mevrouw wenkbrauw
Met enige regelmaat onderwerp ik me aan de marteling van het harsen/epileren. Als 55+ -er ontkom ik niet aan haargroei op plaatsen waar je dat liever niet hebt. Zoals kin en bovenlip. En een wildgroei boven de ogen genaamd wenkbrauw.Een 25 euro!!! kostend pincet kan niet niet verhinderen dat ik me op cruciale momenten pijnlijk bewust ben van een onrechtmatigheid op mijn kin.
Ik maak dus een afspraak bij mevrouw Wenbrauw. Zij zal e.e.a. weer in goede banen leiden.
Door de regen fiets ik naar haar toe en als een verzopen kat met piekend haar bel ik aan. Mevrouw Wenkbrauw doet open. Met haar zwaar Slowaaks accent haalt ze me binnen. Haar salon is hélemaal op de derde verdieping en dus klim ik achter haar aan de trappen op. Ze installeert me in een wiebelige stoel die me doet vermoeden dat elke beweging van mijn kant fataal zou kunnen zijn voor de wankele verstandhouding tussen dat ding en mij. Ik bedenk dat ik maar eens moet leren om me over te geven.
Mevrouw Wenkbrauw buigt zich ondertussen over mijn probleemgebied. "Oók verven?" vraagt ze. Ja natuurlijk, óók. Ze begint met vaardige bewegingen te plukken. Ondertussen gezellig over haar kerstvakantie in haar geboortedorp kwebbelend en tegelijkertijd een walmende rookadem in mijn gezicht blazend. Ze krijgt het voor elkaar om de bossen boven mijn ogen in keurige boogjes te transformeren en ook mijn kin voelt weer gladjes. De verf die ze daarna in mijn wimpers smeert, prikt behoorlijk in mijn ogen. "Váif minoeten" roept mevrouw Wenkbrauw opgewekt. De Slowaakse pakt haar mobiel en belt een vriendin. Het lijkt erop dat ze mijn tijd vergeet en ik begin visioenen te krijgen van een wimper-en wenkbrouwloos gezicht en dus probeer ik haar aandacht te trekken door middel van kuchen. Ze kijkt dwars door me heen. Uiteindelijk legt ze de telefoon neer. En begint te poetsen. "Nog even cremmetje" mompelt ze. Met verassend luchtige vingers masseert ze een creme in mijn huid. Ik voel dat ik ontspan. Als ze klaar is mag ik uit de stoel en dat valt nog niet ééns mee. Omzichtig helpt ze me op de been. "Kaik, spiegel"roept ze enthousiast. Ze reikt me een ouderwetse handspiegel aan die ik aarzelend aanneem.Wil ik het resultaat zien? Ik durf. Ik móet wel/
Een gezicht met twee enorme vraagtekens staart mij aan. Oh Gód! Ze ziet mijn ontzetting. "Is morgen mooi" bezweert ze me. Ik ben blij dat het nog regent. Hoef ik de deur niet meer uit vandaag. Ik reken af met haar en ga naar huis. Verbeeld ik het me of staart de hond me óók aan. Vóór ik ga slapen kijk ik nog eens in de spiegel. Ach jeetje wat een weggegooid geld.
Vanmorgen vroeg opstaan om te gaan zwemmen. Als ik mijn tanden poets zie ik in de spiegel twee keurige boogjes boven mijn ogen. Niks eng en niks lelijk. Gewoon móói. Gelukzalig ga ik me omkleden. Pas als ik op de fiets zit bedenk ik me...ik had mijn lenzen nog niet in vanmorgen........
gmail.comGeplaatst in de categorie: humor
wenkbrauwen
142
Geef je reactie op deze inzending: