IJzervreter

(voor John Milton (1608 - 1674))

Schoonheid is niet altijd schoonheid en hij dient van zich af te blazen om van lust liefde te smeden, om in de menselijke hellesferen nog paradijsglimpen te zien. Hij buigt en botst zijn kop tegen de scherpe tot spiesen geknipte teennagels van zichzelf totaal verloren etalagepoppen, verdronken in hun eigen monsterlijke genotzucht. Zijn elegieën waren als rode uilen met gele ogen en een van zijn zoldergeheimen verklapte hij: er groeiden felgekleurde bloemen op het braaksel van na zijn heksenbrouwsel vol nachtschadeplanten en de plukkers met lucht achter hun maskers dulden het niet uit pure jaloezie. Hij was omgeven door zieners en zieneressen, maar ook door wolven en aasgieren. Hij vloekte dat de meeste vrouwen skischansen zonder kabelbanen waren. Iedere simpele ziel zal in de aardse stank moeten worstelen, zal zijn kwetsbare vlees moeten prijsgeven aan de wetten van lagere orden alvorens op te stijgen naar de zingeving van het louter geestelijke. Men kan het proberen, eervolle profeten navolgen, mystificerende zieners nabootsen, de moedige wordingen overslaan, maar wat het eigen, gekoesterde zieleschip behoeft kan niet ondermijnd of getorpedeerd worden, want God weet dat de natuur zich zal wreken op een verpletterende manier. Men kan niet terug in de tijd naar andere levens of vooruitsnellen naar een ideale vorm die men fanatiek begeerd. Aan beide wegen kleeft de bittere begrenzing van het menselijke vermogen om in de rondvliegende geest te reizen, men moet rechtsomkeert maken, vaak met gebroken botten en een vreselijk ontsierde, murw geslagen vleselijkheid. Verlichting, lieve mensen, is niets anders dan tevreden zijn in het hier en nu, hoe moeizaam ook, werkelijk de zon in je bol voelen is een meditatieve kwestie van geconcentreerde overgave, je hele hebben en houden voor het Oog van de genadevolle Godinnen belichten, niet fatalistisch omkijken, niet illusionistisch vooruitkijken, maar ten diepste verwonderd stilstaan. En dan zullen de zielsverduisterende rampen voor eeuwig zwijgen. Dan zal geen leed u meer ontwrichten of kwellen, dan is vrede geen woord zonder inhoud, het zal u aangenaam verbranden zonder sporen van verblinding of afkeer, als voorgoed ingeklapte longen. U zult de roes verwekkende smaak van lichtgevende zielsverrukking proeven, de Godin ademen, onstuimig betasten, nooit meer ontzien. Uw hart zal versmelten met de gelukzalige harten van de ijverige engelen rondom u, vaak verpakt in nietszeggende vuilnis. Aanbid hun vruchtbare overdaad. Bovendien zal er onverslaanbare compassie zijn waar de onrustige, teisterende massageest (de Godin geve dat zij hun dominante, duistere, liefdeloze daden inzien!) geen heilzame weet van heeft. Neem veeleer de dromerige, zichzelf weg schenkende bloemen van overgave. De kleurrijke paradijsvogels zullen in uw ziel fladderen als tijdloze tekenen van De Overwonnen Duisternis. Uw ziel zal vloeien zoals het wil. De aardse regels zinken weg, het gif blijkt levenselixer, waanzin waarheid. De harteloze sciencefiction zal zichzelf verwonden en uiteenspatten. Het edele Eenheidsideaal bleef ongeboeid, maar verankerd in de uitdagende baai van alle muzen, hallucinerende, veilige haven van de Heilige Geest.

IJzervreter John Mil John Milton

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 68