on-gedierte....
Het kruipende en glijdende deel van Kroatië heeft onze onverdeelde aandacht. Niet alleen omdat ze leuk of mooi of spannend zijn om te zien maar voorál omdat je bepaalde individuen niet in je bed of schoenen of niet eens in je buurt wil hebben. De meeste soorten insecten hebben we thuis óók. Mieren in allerlei maten, van één centimeter grote zwarte, die niets doen,tot bijna onzichtbare rode bijtgrage diertjes. Torren met enórme afmetingen, krekels en sprinkhanen, en dan nog de diertjes die we thuis níet hebben nl. de hagedissen, (althans niet veel) en de kleine rode schorpioenen. We leven niet op voet van oorlog maar schudden wél even onze schoenen vóór we ze aantrekken. Dat zijn zo van die kleinigheden. Dát en de gewoonte om dieren die zich wat vaker melden in onze omgeving een naam te geven, maakt het leven een beetje smeuïg.
Zo hebben we het altijd over Toos als we een kip bedoelen, Arthur is een egel, Gerrit is een fladdermuis en Jonathan is een zeemeeuw.Dan hebben we nog Theodoor, de haan en Archimedes een rat. En nu hebben we dus Salomon en Archibald.Twee groene hagedissen die zich in de omgeving van onze voortent ophouden en beide hebben in onze voortent domicilie gekozen en claimen hun territorium. Meestal gaat het wel goed maar soms roetsen de twee met een bloedgang door de voortent achter elkaar aan. En regelmatig verzucht ik dan ook dat ik er nog eens bóvenop sta als ik nietsvermoedend de caravan uitstap.
Gisteren hadden we een bbq dus loop je regelmatig je hut in en uit om e.e.a. op tafel te zetten. Salomon begaf zich in de gevarenzone zodat ik bíjna mijn nek brak in een poging om hem te ontwijken en direct zag Archie zijn kans schoon om hem van kant te maken. Slechts een welgemikte worp van Wim met zijn slipper kon de vechtende partijen scheiden. We genieten van een zelfgemaakt wijntje van de plaatselijke groenteboer als het tijd wordt om een beetje op te ruimen. Ik ben bijna klaar als ik de caravan weer uit wil stappen. Dat is het moment dat Salomon kiest om, récht voor het trapje, zijn opponent uit te gaan dagen. Stampvoetend. Op het laatste moment zie ik hem. Mijn voet hangt éven bewegingloos in de lucht maar de voorwaartse beweging die ik al had ingezet is niet meer te stoppen. Nog éven maakt mijn voet allerlei onbestemde bewegingen maar onontkoombaar ploft hij op de grond. In mijn ooghoek zie ik Salomon wegschieten en ik scheld hem opgelucht uit. Dan draait hij zich om. Hij kijkt mij verbijsterd aan. En ik hem. Hij mist iets. Ik zie het niet direct maar als ik mijn voet optil dan wél, o,ja. Zijn centimeters lange staart ligt roerloos onder mijn zool. Nog even kijkt hij en schiet dan verontwaardigt achter de voorraad dozen. Hij schaamt zich kapot. Ik gooi zijn staart in de bak. Kan het óók niet helpen en ben allang blij dat ik zelf niet gevallen ben.
Pas drie dagen later zie ik hem weer. Arrogant met zijn neus omhoog. En trots achter zich aan slepend... jawel het begin van een nieuwe staart. In de hoek hóór ik Archie stiekem lachen...
gmail.comGeplaatst in de categorie: dieren
insecten
190
Geef je reactie op deze inzending: