Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Dagmenu

Hij kan er niets aan doen. Meestal voelt hij zich kalm, rustig, kabbelend. Alles gaat zijn gangetje, het leven vloeit voorbij, het komt en het gaat. In de loop der jaren heeft hij veel verloren en veel gekregen waar hij niet om gevraagd heeft. Dat heeft hem verdrietig gemaakt en boos en daarom voelt hij zich op sommige dagen ellendig. Dan rommelt en borrelt het in zijn binnenste en voelt hij een enorme behoefte om terug te nemen. Zo’n dag is het vandaag. Na wat mild geborrel, voelt hij dat hij op uitbarsten staat, hij voelt het aan het schudden en trillen dat hij maar niet onder controle kan krijgen. Eén moment houdt hij zijn adem in, één moment van relatieve rust. Kan het tij nog keren, hoeft dit afschuwelijke niet te gebeuren? Maar nee, het is slechts de spreekwoordelijke stilte voor de storm. Hij voelt dat hij het niet meer kan stoppen. Traag voelt hij het zwellen, wordt hij groter, krachtiger, machtiger. Hij strekt zijn machtige armen uit en omsluit het land in een alles verwoestende omhelzing. Zijn dikke zwarte tong laat hij langzaam maar zeker vernietigend zijn weg zoeken over het land. Niets wat hij op zijn pad tegenkomt, ontziet hij. Alles wat hij te pakken kan krijgen, pakt hij. Vluchtende prooien geven hem het meeste voldoening. De hond die wild heen en weer rent, links, rechts, links, wordt achteloos als een borrelhapje doorgeslikt. Likkebaardend verslindt hij de amuse gemaakt van automobilist die zo hard het gaspedaal intrapt, dat hij bijna door het chassis heen breekt. Lachend haalt hij de andere weggebruikers in en schrokt ze naar binnen om de eerste honger te stillen. Plagerig laat hij de boot die zich veilig waande in zijn armen, langzaam voor zich uit rollen. Uiteindelijk geeft hij het hoofdgerecht een laatste speels zetje. Hap. Weg. Bij het hoofdgerecht worden ook de huizen opgediend. Als makke schapen hebben zij zich als saté aaneen laten rijgen. De verfijnde geroosterde smaak is te danken aan de verschillende branden die zijn ontstaan. Ook zij verdwijnen in het grote gapende gat van zijn honger. De auto’s echter, waarvan het lijkt alsof ze met een stoffer en blik bij elkaar zijn geveegd, worden achteloos doorgeslikt. Het zijn niet meer dan de kruimels van het overgebleven stokbrood. En de mens? De mens is in dit geheel niet meer dan bijvangst. Opgesloten in hun huis, hun auto of hun werk, worden ze als kruiden mee vermalen in de ratatouille die onderdeel uitmaakt van deze uitbundige dis. Met een laatste slok zeewater wordt het gelag weggespoeld. Er is geen tijd meer voor het dessert.
Na een oprisping en een boer trekt hij zich uitgeput en tevreden terug, Japan verdrietig en boos achterlatend.

Schrijver: Iet van Ooijen, 21 maart 2011


Geplaatst in de categorie: actualiteit

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 164



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)