Die middag werkte Lodewijk voornamelijk in de tuin, hij plantte nieuwe fruitboompjes en bloembollen en uit de groentetuin nam hij wat verse basilicum mee voor de avondsoep. Zelf werkte ik aan mijn autobiografische roman, die ik op aanraden van mijn uitgever had begonnen te schrijven, mijn meesterwerk, zo'n 1000 bladzijden lang. Ik had al een voorschot van 500.000 euro gekregen. Hij had nogal veel vertrouwen in mijn schrijftalent of hij was zo stompzinnig als een kakkerlak. Na de maaltijd zijn we beiden een siësta gaan houden tot in de late middag. We troffen elkaar weer in de rooksalon, waar we een glaasje port genuttigd hebben met lekkere nootjes. Lodewijk maakte de antieke klok schoon en hij stofzuigde het Perzische tapijt, tot ik de stofzuiger uittrapte. "Ga eens rustig zitten, beste vriend!" "Wat is er, heer?" "Wees niet zo verdrietig, mijn beste, je zult zien dat we er doorheen komen, dat we een prima stek terug zullen krijgen!" Hij zweeg verdrietig. Hij vertrok naar een verschuilplek zonder mij te groeten, wat in al die jaren trouwe dienst nog nooit was voorgekomen. Ik moest me bezinnen.
Die avond ben ik naar de wijnkelder afgedaald en ik heb enkele flessen ontkurkt, puur uit baldadigheid en boosheid. Ik slurpte dan van die wijn en dan van die wijn, heel decadent en verdrietig. Ik voelde de dronkenschap in mijn hoofd opkomen en dat verwelkomde ik van harte. "Maar nee zeg, ik wilde niet weg, ik ga niet weg, al stort het kasteel voor mijn ogen in, al wordt ik er door bedolven en doodt het mij, dat liever dan als een laffe hond met zijn staart tussen zijn benen weg te vluchten!". Ik schreeuwde in de pikdonkere nacht: "God, sta mij bij, maar ik ga niet weg, want dit kasteel is mijn kasteel en ik ben de juiste kasteelheer voor dit kasteel, IK VERKOOP HELEMAAL NIETS!".
Lodewijk was op het geschreeuw afgekomen en hij omhelsde me en samen dronken we nog meer wijn tot we beiden stomdronken in onze bosrijke omgeving onder de open lucht in slaap vielen. De volgende ochtend bel ik meteen de makelaar om de boel te annuleren. Ik ren de oprijlaan over om het bord uit de grond te trekken, wat lukt en omdat die sprint veel zweet teweegbrengt, troost Lodewijk mij met een glas fruitige, biologische wijn van hoog niveau. We klinken uitzinnig van vreugde.
Geplaatst in de categorie: emoties
Kasteel te koop
294
Geef je reactie op deze inzending: