Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Klein avontuur

Mijn besluit staat vast. Deze dag wens ik door te brengen zonder verplichtingen en daar zal ik mijn uiterste best voor doen!
De afgelopen paar weken heb ik veel te veel hooi op mijn vork genomen.

Na een heerlijk ontbijt, pak ik de fiets naar het station. Bij de kaartjesautomaat met modern touchscreen begint mijn kleine avontuur. Nu komt het leukste moment; ik heb dit al eens eerder gedaan dus ik weet hoe het werkt.
Stap 1: toets de eerste letter van de plaats van bestemming. Ik doe mijn ogen dicht en raak het scherm aan. Ik ben beland bij de letter Z.
Stap 2: sluit je ogen op nieuw en raak het scherm aan.
Wat er uit rolt is Zeist. Ik toets de benodigde gegevens in en even later rolt er een retourkaartje Zeist uit de automaat. Vervolgens kijk ik op welk perron ik moet zijn voor de juiste trein. Hij vertrekt over tien minuten. Mooi, dat is dan geregeld!

Aangekomen in Zeist tref ik het beste weer aller tijden. Na een wandeling door de stad pak ik zo maar een terrasje en neem een kop koffie.
Na nog een kop koffie besluit ik af te rekenen. Ik draai mijn hoofd om de serveerster te roepen en laat daar nou net een leuk ogende man aan het tafeltje naast mij gaan zitten. Ik besluit nog een kop koffie te nemen en kijk zo nu en dan voorzichtig zijn kant op.
"De hoeveelste koffie is dat?" vraagt hij mij. Rare vraag. Maar goed, ik geef hem antwoord. "De derde" zeg ik.
"Dan wordt het tijd voor iets sterkers” zegt hij “het lijkt me dat je daar wel aan toe bent.”
Ik kijk hem verbaasd aan, maar besluit in zijn verhaal mee te gaan. "Goed, zeg ik een witte port, maar daar blijft het bij hoor!" Ten slotte wil ik nog wel de touwtjes in eigen handen houden. Ik zal me toch zeker niet dronken laten voeren door de eerste de beste adonis!

“Mag ik me even voorstellen, ik ben Robert,” zegt hij en steekt zijn hand uit.
Ik schud zijn hand en zeg “ik ben Eva.”
Het portje wordt voor mijn neus gezet, ik neem een paar slokjes en haal eens diep adem.
Robert kijkt me aandachtig aan. Vervolgens haalt hij een zakdoek uit zijn jasje en zegt: “Vertel me eens, als je wilt: waar zit je mee.”

Mijn lip begint te trillen. Verdorie is het dan zo overduidelijk? Ik durf hem niet meer aan te kijken, maar begin toch te vertellen wat mij zo dwars zit.
Halverwege mijn verhaal schuift hij zijn stoel wat dichterbij en slaat een arm om me heen. Ik besluit mijn verhaal met “meer kan ik niet voor haar doen. Vandaag ben ik zomaar op de trein gestapt naar deze voor mij onbekende stad, met de illusie even weg te zijn van…”
Opeens wordt het me allemaal te veel. Hoe ik ook mijn best heb gedaan, nu kan ik ze niet meer tegenhouden. De tranen zoeken hun weg naar buiten en rollen over mijn wangen…

“Nou, dat is me nog al wat! Huil maar even, dat zal je opluchten. Geloof me, je hebt gedaan wat je kon. Voor nu is dat genoeg. Volgens mij komt het wel goed en is het meer een kwestie van tijd. Als je wilt kan ik je mijn stad laten zien en dan maken we er een fijne dag van. Wat afleiding zal je goed doen.”

Dankbaar en verwonderd kijk ik hem aan. “Zou je dat willen doen?” vraag ik verlegen.
“Ik zal even afrekenen,” zegt hij en glimlacht naar me.

Schrijver: Els van Gaalen, 23 maart 2011


Geplaatst in de categorie: emoties

2.0 met 1 stemmen 181



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)